#ΜένουμεΣπίτι και ατομική ευθύνη: Γιατί αυτή τη φορά πρέπει να (αντι)δράσουμε

Ας μη γελιόμαστε. Όχι. Το ζήτημα δεν είναι χωροταξικό. Ούτε το πρόβλημα μας είναι η βεβαίωση και η ταυτότητα που θα πρέπει να έχουμε μαζί μας για να κυκλοφορούμε τις επόμενες μέρες (σ.σ. τουλάχιστον σε μία πρώτη ανάγνωση...).

Το πρόβλημα είναι η αβεβαιότητα.

Αυτές τις μέρες πολλοί μπορεί να βιώνουν «δύο αντικρουόμενες πραγματικότητες», γεγονός που σίγουρα δεν βοηθά όταν πρέπει να περιοριστείς σε λίγα τετραγωνικά.

Ας δούμε κάποια παραδείγματα...

Πρώτο παράδειγμα

«Πραγματικότητα Νο1»: Εργαζόμενη, ετών 26 και πλέον οικονομικά ανεξάρτητη. Συνεπής και ενεργός πολίτης καθώς φροντίζει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της απέναντι στο κράτος, αλλά και γενικά ως μέλος της κοινωνίας φροντίζει -στο βαθμό που αντιλαμβάνεται και μπορεί- να συμμετέχει ενεργά σε αυτήν. Για να μην τα πολυλογούμε, στην καλύτερα φάση και μπροστά σε έναν ολόκληρο κόσμο. Ναι, αυτή είναι η μία διάσταση...

Ας δούμε όμως και την άλλη...

«Πραγματικότητα Νο2»: Εργαζόμενη, ετών 26 με λύκο (αυτοάνοσο), γονείς που ανήκουν και αυτοί σε ευπαθείς ομάδες και με πολυαγαπημένους παππούδες (όλοι τους στην επαρχία). (σ.σ. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθούμε στις προεκτάσεις αυτών, όλοι λίγο-πολύ κάτι έχουμε ακούσει αυτές τις μέρες για τα παραπάνω.) Έξι μέρες για να βρει γάντια και αντισηπτικά και άλλες τέσσερις για να τα παραλάβει, και (για λίγο) αισθάνθηκε και τυχερή. Κάθε μέρα ψάχνει όλους τους πιθανούς τρόπους που θα μπορούσε να καλύψει τις βασικές, καθημερινές ανάγκες της (αλλά και των δικών της -στο βαθμό που μπορεί- και ας είναι στην επαρχία) χωρίς αν είναι δυνατόν να περάσει το κατώφλι του σπιτιού της. #ΜένειΣπίτι.

Δεύτερο παράδειγμα

«Πραγματικότητα Νο1»: Εποχιακός υπάλληλος, ετών 28, μέχρι πρότινος στο ταμείο του ΟΑΕΔ και μετά από σειρά συνεντεύξεων -μήνες σε αυτή τη διαδικασία- ετοίμαζε μπαγκάζια για νησί του Αιγαίου, όλα προγραμματισμένα.

Ας δούμε όμως και την άλλη...

«Πραγματικότητα Νο2»: Εποχιακός υπάλληλος, ετών 28, του τηλεφώνησαν από τη διοίκηση του ξενοδοχείου που θα έπιανε δουλειά και του είπαν ότι θα πρέπει να περιμένει, το ταμείο θεωρητικά τελείωσε, αλλά όπως και να 'χει #ΜένειΣπίτι και προβληματίζεται για το πώς και αν θα βγει ο επόμενος χειμώνας.

Τρίτο παράδειγμα

«Πραγματικότητα Νο1»: Ιδιωτική υπάλληλος σε πολύ μεγάλη εταιρεία και με πολύ καλό πόστο, ετών 32, τα έκτακτα μέτρα την βρήκαν σε προγραμματισμένη άδεια σπίτι και -θεωρητικά- ασφαλή.

Ας δούμε όμως και την άλλη...

«Πραγματικότητα Νο2»: Ιδιωτική υπάλληλος με πολύ καλή δουλειά κατά την ίδια (που της αρέσει και πολύ), ετών 32, η εταιρεία προς το παρόν έκλεισε και #ΜένειΣπίτι, φροντίζει τους δικούς της και περιμένει. Ο μήνας τελειώνει. «Θα πληρωθούμε; Πότε θα γυρίσουμε στη δουλειά;», σκέφτεται. Αισθάνεται την ανάγκη να γυρίσει στη δουλειά της. Ανησυχεί όμως για το πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα στο χώρο εργασίας της υπό αυτές τις συνθήκες, τόσο για την ίδια όσο και για τους συναδέλφους της.

Τόσο στις «πραγματικότητες Νο1», όσο και στις «πραγματικότητες Νο2» και οι τρεις επιθυμούν:

• να είναι οι οικείοι τους και οι ίδιοι καλά
• να τελειώσει όλο αυτό, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα
• να μπορούν και αύριο να έχουν τη δυνατότητα να εργάζονται για να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς.

Και στις τρεις περιπτώσεις εντοπίζουμε:

• ανθρώπους με συγκεκριμένες ανάγκες και βασικές απαιτήσεις (όπως όλοι)
• ανθρώπους -που όπως περιγράφονται- προσπαθούν ειδικά, και γενικά, να μην σκέφτονται με άξονα μόνο τον εαυτό τους (σε αυτή την κατεύθυνση ευελπιστώ ότι κινούμαστε όλοι πλέον).

