Αυτή είναι η «μετά καραντίνας» εποχή;

Κάθε μεγάλο γεγονός μας κάνει καλύτερους ή χειρότερους τελικά; Μας ενώνει ή αναδεικνύει με τον πιο βάναυσο τρόπο τις βαθύτερες διαφορές μας;

Η «μετά καραντίνας» εποχή έφτασε και έχει αφήσει ήδη πίσω της, μία 35χρονη, μία 34χρονη, μία κοκκινομάλλα, μία 10χρονη, έναν ψευτογιατρό και μία 83χρονη …ανάμεσα στις πολλές τραγικές ειδήσεις που ακούσαμε.

Η δύσκολη περίοδος πέρασε και μία ολόκληρη κοινωνία μετράει τις πληγές της, όχι τόσο από τον κορονοϊό - γιατί εκεί προς το παρόν τα έχουμε πάει σχετικά καλά- όσο από την ανθρώπινη επιθετικότητα που είναι διάχυτη σε κάθε μέρος αυτής της χώρας, σε κάθε συνθήκη, σε κάθε ψυχισμό…βυθίζοντας μας μέσα σε έναν «βούρκο» που μοιάζει να μην έχει τέλος.

Και τώρα θα μου πεις πως πάντα ακούγονταν τραγικά περιστατικά.

Φυσικά, αλλά η εξίσωση που βλέπουμε μπροστά μας δυστυχώς δεν λύνεται με μία τόσο απλή παραδοχή.

Ναι, πάντα συνέβαιναν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν εγκλήματα κάθε λογής, αλλά δεν μπορεί αυτή η φυσική ροπή του ανθρώπου προς το λεγόμενο «κακό», να δικαιολογήσει μία ολόκληρη κοινωνία που εδώ και ένα μήνα δείχνει καθημερινά το χειρότερο της πρόσωπο, με εγκλήματα παρόμοια με εκείνα που δεν αντέχουμε να δούμε ούτε σε ταινίες τρόμου.

Λένε πως όταν η επιθετική ορμή μπλοκάρεται ή ματαινώνεται γίνεται απαράδεκτη ή επικίνδυνη, και ίσως –δυστυχώς- το αποτέλεσμα της πανδημίας και του εγκλεισμού, να μην είναι για όλους ο επαναπροσδιορισμός του εαυτού και των αξιών του, αλλά αυτό το μπλοκάρισμα που υπάρχει a priori και μάχεται να απεμπλακεί από τα «δεσμά» που του φορέσαμε την προηγούμενη δύσκολη και πρωτόγνωρη περίοδο για την ανθρωπότητα.

Στις 20 Μαϊου έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, η είδηση της 34χρονης από την Καλλιθέα με το βιτριόλι, σταδιακά ήρθε στο προσκήνιο και μία 35χρονη φερόμενη ως δράστις του εγκλήματος. Πιθανός λόγος; Η ζήλια.

Λίγες ημέρες αργότερα μία 10χρονη από την Θεσσαλονίκη απήχθη. Στην οργάνωση της συγκεκριμένης αρπαγής, εμπλέκεται όπως όλα δείχνουν έως τώρα, μία 33χρονη γυναίκα και μητέρα ενός παιδιού, η οποία ενώ πρώτα κατέθεσε χαρακτηριστικά πως «της έκατσε λουκούμι» η συγκεκριμένη απαγωγή, που την οδήγησε μεταξύ άλλων να χορηγήσει ηρεμιστικά και κοκαϊνη σε ένα 10χρονο παιδί, έπειτα δήλωσε πως έδειξε απλώς στοργή και αγάπη σε ένα παραμελημένο από την οικογένειά του πλάσμα. Η μεταμέλεια και η λογική, έννοιες ανύπαρκτες! Η αλήθεια βρίσκεται δυστυχώς στον ψυχικό κόσμο μίας 10χρονης.

Και έρχεται να προστεθεί στο παζλ της νοσηρής μας κοινωνίας, ο «Dr θάνατος», ο ψευτογιατρός που δεν δίσταζε να εξαπατά καρκινοπαθή παιδιά, πουλώντας τους ειδικά σκευάσματα που θα τα οδηγούσαν στον θάνατο. Ένας «άνθρωπος» που στο βωμό του κέρδους, εξαγόραζε την απελπισία ανθρώπων, γνωρίζοντας πως η κατάληξη προς τον θάνατο ήταν μονόδρομος.

Στο σημείο αυτό, ας κρατήσουμε ως πληροφορία πως τα ζώα του ίδιου είδους, σπάνια σκοτώνουν το ένα το άλλο, με εξαίρεση τον άνθρωπο.

Ο Άντονυ Στορ, είχε γράψει πως «όταν μία ομάδα απειλείται από μία καταστροφή, οι διακρίσεις αναστέλλονται προσωρινά και οι άνθρωποι ενώνονται πολύ πιο στενά. Όταν όμως ο κίνδυνος περάσει τα φράγματα μπαίνουν και πάλι στη θέση τους, και η επιθετική συνιστώσα της ανθρώπινης συμπεριφοράς ξαναπαίρνει τη συνηθισμένη της λειτουργία, αναζητώντας ευκαιρία να διαιρέσει τους ανθρώπους».

Αυτό έμεινε λοιπόν από εμάς μετά την καραντίνα;

Μία κοινωνία που «σφαδάζει» από τα όρια που της έβαλαν και ξεσπά εν τέλει με τον χειρότερό της εαυτό; Με βιτριόλια, κακοποιήσεις και εξαγορά της ανθρώπινης ζωής;

Μία κοινωνία που παίρνει ανάσα με το να πατά επί πτωμάτων και να κατασπαράζει τα «παιδιά» της;

Ναι, η επιθετικότητα αποτελεί μέρος του ανθρώπινου ενστίκτου, όμως εμείς τείνουμε να γίνουμε θεατές μίας κοινωνίας που «ασφυκτιά» μέσα στις ίδιες της τις σάρκες, αναζητώντας μία λύτρωση, η οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την δημιουργία ενός φαύλου κύκλου γύρω από την παθογένειά της.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.