Νέοι και πολιτική: Η ώρα της αλλαγής έφτασε...

Οφείλω να μοιραστώ την σύντομη εμπειρία μου με τους ανθρώπους της ηλικίας μου. Αυτούς που θέλησαν αλλά δεν τόλμησαν ακόμα. Και δεν τόλμησαν γιατί σιχάθηκαν πριν γευτούν ή φοβήθηκαν πριν βιώσουν. Δεν τους κατηγορώ. Αντιθέτως το καταλαβαίνω αφού το πολιτικό μας σύστημα είναι ξένο σώμα για την γενιά μου.

Ναι είναι αλήθεια ότι όταν μπαίνεις σε κάτι τόσο διαφορετικό και τόσο παλαιωμένο σαν θεσμό καλείσαι να αλλάξεις. Στην αρχή ασυναίσθητα προσαρμόζεις τον λόγο σου στα «ξύλινα πρότυπα» και όσο περνάει ο καιρός γίνεσαι και εσύ ο ομιλητής που δεν αντιπροσωπεύει πια την γενιά του. Αυτήν για την οποία αποφάσισες να πολεμήσεις ακόμα και με άνισους όρους. Και χωρίς να το καταλάβεις και ο ίδιος είσαι πλέον διαφορετικός. Αναρωτιέσαι που πήγε ο αρχικός σου ενθουσιασμό και προσπαθείς να ξανανάψεις τη φλόγα στο βλέμμα σου.

Μέσα σε ένα χρόνο άκουσα και είδα πολλά και υπήρξαν στιγμές που έχασα το χαμόγελό μου, που απογοητεύτηκα και πληγώθηκα σαν από χωρισμό με έναν έρωτα που δεν ανταποκρινόταν. Τελικά αυτό είναι η πολιτική σήμερα για τους νέους. Ένας έρωτας δίχως ανταπόκριση. Μια πρόκληση να αλλάξεις την ζωή σου, να τα αλλάξεις όλα, όμως συγχρόνως να μην αλλάξεις εσύ ο ίδιος.

Τα άρθρα μου αποτελούσαν πάντα δείγμα μιας σελίδας από το προσωπικό μου ημερολόγιο. Αυτό μπορεί να αντίκειται στην πολιτική επικοινωνία των «ειδικών» στην εγχώρια πολιτική showbiz. Σε ένα πολιτικό σύστημα όπου η νεολαία απέχει και το παρελθόν αποφασίζει για το πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας τις επόμενες δεκαετίες. Ένα θέατρο του παραλόγου στο οποίο προσαρμόζεσαι ή πεθαίνεις. Έρχεσαι αντιμέτωπος με περίτεχνες χατζάρες, εξιδεικευμένες στο να κλαδεύουν ότι πάει να ανθίσει. Γίνεσαι απειλή γιατί είσαι διαφορετικός.

Ο λόγος που ο κόσμος πάντα με πλησίαζε ήταν ότι μιλάω με την ψυχή μου, τουλάχιστον έτσι μου έλεγαν προεκλογικά. Μιλάω όπως θα συζητούσα με τους φίλους μου σε μια καφετέρια, όπως θα συμβουλευόμουν τους γονείς μου στο σπίτι, όπως θα ερευνούσα με τους Καθηγητές μου μια πρόκληση, όπως θα ανησυχούσα σε μια προσωπική ενδοσκόπηση για την γενιά μου.

Από τα 19 μου μέχρι και σήμερα που είμαι σχεδόν 30 χρονών είμαι στην πολιτική. Έγινα από ένα αθώο κορίτσι, εκλεγμένη Δημοτική Σύμβουλος σε έναν επαρχιακό Δήμο, αναπληρώτρια Γραμματέας Επικοινωνίας ενός ιστορικού κόμματος. Και επιλέγω μέσα σε ένα σύστημα ανθρωποφαγικό και ανδροκρατούμενο, γερασμένο στο mentalite και σεξιστικό από την γέννησή του, να παραμείνω ένα αθώο κορίτσι στην πολιτική. Και όπου και για όσο με βγάλει.

Είμαι αισιόδοξη γιατί βρίσκομαι στο ξεκίνημα μιας αλλαγής που έρχεται.