Ο υφυπουργός Γ. Νικητιάδης κι ο καταδικασμένος συνεργάτης του

Ερωτηματικά προκαλεί η παρουσία ειδικού συνεργάτη που έχει καταδικαστεί ανασταλτικά με δυόμισι χρόνια φυλάκιση για συκοφαντική δυσφήμιση στο γραφείο του υφυπουργού Πολιτισμού κ. Γιώργου Νικητιάδη.

Πρόκεται για τον δημοσιογράφο κ. Δ. Θανάσαινα, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για τη διαρροή προσωπικών δεδομένων και διαστρεβλωμένων προσβολών εις βάρος της συναδέλφου κ. Ν. Αλεξίου.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο συνεργάτης του κ. Νικητιάδη είχε αναρτήσει σε διαδικτυακό τόπο κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφία άγνωστης κοπέλας που υποτίθεται ότι ανήκε στη συνάδελφό του, η οποία φερόταν να εκδίδεται.

Το θέμα πήρε διαστάσεις και τελικά εντοπίστηκε ο υπολογιστής ενός φίλου του κ. Θανάσαινα απ’ όπου είχαν αναρτηθεί τα συκοφαντικά στοιχεία.

Άνδρες της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος συνέλαβαν τον συνεργάτη του υφυπουργού στις 25 Ιανουαρίου 2005 και η υπόθεση κατέληξε στα δικαστήρια.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο κ. Δ. Θανάσαινας προέβη στην διαπόμπευση της Ν. Αλεξίου για λόγους ερωτικής αντιζηλίας, καθώς το θύμα δεν ενέδιδε στις ερωτικές του προτάσεις.

Το πολιτικό θέμα

Ο συνεργάτης του υφυπουργού Πολιτισμού καταδικάστηκε με ποινή φυλάκισης δυόμισι ετών, η οποία έχει ανασταλτικό χαρακτήρα έως ότου εκδικαστεί η έφεση. Αυτά όσον αφορά το ποινικό μέρος της υπόθεσης.

Από κει και πέρα υπάρχει το πολιτικό και το ηθικό. Μπορεί ένας πολιτικός, ο οποίος θέλει να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται πως προάγει τη διαύγεια και τη διαφάνεια, να συνεργάζεται με έναν άνθρωπο που έχει στιγματιστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο;

Είναι ηθικό και δίκαιο να βαρύνεται ένας συνεργάτης πολιτικού με τέτοιου είδους αιτιάσεις και να μην ελέγχεται εξονυχιστικά η υπόθεση; Αν όντως είναι ένοχος, μπορεί να διαχειρίζεται θέματα υψηλής πολιτικής με τη σύμφωνη γνώμη του πολιτικού προϊσταμένου του; Κι αν πάλι είναι αθώος ο συνεργάτης του υφυπουργού μπορεί να μένει ακάλυπτος με μια τέτοια ρετσινιά;

Κάθε κατηγορούμενος μπορεί να δείξει μεταμέλεια και να σωφρονιστεί σύμφωνα με τους κανόνες μιας συντεταγμένης Πολιτείας. Όταν όμως υπηρετεί την Πολιτεία και εξακολουθεί να είναι στιγματισμένος, τότε ο πολιτικός προϊστάμενός του είναι υπόλογος προς την κοινή γνώμη που επιτρέπει είτε έτσι, είτε αλλιώς τη διαιώνιση ενός φαύλου κύκλου. Επιπροσθέτως αναιρεί τον κανόνα του Αριστοτέλη, σύμφωνα με τον οποίο η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού…