Ο Αντώνης μιας… άλλης εποχής
Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρώην πρωθυπουργός απασχολεί την επικαιρότητα επί των εθνικών ζητημάτων. Θα συμφωνήσουμε ότι ως πρώην πρωθυπουργός έχει βεβαίως το πολιτικό δικαίωμα να τοποθετείται και να εκφράζει δημοσίως τις απόψεις του. Όμως σαφέστατα το timing το οποίο επέλεξε να τοποθετηθεί ο κ. Σαμαράς για τα εθνικά ζητήματα είναι πολιτικά λάθος και οδηγεί σε δύο βασικά συμπεράσματα:
1ον. Ο πρώην πρωθυπουργός θέλει να διαχωρίσει την προσωπική του θέση από την κυβερνητική επιλογή να υπάρξει ένας δίαυλος επικοινωνίας με τους Τούρκους, χωρίς ωστόσο ο ίδιος να μας λέει ποια είναι η δική του θέση για την στάση που πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα. Δεν μας λέει για παράδειγμα αν είναι υπέρ του δόγματος της ακινησίας. Ταυτόχρονα επιχειρεί να απλώσει πολιτικά δίχτυα σε ένα κοινό που κινείται δεξιότερα της δεξιάς και με το οποίο εδώ και χρόνια έχει προνομιακές σχέσεις. Είναι αυτό το κοινό που αρέσκεται να του χαϊδεύουν αυτιά με υπερπατριωτικές κορώνες.
2ον. Ο κ. Σαμαράς κουβαλά μαζί του το παρελθόν του και το στήνει εμπρός του με κάθε ευκαιρία. Σε όλη του την πολιτική διαδρομή ο κ. Σαμαράς δεν ήταν μόνο «Μακεδονομάχος» ή «Τουρκοφάγος», όπως ειρωνικά τον χαρακτηρίζουν κάποιοι εκ των πολιτικών του αντιπάλων. Ο κ. Σαμαράς είχε πάντα το σύνδρομο της μοναδικής αλήθειας.
Για όσους δεν γνωρίζουν ή επιθυμούν να λησμονούν το ίδιο επιχείρησε να κάνει και στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών τον Απρίλιο του 1992 ενώπιον του αείμνηστου Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τότε λοιπόν ο νεαρός υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς επέδειξε δικό του σχέδιο δράσης στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, παρακάμπτοντας τον πρωθυπουργό της χώρας Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, κίνηση πρωτοφανούς πολιτικού ακροβατισμού.
Ο έμπειρος Καραμανλής τον έβαλε σε χρόνο dt στην θέση του: «Δηλαδή, εσύ θέλεις να ακολουθήσουμε την πολιτική σου;», του είπε ο Πρόεδρος και του ζήτησε να εξέλθει από το συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών. Λίγα λεπτά αργότερα, ο πρωθυπουργός τον απέπεμψε από υπουργό Εξωτερικών.
Τα γεγονότα εκείνης της εποχής εμποδίζουν ακόμα και σήμερα τον Μεσσήνιο πολιτικό να σκεφτεί ορθολογικά, χωρίς το θυμικό, αλλά με βάση τις απαιτήσεις του σύγχρονου πολιτικού management.
Η πολιτική δεν ασκείται με απωθημένα. Η Ελλάδα αλλάζει, η Ευρώπη αλλάζει, οι γεωστρατηγικές ισορροπίες σε όλη την υφήλιο μεταβάλλονται και ο πρόεδρος Αντώνης κινείται πάνω στον καμβά του «είμαι σερνικό παλαιάς κοπής και θα λέω ότι γουστάρω».
Το να κονταίνεις τον πρωθυπουργό της χώρας σου ή να προεξοφλείς δημοσίως την απώλεια εθνικής κυριαρχίας της χώρας σου δεν είναι ούτε πατριωτισμός, ούτε εθνική υπερηφάνεια.
Είναι κάτι που αγγίζει τα όρια του κακώς νοούμενου λαϊκισμού, κάτι που θυμίζει την δήθεν «αντιμνημονιακή ρητορεία» των… Ζαππείων που όλοι μας γνωρίζουμε ότι κατέληξαν στα χειρότερα μνημόνια.
Πολλές φορές στην πολιτική ζωή χρησιμοποιείται ο όρος «δεινόσαυρος», ανεπίσημα για να περιγράψει τους πολιτικούς παλαιάς κοπής. Έχει μια κάποια σημασία ο όρος. Όμως συμπληρώνω ότι οι δεινόσαυροι δεν συνυπήρξαν ποτέ με τον άνθρωπο στην Ιστορία…
Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.
Διαβάστε επίσης:
Lockdown: Στο τραπέζι έκτακτα μέτρα για τα καταστήματα στις «κόκκινες» περιοχές