Ιρανικό τάνκερ Grace 1: Απειλή ή ευκαιρία για την Ελλάδα;

Στις 4 Απριλίου και μετά από εβδομάδες ακινησίας στα στενά του Γιβραλτάρ ξεκίνησε και πάλι το ταξίδι του με δηλωμένη αυτή τη φορά κατεύθυνση το λιμάνι της Καλαμάτας.

Εκεί θα φτάσει πιθανότατα στις 26 Αυγούστου δεδομένης και της εξαιρετικά αργής ταχύτητας με την οποία κινείται (περί τα 2,5 μίλια/ώρα) στο οποίο όμως δεν είναι δυνατόν να ελλιμενιστεί λόγω του όγκου του. Το μόνο το οποίο μπορεί να γίνει είναι να αγκυροβολήσει μεσοπέλαγα στα Ελληνικά ύδατα και να επιθεωρηθεί από τις Ελληνικές αρχές. Παράλληλα το Αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης εξέδωσε ένταλμα κατάσχεσης του δεξαμενόπλοιου θεωρώντας ότι τα χρήματα από την πώληση των καυσίμων του τάνκερ θα δοθούν σε τρομοκρατικές οργανώσεις της Συρίας. Επίσης το ΝΑΤΟ διεκήρυξε ότι θα επιβάλλει κυρώσεις σε οιονδήποτε παρέχει οιαδήποτε στήριξη στο Ιρανικό τάνκερ.

Προς τούτο ο Έλληνας Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης ξεκαθάρισε ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να βοηθήσει το τάνκερ καθώς και οι Ελληνικές εταιρείες φοβούμενες τυχόν Αμερικανικές κυρώσεις. Ξεχνούμε όμως ότι βασικός προμηθευτής της Ελλάδος σε πετρέλαιο είναι το Ιράν το οποίο μάλιστα είναι ο μοναδικός προμηθευτής ο οποίος μας πωλεί επί πιστώσει…

Η Ελλάδα βρίσκεται εν μέσω μίας εξαιρετικά δύσκολης συγκυρίας στα θέματα εξωτερικής πολιτικής η οποία όμως δύναται να μεταστραφεί σε ευκαιρία άσκησης επιτυχημένης εξωτερικής πολιτικής. Από τη μία η Αμερική διά του ΝΑΤΟ της οποίας είμαστε μέλος και κατά συνέπεια δύσκολα μπορούμε να αντιταχθούμε στα συμφέροντα και από την άλλη οι εξαιρετικά συμφέρουσες - σε μία επίσης δύσκολη οικονομική συγκυρία - εμπορικές διακρατικές συμφωνίες σε πετρέλαιο.

Εάν συμμορφωθούμε με τις εντολές του ΝΑΤΟ και απαγορεύσουμε την παροχή οιασδήποτε αιτουμένης βοήθειας στο Ιρανικό τάνκερ τότε διακινδυνεύουμε την εξαιρετικά συμφέρουσα διακρατική συμφωνία αγοράς καυσίμων επί πιστώσει με τις όποιες δυσμενέστατες οικονομικές επιπτώσεις.

Από την άλλη εάν παρέχουμε βοήθεια ή διευκόλυνση στο Grace 1 τότε αυτομάτως κινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε ότι υποθάλπουμε τρομοκράτες δίνοντας παράλληλα ευκαιρία στην Τουρκία να μας επιτεθεί διπλωματικά και στην ουσία ενώνοντας τους μέχρι τώρα εχθρούς ΗΠΑ-Τουρκία εναντίον μας.

Οι ΗΠΑ στην ουσία έχοντας εκδώσει το ένταλμα κατάσχεσης δεν το εκτελούν αλλά αναμένουν την κατάλληλη στιγμή…ίσως και για να μας εμπλέξουν στο παιχνίδι τους. Δεν μπορεί από τη μία η Αμερική και το ΝΑΤΟ να κρίνει και να ενεργεί κατά το δοκούν με δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Να μας ζητά να μην παρέχουμε καμία στήριξη στους τρομοκράτες του ΙΡΑΝ και της Συρίας και από την άλλη να επιτρέπει στα τέσσερα «πειρατικά» τουρκικά πλοία να δρουν ως τρομοκράτες στη θάλασσα της Κύπρου κάνοντας αυθαίρετα έρευνες και γεωτρήσεις σε Ελληνοκυπριακό θαλάσσιο χώρο.

Αυτό το οποίο πρέπει να κάνουμε είναι να μεταστρέψουμε την επαπειλούμενη απειλή για την Ελλάδα σε ευκαιρία διπλωματικής πίεσης προς την Αμερική και το ΝΑΤΟ και όχι να σπεύδουμε αβίαστα και ανέξοδα να παρέχουμε πλήρη στήριξη αγνοώντας τη διπλωματική ευκαιρία αλλά και τις ενδεχόμενες συνέπειες.

Εφόσον οι Αμερικανοί θέλουν να τους συμπαρασταθούμε στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας οφείλουν αφενός να αποδείξουν ότι πρώτοι αυτοί ότι είναι κατά της τρομοκρατίας που ασκεί η Τουρκία στον Ελληνοκυπριακό θαλάσσιο χώρο εκδιώκοντας και επιβάλλοντας κυρώσεις στα τέσσερα τουρκικά πλοία και αφετέρου να μας εγγυηθούν ότι σε περίπτωση που διαρραγούν οι Ελληνοϊρανικές εμπορικές συμφωνίες θα αναλάβουν το οιοδήποτε οικονομικό κόστος. Και ας μην ξεχνούμε την οικονομική ζημία την οποία έπαθε η Ελλάδα πρόπερσι με το εμπάργκο προς τη Ρωσία.

Η ιστορία θα πρέπει να μας διδάσκει και να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη όπως αυτό του Ελ. Βενιζέλου ο οποίος κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο επέτρεψε την ανθράκευση του γερμανικού εμπορικού πλοίου «Μπόγαμπος» από την κατασχεθείσα ποσότητα άνθρακος από τις αποθήκες του Γερμανού Πλοκ όταν «ξεγελάστηκε» από τον Γερμανό πρέσβη ο οποίος μετέβη στην κατοικία του Βενιζέλου τα ξημερώματα ζητώντας την δήθεν ανθράκευση του ενώ στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο σκάφος θα μετέφερε τον άνθρακα στα 2 κυνηγηθέντα πολεμικά πλοία, το βαρύ θωρηκτό «Γκαίμπεν» και το ελαφρύ καταδρομικό «Μπρεσλάου» υπό τον ναύαρχο Σουχόν. Τ

α Γερμανικά αυτά πλοία μετά την ανθράκωση τους σπεύσανε στα στενά των Δαρδανελίων προκειμένου να στηρίξουν την Τουρκία έναντι της Ρωσίας. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε είναι ότι μπορούμε με μία σοβαρή εξωτερική πολιτική να μετατρέψουμε τον κίνδυνο και την απειλή σε ευκαιρία με ταυτόχρονη υπεράσπιση των εθνικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και όχι μόνο.

*Στυλιανός Σούρλας
Δικηγόρος Παρ΄Αρείω Πάγω
MSc Ιατρικού Δικαίου, Βιοηθικής & Ευθανασίας, Ιατρικής Α.Π.Θ.
MSc Κανονικού & Εκκλησιαστικού Δικαίου
Πτυχιούχος Θεολογικής Σχολής