Μεταναστευτικό: Παλεύοντας με το φάντασμα του 2015

Τι ακριβώς συμβαίνει; Όποτε τίθεται το ζήτημα της επιθετικής στάσης της Τουρκίας (και) στο Μεταναστευτικό, καθώς και αυτό της αδυναμίας της ΕΕ να επιβάλει ακόμη και την τήρηση της ίδιας της Κοινής Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας (Μάρτιος 2016), όλοι αναγνωρίζουν το πρόβλημα, όλοι δηλώνουν πως είδαν με τα ίδια τους τα μάτια τι συνέβη στα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου στον Έβρο. Πλην όμως, υπενθυμίζουν την «κρίση του 2015».

Και αποφεύγουν να σχολιάσουν το γεγονός που τίθεται πάντα (το έθεσα και εγώ στη συγκεκριμένη διάσκεψη παρουσία του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Σασσόλι, της προέδρου της Κομισιόν κ. Φον Ντερ Λάϊεν και του προέδρου του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου της Γερμανίας, κ. Σόιμπλε): Ότι η Τουρκία εντάσσει το μεταναστευτικό στην γεωπολιτική της ατζέντα.

Το φάντασμα του 2015 πλανάται πάντα πάνω από αυτές τις συζητήσεις. Ως υπενθύμιση των γεγονότων εκείνης της περιόδου, όταν πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες έφθασαν στην Ελλάδα και από εκεί διοχετεύθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Με αποτέλεσμα να κλείσουν το 2016 τα βόρεια σύνορά μας, ο λεγόμενος «βαλκανικός διάδρομος», με εντολή της ΕΕ, της οποίας, ως γνωστόν, μέλος είναι η Ελλάδα. Δηλαδή η Ελλάδα κατέληξε να γίνει η πρώτη χώρα στον κόσμο που υπερψήφισε τον αυτοεγκλωβισμό της.

Ναι, επαναλαμβάνουν την ανάγκη για αλληλεγγύη προς τις χώρες πρώτης υποδοχής, ναι αποδέχονται ότι κάποιες χώρες σηκώνουν μεγάλο βάρος φυλάσσοντας τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, ναι αναγνωρίζουν ότι οι ανησυχίες αυτών των χωρών πρέπει να ακουστούν, αλλά…

Αλλά κάθε φορά που η κουβέντα έρχεται στην Ελλάδα, ναι, ναι, καλά και άγια όλα αυτά, αλλά νάτο το 2015, για να μην ξεχνιόμαστε. Και μια απάντηση του τύπου «πράγματι υπάρχει πρόβλημα, αλλά μην ξεχνάτε τι έγινε το 2015, επειδή δεν μπορέσατε να φυλάξετε τα σύνορά σας».

Δεν το λένε καθαρά, μισόλογα ακούμε, αλλά μεγάλα παιδιά είμαστε, καταλαβαινόμαστε.

Όσες προσπάθειες και αν κάνει η σημερινή κυβέρνηση – αλλαγές στη νομοθεσία για το άσυλο, κατασκευή κλειστών κέντρων με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση (παρά τις περί του αντιθέτου φωνές της αξιωματικής αντιπολίτευσης το μνημόνιο με την ΕΕ υπεγράφη), αποτελεσματική φύλαξη των χερσαίων συνόρων, μείωση των από θαλάσσης ροών κατά 80% - το 2015 βρίσκεται πάντα εκεί και στοιχειώνει την επιχειρηματολογία μας.

Όσο και αν επαναλαμβάνεις πως η χώρα, εν μέσω πανδημίας, είναι υποχρεωμένη να κρατά σε διαρκή επιφυλακή το σύνολο των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και το Λιμενικού – γεγονός πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο, που συνεπάγεται τεράστια οικονομική αιμορραγία – το φάντασμα του 2015 συνεχίζει να υπερίπταται.

Κι’ όταν επιμένεις πως η Τουρκία εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες και τους χρησιμοποιεί σε έναν ακόμη ασύμμετρο πόλεμο δι’ αντιπροσώπων, που αποτελεί την προσφιλή της στρατηγική προκειμένου να προωθήσει τα γεωπολιτικά της σχέδια, και πάλι το «2015» είναι το πρόσχημα για τα κλειστά αυτιά.

Λογικό αν κρίνουμε πως ούτε στην Ελλάδα έχουμε εντοπίσει και αναλύσει σωστά τα κορυφαία τρία ολέθρια και σκόπιμα λάθη εκείνης της χρονιάς – αλλά και των χρόνων που ακολούθησαν. Δεν έχουμε επαρκώς αναλύσει ούτε το μεγάλο ψέμα που αποτέλεσε τη νομιμοποιητική βάση για όσα ζήσαμε, τις συνέπειες των οποίων εξακολουθούμε να υφιστάμεθα.

Το πρώτο ολέθριο σκόπιμο λάθος

Ολέθριο λάθος πρώτο: Τα γενικά προσκλητήρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια έκρηξη δήθεν ανθρωπισμού προκάλεσε ένα πρωτοφανές χάος και τελικά μια ανθρωπιστική καταστροφή με πάνω από 300 νεκρούς. Αναμενόμενο. Είναι αδύνατον να σώζεις όλους τους ανθρώπους όταν τα πλοιάρια φθάνουν κατά εκατοντάδες, όσο μεγάλη μάχη κι’ αν δίνει το Λιμενικό μέσα στη θαλασσοταραχή.

Μα πώς έγινε το γενικό προσκλητήριο; - μας ρωτούν με το πιο αθώο ύφος. Με πολλούς τρόπους, είναι απάντηση. Με τη νομοθεσία όσον αφορά στην απονομή ιθαγένειας, με τον μη διαχωρισμό προσφύγων και μεταναστών (που αποτελούσε και απόφαση της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών), με τις μακρόσυρτες διαδικασίες ασύλου, με την μη θεσμοθέτηση κλειστών κέντρων, με το κλείσιμο της Αμυγδαλέζας και με την κατάργηση της κράτησης, της απέλασης, των προστίμων.
Θέλαμε κι’ άλλα για να γίνει εδώ ο κακός χαμός; Όταν γνωρίζουμε πως οι διακινητές όλα αυτά τα μεταφέρουν στους καταυλισμούς ως αλλαγή της πολιτικής στην Ελλάδα όσον αφορά στο μεταναστευτικό;

Και σα να μην διδάχθηκαν τίποτε – γι’ αυτό και πιστεύω ότι όλα έγιναν σκόπιμα προκειμένου αφενός να πιεστούν οι δανειστές και να κάνουν τα χατίρια Τσίπρα-Βαρουφάκη και αφετέρου να στηθεί μια μπίζνα με απευθείας αναθέσεις εκτός ελέγχου της τρόικας – την 1η Απριλίου, δηλαδή μετά την Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας, ψηφίστηκε και ο περίφημος νόμος 4375 του 2016.
Ο νόμος εκείνος προέβλεπε μόνο ανοιχτές δομές και κανέναν διαχωρισμό μεταξύ προσφύγων και μεταναστών. Ουσιαστικά, καταστρατηγούσε και την ίδια την Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας που μόλις είχε ανακοινωθεί.

Αρκεί μόνο να διαβάσει κανείς το άρθρο 46: «Αλλοδαπός ή ανιθαγενής που αιτείται διεθνή προστασία, δεν κρατείται για μόνο το λόγο ότι έχει υποβάλει αίτηση διεθνούς προστασίας, καθώς και ότι εισήλθε παράτυπα ή/και παραμένει στη χώρα χωρίς νόμιμο τίτλο διαμονής».
Συγγνώμη, αλλά ποιος δεν θα έλθει σε μια χώρα όπου δεν προβλέπεται καμία ποινή για παραβίαση των συνόρων της και παράνομη είσοδο σ’ αυτήν; Ποιος δεν θέλει να πάει σε μια χώρα όπου θα τρώει, θα πίνει και θα κυκλοφορεί ελεύθερος;
Το μήνυμα, λοιπόν, ήταν σαφές!

Το δεύτερο ολέθριο σκόπιμο λάθος

Ολέθριο λάθος δεύτερο: Η Τουρκία αντιμετωπίστηκε από την τότε ελληνική κυβέρνηση ως… θύμα των γεωστρατηγικών εξελίξεων στην Εγγύς Ανατολή. Άλλο που δεν ήθελαν οι Ευρωπαίοι, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί εμπεδωμένη πεποίθηση επί του θέματος – και μάλιστα πρωτοστατούσης της Ελλάδας, που δέχθηκε να εξισωθεί ο θύτης με το θύμα.
Κατά την πρώτη του επίσκεψη στην Τουρκία ως πρωθυπουργός, ο κ. Τσίπρας, στις 18 Νοεμβρίου 2015, αποδέχθηκε πως το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης δεν είναι ελληνικό ή τουρκικό, αλλά «οι δύο χώρες είναι θύματα της κατάστασης αυτής».
Είπε ο κ. Τσίπρας συγκεκριμένα: «Το πρόβλημα οφείλεται στον πόλεμο, τους βομβαρδισμούς, την τρομοκρατία και τις επεμβάσεις στη Συρία. Αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα που δεν είναι ούτε ελληνικό, ούτε τουρκικό. Η Τουρκία φιλοξενεί περίπου 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες, ενώ περίπου 650 χιλιάδες πρόσφυγες έχουν περάσει στην Ελλάδα. Χρειαζόμαστε περισσότερα βήματα συντονισμού και συνεργασίας για να χτυπήσουμε το δίκτυο των διακινητών». (Σήμερα, η Ελλάδα καταγγέλλει την Τουρκία ως «επίσημο διακινητή». Αλλά στο εξωτερικό δεν κοιτάνε ποιος είναι κάθε φορά πρωθυπουργός ή αρμόδιος υπουργός. Βλέπουν την Ελλάδα!).

Οπότε, νάτος και ο Νταβούτογλου: «Συζητήσαμε πολύ το προσφυγικό θέμα. Το πρόβλημα στη Συρία οφείλεται σε ένα καταπιεστικό καθεστώς και μια τρομοκρατική οργάνωση» - προσεκτικά απέφυγε να ονοματίσει την τρομοκρατική οργάνωση, προφανώς επειδή εννοούσε το κουρδικό PKK και όχι τον ISIS. Και κατέληξε: «Το προσφυγικό δεν είναι πρόβλημα ούτε της Τουρκίας, ούτε της Ελλάδας. Να μη φορτώνει κανείς το βάρος αυτό στους ώμους της Τουρκίας και της Ελλάδας. Οι αρχές περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δεσμεύουν την Τουρκία, δεσμεύουν και την Ευρώπη. Η Τουρκία και η Ελλάδα είναι θύματα του ζητήματος»!

Τα βρήκαν, επομένως! Δεν φταίει κανείς, μόνο το κακό το ριζικό μας! Η Τουρκία είναι μια αθώα περιστερά!
Ουδέν ψευδέστερον! Ο πόλεμος στη Συρία ξεκίνησε το 2011. Η Τουρκία πολεμάει εκεί από την πρώτη στιγμή. Με πρόσχημα ότι τάχα μάχεται το αυταρχικό καθεστώς του Άσαντ, επιχειρεί κατά των Κούρδων και προκαλεί κύματα προσφύγων. Οι τουρκικές επιχειρήσεις δημιουργούν κατάσταση χάους και ανθρωπιστικής καταστροφής στα σύνορα με τη Συρία.

Με λίγα λόγια, η Τουρκία «παράγει» πρόσφυγες και επομένως είναι υποχρεωμένη να τους κρατά στο έδαφός της. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, που δεν λαμβάνει ποτέ μέρος σε επιθετικούς πολέμους, η Τουρκία δεν είναι θύμα, αλλά θύτης.

Όταν, όμως, πρώτη η Ελλάδα αποδέχθηκε την εξίσωσή της με την Τουρκία, όταν ο κ. Τσίπρας κυκλοφορούσε στις Συνόδους Κορυφής επιμένοντας ότι η Τουρκία πρέπει να στηριχθεί με κονδύλια και βίζες και έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων και ό,τι άλλο ζητούσε η Άγκυρα, γιατί να μην το δεχθούν οι υπόλοιποι;
Και γιατί να μην ξαφνιάζονται όταν τώρα η Ελλάδα διαμαρτύρεται;
Ξεκάθαρα πράγματα: Η Τουρκία προκαλεί το πρόβλημα και είναι υποχρεωμένη να το λύσει. Οτιδήποτε άλλο θολώνει το μήνυμα και αποθρασύνει την Άγκυρα.

