Το τέλος της ιδιωτικής περιουσίας στην Ελλάδα
Πώς και γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις συναίνεσαν και συναινούν στο ξεπούλημα της ιδιωτικής περιουσίας – Με δούρειο ίππο το δημόσιο χρέος ξεσπιτώνουν τους πολίτες και συντρίβουν τη μεσαία τάξη.
Γιατί οι δανειστές επιμένουν να «αρπάξουν» την ακίνητη περιουσία και τα σπίτια των Ελλήνων; - Το σχέδιο για τον περιορισμό της μικροϊδιοκτησίας και ο ρόλος της Αριστεράς
Του Κώστα Τσιτούνα – Δημοσιογράφου
Λένε πολλοί ότι η χώρα «παίχτηκε» στα ζάρια.
Ε λοιπόν όχι, δεν παίχτηκε στα ζάρια. Η τύχη της Ελλάδας παίχτηκε σε μια συνάντηση στο… όρθιο στο Νταβός.
Η δημόσια και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων «πουλήθηκε» σε χρόνο ρεκόρ, πουλήθηκε στο… πόδι, μέσα σε μια κουζίνα σε συνθήκες αφόρητης πολιτικής πίεσης και εκβιασμού.
Ο γιoς του Αντρέα μαζί με τον ανιψιό του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, έναν ανεπάγγελτο νεογιάπη σύμβουλο πρωθυπουργών κι έναν άρρωστο (σεξουαλικά) οικονομολόγο επικεφαλής του ΔΝΤ αποφάσισαν για την τύχη ενός ολόκληρου λαού.
Όλα όσα ακολούθησαν μετά ήταν απλά στάχτη στα μάτια ενός λαού που μετατράπηκε σε πειραματόζωο για να επιτευχθεί η άλωση της ιδιωτικής περιουσίας του με πρόσχημα δήθεν το φουσκωμένο δημόσιο χρέος.
Από την πρώτη ημέρα της έλευσης της τρόικας στην Ελλάδα το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι δανειστές ήταν ξεκάθαροι στις συζητήσεις τους με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις:
Έθεταν ως πρώτο και βασικό θέμα την κατάργηση της ιδιοκτησίας και της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων.
Όλα τα άλλα για τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων ήταν ισοδύναμα μέτρα που πρότειναν οι μνημονιακές κυβερνήσεις για να αντισταθμίσουν την απομείωση των αξιών της ιδιωτικής περιουσίας.
Τελικά έγιναν και τα δυο: και οι μισθοί περικόπηκαν και οι τιμές των ακινήτων εξευτελίστηκαν.
Η νομενκλατούρα των Βρυξελλών δεν μπορούσε να δεχθεί ότι η ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα άγγιζε το 80% του πληθυσμού, κατάσταση που παρείχε ένα είδος «ασφάλειας» στο μέσο Έλληνα πολίτη.
Σύμφωνα με τους αναλυτές της Τρόικας, στην Ελλάδα υπάρχει «καθυστερημένη κινητικότητα» των αξιών γης σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και απαιτείται «ομαλοποίηση» της «ελληνικής εξαίρεσης».
Τι εννοούν οι τεχνοκράτες;
Να ακολουθήσει δηλαδή η γη και τα ακίνητα αυτό που έχει γίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη: συγκεντροποίηση της γης και περιορισμός της μικροϊδιοκτησίας, ένας «αναγκαστικός καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός», κατά τους μνημονιακούς.
Με όρους ιμπεριαλισμού, είναι προφανές ότι για να επιτευχθεί η κυριαρχία επί εθνικού κράτους απαιτείται η δημιουργία κλίματος ανασφάλειας.
Και το πέτυχαν βάζοντας χέρι στα σπίτια των Ελλήνων.
Ακόμα και τώρα, μετά από έξι γεμάτα χρόνια μνημονίων, μετά από τόσους φόρους και περικοπές, οι απαιτήσεις των δανειστών στρέφονται με μια αδικαιολόγητη μανία σε… τιμωρητικούς φόρους (βλέπε τον ΕΝΦΙΑ και τις μεταλλάξεις του) επί της ακίνητης περιουσίας.
Ο στόχος είναι απλός: Να οδηγηθούν οι πολίτες στη λογική του ξεφορτώματος των σπιτιών που έχτισαν με κόπους και θυσίες προκειμένου να στεγάσουν τις οικογένειές τους.
Το διευθυντήριο των Βρυξελλών θέλει τους Έλληνες ενοικιαστές… και ο νοών νοείτω.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, από το 2009 και μετά έχει χαθεί κατά μέσο όρο η μισή αξία των ακινήτων που διαθέτουν πάνω από 6 εκατ. πολίτες.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι, η συνολική αντικειμενική αξία της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων – προ κρίσης – ξεπερνούσα τα 1 τρισ. ευρώ.
Σήμερα, η αξία της ακίνητης περιουσίας υπολογίζεται κάτω από 500 δισεκατομμύρια ευρώ!
Η εσωτερική υποτίμηση έγινε με όρους απόλυτου οικονομικού κραχ και η αξία της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας έπεσε στο μισό!
Κι όλα αυτά με πρόσχημα το δημόσιο χρέος!
Ο τόπος εκβιάστηκε με το δημόσιο χρέος για να έρθουμε στην ταμπακιέρα που δεν είναι άλλη από την αρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας η οποία αξίζει πολλά περισσότερα από το χρέος του κράτους.
Μιλάμε για χειρουργικά μελετημένο σχέδιο, η σύλληψη του οποίου ξεπερνά ακόμα και τη Σικελική μαφία.
Στο παραπάνω σχέδιο είναι απολύτως βέβαιον – εκ του αποτελέσματος – ότι συναίνεσαν και συναινούν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Η σημερινή κυβέρνηση μάλιστα, είναι αποφασισμένη να βαφτίσει ακόμα και το κρέας… ψάρι προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών.
Άλλωστε, με το γνωστό λαϊκισμό που τη διακρίνει βρήκε το σθένος να μας πει ότι η συνέχεια της επιβολής του μεταλλαγμένου ΕΝΦΙΑ είναι μια «αναγκαστική πολιτική», ενώ η ύπαρξη του φόρου επί Σαμαρά και Βενιζέλου ήταν «κυβερνητική επιλογή».
Επιχειρήματα που βεβαίως αγγίζουν και ξεπερνούν κάθε όριο πολιτικής σχιζοφρένειας.
Στο ερώτημα γιατί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα αποφάσισε να ασχοληθεί με το real estate και να τζογάρει με την ιδιωτική περιουσία, η απάντηση δεν είναι και τόσο απλή.
Το βέβαιον είναι ότι η παγκόσμια ενεργειακή ανασφάλεια και η πτώση των κερδών από βιομηχανικές επενδύσεις στρέφει τα ξένα funds στη δημιουργία νέων χρηματιστηριακών προϊόντων τα οποία θα δημιουργήσουν ένα είδος μονοπωλιακής γεωπροσόδου.
Κατά περίεργο τρόπο το «σύστημα» χρησιμοποιεί μια υποτίθεται αριστερή κυβέρνηση για να επιτύχει το στόχο του.
Μη βιαστείτε μα βγάλετε συμπεράσματα επί της συγκεκριμένης λογικής. Η Αριστερά, διαχρονικά, ήταν κατά της «ατομικής περιουσίας».
Τυχαίο;
Δε νομίζω…
