Αριστερή ρητορική και ωμή πραγματικότητα
Παρακολουθώντας τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, αυτά που κατάλαβα ήταν τα εξής: ότι είχε μια αγωνία να δείξει ότι άφησε ταμειακά διαθέσιμα 37 δισ. ευρώ, κάτι που επανέλαβε αρκετές φορές, ότι θα τα έκανε καλύτερα ο ίδιος αν ήταν πρωθυπουργός, θέλοντας προφανώς να καταρρίψει το αντίθετο επιχείρημα που έχει επιστρατεύσει η κυβέρνηση της Ν.Δ, και τρίτον ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει ξανά τη χώρα προκύψουν εκλογές, τις οποίες όμως, όπως υποστήριξε, δεν ζητά εξ' αιτίας κορονοϊού αλλά και των εθνικών ζητημάτων.
Όλα τα επιχειρήματα που επιστράτευσε ο κ. Τσίπρας είναι κατανοητά.
Τι θα έλεγε άλλωστε; Ότι οι προτάσεις της κυβέρνησης είναι άριστες και η αντιμετώπιση τους θετική; Όχι βέβαια. Υποστήριξε, και καλά έκανε, τη δική του πολιτική, τις δικές του προτάσεις, τη δική του διακυβέρνηση.
Δεν ρωτήθηκε βέβαια σε ποια θέματα θα έκανε ο ίδιος αυτοκριτική, σε ποιους τομείς, δηλαδή, δεν τα πήγε τόσο καλά ως πρωθυπουργός όσο θα ήθελε.
Πού έκανε λάθη, παραλείψεις και αστοχίες.
Ανέφερε ότι όταν ήταν ο ίδιος Πρωθυπουργός, δεν έγιναν μειώσεις εισοδήματος και συντάξεων, δεν έγιναν πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και δεν ακολουθήθηκε η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης.
Αν για κάποιο λόγο ένας ανεξάρτητος παρατηρητής έδινε δίκιο στον κ. Τσίπρα θα ήταν γιατί εκείνος κατά το πρώτο διάστημα ως πρωθυπουργός (μετά την περίοδο Βαρουφάκη) λειτούργησε σε συνθήκες δημοσιονομικής αυστηρότητας, σε αντίθεση με τον κ. Μητσοτάκη που έχει τα χέρια του λυμένα και μπορεί να σκορπίσει χρήματα, όπου υπάρχει ανάγκη.
Ωστόσο, εδώ τίθεται το ερώτημα γιατί όταν βγήκε η Ελλάδα από το μνημόνιο, που τον είχε δεμένο χειροπόδαρα, δεν άλλαξε κάτι προς το καλύτερο, αφού «λεφτά βρέθηκαν»;
Και όσο το ερώτημα αυτό δεν απαντάται με βάσιμα επιχειρήματα, τόσο ο κ. Τσίπρας θα μιλά με αριστερή ρητορική και αντιπολιτευτικούς τόνους, συμφωνώντας επί της ουσίας στις βασικές επιλογές της κυβέρνησης.