Το τρίτο σκόπιμο ολέθριο λάθος

Από το 2015 ως το 2019 στην ΕΕ πραγματοποιήθηκαν ειδικά για το μεταναστευτικό 23 Σύνοδοι Κορυφής και πολλά Συμβούλια υπουργών Εξωτερικών και Εσωτερικών. Κάθε «λύση» ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Και το χειρότερο: Δεν εφαρμόστηκε καμιά. Ούτε καν η Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας, που ουσιαστικά εξέπνευσε επί του πεδίου της απόπειρας πραξικοπήματος του Ιουλίου 2016, στην Τουρκία. Ειδικά μετά τον Μάρτιο του 2020, οπότε η Τουρκία, με το πρόσχημα της πανδημίας, δεν δέχεται καμιά επιστροφή. Στο μεταξύ, η πανδημία έχει επιβαρύνει τον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, καθώς η χώρα μας οφείλει να προβαίνει σε επιπλέον ελέγχους των εισερχομένων.

Επιπλέον, η Δήλωση εκείνη, την οποία ο κ. Τσίπρας αποδέχθηκε θριαμβολογώντας, περιλάμβανε μια πονηρή παράγραφο, την οποία τόσο η Τουρκία όσο και οι Ευρωπαίοι ερμήνευσαν με αρνητικό για την Ελλάδα τρόπο – αν και είναι σαφές πως σκόπιμα μπήκε η συγκεκριμένη πρόβλεψη:
«Όλοι οι παράτυποι μετανάστες που διασχίζουν την Τουρκία και φθάνουν στα ελληνικά νησιά από τις 20 Μαρτίου 2016 και μετά θα επιστρέφονται στην Τουρκία. Για κάθε Σύρο που επιστρέφεται στην Τουρκία από τα ελληνικά νησιά θα υπάρξει ένας Σύρος που θα εγκατασταθεί στην Ε.Ε». (Αυτά, με αντάλλαγμα την επιτάχυνση της εκπλήρωσης του όρου απελευθέρωσης της βίζας και το άνοιγμα του Κεφαλαίου 33, ενώ στις 14 Δεκεμβρίου 2015 είχε ανοίξει το Κεφάλαιο 17).

Τότε, ο κ. Τσίπρας δεν είχε παρέμβει ζητώντας να μην γίνεται αναφορά στα νησιά, καθώς κάτι τέτοιο θα επιβάρυνε την κατάσταση εκεί.

Με τον τρόπο αυτό, τα νησιά οδηγήθηκαν σε ασφυξία, καθώς η επιστροφή δεν γινόταν αποδεκτή μετά από ενδεχόμενη μεταφορά των μεταναστών στην ενδοχώρα. Αργότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε τον όρο της ευαλωτότητας, υποστηρίζοντας ότι οι ευάλωτοι μπορούσαν να μεταφέρονται και βαφτίζοντας πολλούς «ευάλωτους» για να λύσει το πρόβλημα που από δική του αμέλεια είχε δημιουργηθεί. Αλλά αυτό υπήρχε μόνο στο μυαλό του ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς άλλος το αποδέχθηκε.

Ακόμη και σήμερα, όσοι μεταφέρονται στην ηπειρωτική χώρα είναι βέβαιο ότι δεν θα φύγουν ποτέ.

Το μεγάλο ψέμα

Κάθε φορά που αναδεικνύουμε τα θεμελιώδη αυτά προβλήματα, η απάντηση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι το 2015 αυξήθηκαν οι ροές όχι λόγω των γενικών προσκλητηρίων τους, αλλά λόγω γεωστρατηγικών μεταβολών.
Και όταν τους ρωτάμε τι διαφορετικό, τι το επιπλέον συνέβη του 2015, μεταφέρουν σ’ αυτή τη χρονιά γεγονότα από τον πόλεμο στη Συρία που είχαν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια - τότε που κατηγορούσαν τον Σαμαρά για «κυνικά εγκλήματα».
(Θυμίζω ότι επί Σαμαρά ένα Φαρμακονήσι έγινε και σήκωσαν τον κόσμο στο ποδάρι, αδιαφορώντας ακόμη και για τον σεισμό στην Κεφαλονιά. Επί των ημερών τους συνέβησαν δύο Φαρμακονήσια και αναρίθμητα ναυάγια και τραγωδίες, αλλά δεν έτρεχε τίποτε).