Και κάπου εδώ όμως έχουμε πρόβλημα. Δεν υπάρχουν «πολλές πραγματικότητες», που θα ήταν πολύ βολικό στη συγκεκριμένη συγκυρία γιατί σίγουρα θα εστιάζαμε και στα τρία παραδείγματα στην Νο1 και όλα καλά. Υπάρχει μόνο μία.

Είναι αυτή με αυτόν τον έναν άνθρωπο, με τις πολύ συγκεκριμένες ανάγκες και τις βασικές απαιτήσεις, που αν και αναλαμβάνει την ατομική του ευθύνη, αυτή σήμερα δεν φτάνει. Του αρέσει, δεν του αρέσει, το αποδέχεται ή όχι, ζει στην μία και μοναδική πραγματικότητα, αυτή της αβεβαιότητας. Δεν γνωρίζει αν θα είναι καλά ο ίδιος και οι αγαπημένοι του άνθρωποι, δεν γνωρίζει πόσο γρήγορα θα τελειώσει όλο αυτό, δεν γνωρίζει αν θα γυρίσει στην «κανονικότητα του».

Τι μένει λοιπόν; Η «διαχείριση» αυτής της αβεβαιότητας.

Βήμα 1ο: #ΜένουμεΣπίτι και καθ' όλη την διάρκεια του περιορισμού μας προσπαθούμε να αποδεχτούμε ότι αυτό που κάνει -και πρέπει να κάνει- ο καθένας μας αυτή τη στιγμή με ατομική του ευθύνη δεν επαρκεί για να λύσει τα προβλήματα που έχει το δημόσιο σύστημα υγείας γενικά. Και αυτό όχι προς απογοήτευση κάποιου, αλλά ως «καμπανάκι» για την επόμενη μέρα. Γιατί οι ανάγκες οι δικές μας και των αγαπημένων μας προσώπων είναι εδώ σήμερα, θα είναι όμως και αύριο. Και ίσως, ίσως... Εμείς μαζί με όλους τους άλλους που έχουμε τις ίδιες ανάγκες, και όπως φαίνεται είμαστε τελικά πολλοί, μπορέσουμε αύριο -όταν όλα αυτά τελειώσουν και όχι #ΜένονταςΣπίτι- να έχουμε ένα σύστημα υγείας πιο κοντά στις πραγματικές μας ανάγκες.

Βήμα 2ο: Επειδή, δυστυχώς, όπως φαίνεται έχουμε πολλές μέρες μπροστά μας, την επόμενη φορά που θα βγούμε στο μπαλκόνι να χειροκροτήσουμε τους υγειονομικούς, που δίνουν καθημερινή μάχη με ό,τι μέσα μπορεί να διαθέτουν αυτή τη στιγμή, να μην ξεχάσουμε μετά το χειροκρότημα να ζητήσουμε μάσκες και ό,τι άλλο χρειάζονται για την προστασία τους, να ζητήσουμε να γίνουν άμεσα προσλήψεις, να ζητήσουμε να ανοίξουν άμεσα και άλλα κρεβάτια ΜΕΘ. Είναι υποχρέωση μας όχι μόνο να τους χειροκροτήσουμε, αλλά να δώσουμε και εμείς τη δική μας «μάχη» (με ό,τι μέσο μπορεί να διαθέτουμε τώρα) για να κάνουν σωστά και όσο το δυνατόν πιο ακίνδυνα την δουλειά τους.

Βήμα 3ο: Μία μέρα, όπως αναφέραμε και παραπάνω, όλο αυτό θα τελειώσει και θα έχουμε να διαχειριστούμε πολλά. Ας φροντίσουμε λοιπόν μετά από αυτές τις δύσκολες μέρες να #ΜηνΜείνειΤοΠρόβλημα στην κοινωνία. Η αβεβαιότητα που βιώνουμε σήμερα ας είναι το κίνητρο για να #ΜείνουμεΣπίτι και να σχεδιάσουμε την επόμενη μέρα.

ΥΓ1: Καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε ότι στην πρώτη «γραμμή» δεν βρίσκονται μόνο γιατροί και νοσηλευτές. Είναι και χιλιάδες εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, φαρμακοποιοί, διανομείς και εργαζόμενοι σε τηλεφωνικά κέντρα. Όλοι αυτοί, που είναι συνεχώς εκτεθειμένοι για να βοηθήσουν στην ασφαλή κάλυψη των αναγκών μας, έχουν το ίδιο δικαίωμα με εμάς στην προστασία και είναι υποχρέωση μας να τους στηρίξουμε.

ΥΓ2: Όπως είπαμε, κάποια στιγμή θα βγούμε από το σπίτι. Μπορεί κάποια μέρα πηγαίνοντας στη δουλειά μας να «κολλήσουμε» στο κέντρο γιατί κάποιος... απεργεί. Πριν ξεκινήσουμε να σχολιάζουμε την ταλαιπωρία που βιώνουμε και πόσο θα καθυστερήσουμε, ας κάνουμε έναν κόπο να ρωτήσουμε γιατί. Μπορεί να έχει κάτι να μας πει. Μπορεί να πρέπει να είμαστε δίπλα του. Μπορεί και κάπου να έχει δίκαιο...