Δυο λόγια λιτά για τον comandante... Μάρκο, τον φίλο μου

Άνθρωπος δημοκράτης, σοβαρός με τεράστια πολιτική οξυδέρκεια και ρεπόρτερ παλαιάς κοπής ο Μάρκος Μουζάκης έφυγε ξαφνικά, τον πρόδωσε η καρδιά του.

Αν δεν έπαιρνε τηλέφωνα δεν έλεγε τίποτα, δεν του έπαιρνες κουβέντα.

Θυμάμαι στις ατέλειωτες συζητήσεις που κάναμε μου έλεγε: «μη βιάζεσαι ρε μεγάλε να το γράψεις, περίμενε να το διασταυρώσω, να το δέσω καλά».

Εγώ πάντα βιαζόμουν να «μαγαρίσω» την είδηση, να την δώσω πρώτος.

Από το 2014 και μετά, που συνεργάστηκα μαζί του στενά, όλες τις μεγάλες πολιτικές ειδήσεις που αφορούσαν την χώρα μας, τις μάθαινα πρώτος λόγω του Μάρκου.

Όλες όμως.

Από τις εκλογικές διαδικασίες μέχρι το δημοψήφισμα κι από τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών μέχρι τους ανασχηματισμούς.

Ο κομαντάντε τα ήξερε όλα, για την ακρίβεια ήξερε πολλά περισσότερα από αυτά που μου έλεγε.

Η εμπιστοσύνη μεταξύ μας ήταν αμοιβαία και δεν κλονίστηκε ποτέ.

Είχε ένα τεράστιο «κόλλημα» όπως όλοι οι μεγάλοι ρεπόρτερ: το off the record.

Δεν το έσπαγε με τίποτα.

Έχω την αίσθηση ότι ήταν από τους τελευταίους… η νέα γενιά πάσχει και στα δύο. Και σε αυτό που λέμε δημοσιογραφικό αισθητήριο και στο off the record.

Επειδή μιλούσαμε πολλές ώρες στο τηλέφωνο μαζί μου χει μείνει στη μνήμη χαραγμένη η φωνή του κάθε φορά που με καλούσε: «έλα στρατηγέ, ο Μάρκος είμαι, θα σου πω κάτι, αλλά δεν σε ξέρω, δεν με είδες….».

Έτσι ξεκινούσαν όλες οι κουβέντες μας.

Αχ ρε Μάρκο, ξέρεις εσύ, πρόλαβα και στα είπα τουλάχιστον, πρόλαβα να σου πω ότι σε νιώθω αδερφό μου…