Μας λένε, λοιπόν, ότι «τα πράγματα άλλαξαν στη Συρία το 2015, είχαμε σφαγές, οι τζιχαντιστές άρχισαν να αποκεφαλίζουν κόσμο, επικρατούσε καθεστώς τρομοκρατίας, γι’ αυτό είχαμε αυτές τις πρωτοφανείς ροές».

Προφανώς τα αίτια κάθε μαζικής μετανάστευσης είναι γεωστρατηγικά. Μόνο που το 2015 δεν έχει καμιά ειδική σχέση μ’ αυτά. Όπως είπαμε, ο πόλεμος στη Συρία ξεκίνησε το 2011. Αλλά οι πιο φονικές χρονιές του ήταν το 2013 και το 2014. Ήδη από το 2013 στην Συρία υπήρχαν 200.000 νεκροί, είχε πραγματοποιηθεί η επίθεση με χημικά, οι μάχες μαίνονταν παντού, στην Τουρκία είχαν συγκεντρωθεί 1 εκ. πρόσφυγες.
Οι μάχες στο Χαλέπι, οι βομβαρδισμοί στη Δαμασκό και στη Λαττάκεια, η πολιορκία της Χομς, η σφαγή στη Χάμα, η πτώση του Κομπάνι στα χέρια των τζιχαντιστών, οι αποκεφαλισμοί, οι μαζικές έξοδοι από τις πόλεις της Συρίας, συνέβησαν κυρίως το 2013 και ως το φθινόπωρο του 2014. Ήδη τον Ιούνιο του 2014 μετρούσαμε 1.500 αποκεφαλισμούς από τον ISIS.

Αντίθετα, από το φθινόπωρο του 2014 ξεκίνησαν οι συμμαχικοί στοχευμένοι βομβαρδισμοί που εξόντωσαν τον ISIS, άλλαξαν τα δεδομένα και οδήγησαν στην απελευθέρωση του Κομπάνι. Δηλαδή, στα τέλη του 2014 οι προοπτικές για την εξέλιξη του πολέμου ήταν περισσότερο ευοίωνες.
Σημειώστε ότι ενώ όλα αυτά τα αποτρόπαια είχαν ήδη συμβεί, στην Ελλάδα, στις 27 Ιουνίου 2013, είχαν υποβληθεί μόνο 385 αιτήματα ασύλου. Δέκα μέρες νωρίτερα είχε ξεκινήσει η λειτουργία της Υπηρεσίας Ασύλου, ενώ εξετάζονταν περί τις 60 αιτήσεις ανά πενθήμερο.

Τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ μας έλεγε πως για όλα φταίει ο… ιμπεριαλισμός!
«Δεν πρέπει να επιτρέψουμε συντηρητικά αντανακλαστικά άρνησης υποδοχής των προσφύγων αυτών, ούτε να επιτρέψουμε, όπως γίνεται σήμερα, τον εγκλεισμό τους σε σύγχρονα κολαστήρια, όπως αυτό της Αμυγδαλέζας, ή άλλων περιοχών της χώρας, τα οποία πρέπει ούτως ή άλλως να καταργηθούν για όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες», αναφέρεται σε ψήφισμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ για την Συρία του 2013. Διότι «μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα παλέψει για το οριστικό κλείσιμο των Νατοϊκών βάσεων και την απομάκρυνση –απεμπλοκή της χώρας μας από το ΝΑΤΟ»…
Άλλο τώρα που τον Φεβρουάριο του 2016 Τσίπρας και Καμμένος (να μην τον ξεχνάμε κι’ αυτόν) έφεραν το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο – προφανώς για να το… διαλύσουν καλύτερα.
Ακόμη και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του προσπαθούν να δικαιολογηθούν κατασκευάζοντας fake news και μεταφέροντας γεγονότα του 2013 και του 2014 στο 2015.
Στην πραγματικότητα, το μόνο που άλλαξε το 2015 ήταν… κυβέρνηση! Έφυγε η «επάρατος» των «Σαμαροβενιζέλων» και ήλθαν οι «σωτήρες» του ΣΥΡΙΖΑ…

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι πρόοδοι που έχουν επιτευχθεί επί Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση και επί Μηταράκη στο υπουργείο αποδεικνύουν πως διαφέρουμε όσο η μέρα με τη νύχτα…

*Η Σοφία Βούλτεψη είναι Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, Ν.Δ., πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητική εκπρόσωπος, δημοσιογράφος

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr