Το ανύπαρκτο δικαίωμα στο επιχειρείν...
Στη σημερινή Ελλάδα, το δικαίωμα που απολαμβάνουν οι πολίτες στον δυτικό κόσμο να επιχειρούν, είναι υπό διωγμό. Την επιχειρηματικότητα την εκθειάζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες με παχιά λόγια, στην πράξη όμως τη διώκουν ποικιλοτρόπως.
Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Η φορολογική επιδρομή εναντίον όσων επιχειρούν, κυρίως των μικρών και μεσαίων, είναι ασφυκτική, σε αντίθεση με τη εξωφρενική απαλλαγή που απολαμβάνουν οι εφοπλιστές.
Το κράτος, ούτε λίγο ούτε πολύ, λέει σε όποιον θέλει να ανοίξει μια επιχείρηση: «Εάν κερδίζεις, τα κέρδη σου θα τα έχουμε μισά- μισά. Εάν χάνεις, θα πληρώνεις τη χασούρα ολομόναχος». Αποκορύφωμα της στάσης που κρατά η επίσημη Πολιτεία έναντι όσων επιχειρούν, είναι η παραφροσύνη των οφειλών:
Επί πολλά χρόνια, εάν μια επιχείρηση δεν πλήρωνε εγκαίρως τις οφειλές της στο κράτος, τα πρόστιμα έπεφταν βροχή και, σε πολλές περιπτώσεις, η επιχείρηση οδηγείτο στο κλείσιμο. Αντίθετα, εάν το κράτος όφειλε στην επιχείρηση, μπορούσε να την πληρώσει όποτε ήθελε, κάποια χρόνια αργότερα, χωρίς καμία επίπτωση στο κράτος, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα; Πολλές φορές, η ιδιωτική επιχείρηση οδηγείτο σε κλείσιμο, όντας λογιστική υγιής και κερδοφόρα, αλλά ταμειακά χρεοκοπημένη. Αλλά, είπαμε: Το κράτος, είναι κράτος. Ιερή αγελάδα!
Εάν κάποιος αναρωτηθεί, μήπως η φορολογική επέλαση του κράτους εναντίον των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι φαινόμενο της κρίσης, ή της σύγχρονης Ελλάδας, την απάντηση δίνει ο Γεώργιος Σουρής στο «Ρωμηό» του, στα τέλη του 19ου αιώνα:
Βάλετε φόρους, βάλετε
εις την πτωχή μας ράχη
ποτίστε με το αίμα μας
τη δύστυχη πατρίδα.
Σεις το κρασί και τον καπνό
να πίνετε μονάχοι
κι εμείς να σας κοιτάζουμε
με μάτι σαν γαρίδα.
Βαριά φορολογήσετε
και το νερό που τρέχει.
Βάλετε φόρους. Βάλετε.
Η πλάτη μας αντέχει…
Δίπλα στη φορολογία, παραμονεύει άλλο ένα τέρας, έτοιμο να τσακίσει όποιον έχει την εγκληματική πρόθεση να επιχειρήσει και να παραγάγει πλούτο. Η γραφειοκρατία που πρέπει να αντιμετωπίσει, προκειμένου να ιδρύσει κάποιος μια επιχείρηση στη σύγχρονη Ελλάδα, είναι επίσης ένα μεγάλο αντικίνητρο. Παρά τις κατά καιρούς εξαγγελίες των κυβερνώντων –και τα θετικά μέτρα που ελήφθησαν τη διετία 2012- 2013 από το υπουργείο Ανάπτυξης- σήμερα είναι περίπου αδύνατο να ξεκινήσει κάποιος να επιχειρεί πριν περάσει ένας μήνας από την έναρξη των σχετικών διαδικασιών.
Κι ας υποθέσουμε ότι κάποιος έχει τόσο μεγάλο πάθος για να επιχειρήσει, που καταφέρνει να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που του βάζει η γραφειοκρατία και η συνακόλουθη διαφθορά, αλλά και να αντεπεξέλθει στη ληστρική φοροεπιδρομή που επιχειρεί το κράτος εναντίον του.
Νομίζετε ότι έχει καταφέρει να κάνει πράξη το όνειρό του; Γελιέστε! Διότι, στην πρώτη μεγάλη απεργία, ή στις πολλές μικρότερες, οι δρόμοι κλείνουν, οι πολίτες- καταναλωτές κλείνονται στα σπίτια τους, οι βιτρίνες κινδυνεύουν από τους...γνωστούς - άγνωστους, η εμπορική κίνηση παγώνει, η αγορά κλείνει. Κι αν έχουμε και καμιά hot επέτειο, όπως πρόσφατα της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, τότε δεν είναι μόνο τα διαφυγόντα κέρδη, αλλά και οι ανυπολόγιστες ζημιές, που καταγράφουν πάρα πολλές εμπορικές επιχειρήσεις.
Και να ήταν μόνον αυτά; Η ελληνική κυβέρνηση δείχνει μια απίστευτη σπουδή στην... προσέλκυση ξένων επενδυτών και επενδύσεων, την ώρα που κάνει τα αδύνατα - δυνατά για να τσακίσει και τους τελευταίους Ελληνες επιχειρηματίες, που επιμένουν και εξακολουθούν να επενδύουν στην ελληνική οικονομία.
Μέσα σε όλο αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, ακούγονται ως ανέκδοτα ή εξοργιστικές ειρωνείες, οι συνηθισμένες πλέον αναφορές της πολιτικής ελίτ, για την ανάγκη να επενδύσουμε στην επιχειρηματικότητα», για «το επιχειρηματικό δαιμόνιο του έλληνα», για «την ανάγκη παραγωγής πλούτου» και τα τοιαύτα. Το αυτονόητο σε όλη τη δημοκρατική Δύση δικαίωμα στο επιχειρείν, στην Ελλάδα είναι απλώς «μη δικαίωμα».
Στην πράξη, δεν υφίσταται.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
