Συνεπιμέλεια: Επιτέλους αφήστε τον πατέρα να κάνει το καθήκον του

Ήρθε η ώρα οι διατάξεις οι οποίες ταλαιπωρούν μεταπολεμικά γενεές χωρισμένων τέκνων και τους πατέρες τους να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Δεν μπορεί πλέον η ελληνική κοινωνία, αλλά και η πολιτεία να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Ο νομικός κόσμος παίρνει πλέον σαφείς θέσεις κατά όλων αυτών των αναχρονιστικών διατάξεων στην συνεπιμέλεια των παιδιών που εμποδίζουν την πρόοδο, αλλά εμποδίζουν συνολικά και την προστασία της ιερής έννοιας της οικογένειας.

Γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό πλέον ότι με την αλματώδη αύξηση των διαζυγίων τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, το όλο ζήτημα θέμα έχει λάβει διαστάσεις κοινωνικού προβλήματος, συμβάλλει δε στην αύξηση της υπογεννητικότητας, αφού αποθαρρύνονται οι υποψήφιοι πατέρες σε σύναψη γάμων, αναλογιζόμενοι τι τους περιμένει σε περίπτωση λύσης του επερχόμενου γάμου τους.

Η πραγματικότητα γνωστή σε όλους. Σε χιλιάδες περιπτώσεων, η χωρισμένη μητέρα «οπλισμένη» με αναχρονιστικές διατάξεις «εκδικείται» σε πλείστες υποθέσεις τον πρώην σύζυγο και το τέκνο, στερώντας τους την φυσική παρουσία, την επικοινωνία, την καθημερινή ανατροφή. Μόλις 10% του χρόνου της ανήλικης ζωής του ένα παιδί χωρισμένων γονιών τον περνά με τον πατέρα του. Τα θέματα γονικής μέριμνας, επικοινωνίας, διατροφής αποτελούν αντικείμενο δικαστικών διενέξεων, χρονοβόρων και κοστοβόρων ψυχικά και οικονομικά για τους δύο γονείς, προξενώντας ανήκεστο βλάβη στον ψυχισμό του τέκνου και αυριανού ενήλικα. Η μητέρα επιτιθέμενη και ο πατέρας αμυνόμενος αγωνίζεται να αποκτήσει τη λιγοστή επικοινωνία και παρουσία.

Τα ερωτήματα είναι καυτά:

-Μπορούν αυτές οι καταστάσεις να συνεχιστούν εν έτει 2021;
-Αφού όλοι συνομολογούν ότι τα κριτήρια πρέπει να είναι προς το συμφέρον του τέκνου γιατί αποφεύγεται η νομοθέτηση;
-Είναι ή δεν είναι γελοίο το επιχείρημα ορισμένων ότι «κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, πώς να γενικεύσουμε»;. Η σημερινή ρύθμιση να ζει το τέκνο με τη μητέρα δεν είναι γενίκευση; Εκτός εάν κάποιοι εκτιμούν ότι η πλειοψηφία των πατέρων είναι βλαπτικοί για τα παιδιά τους. Ισχύει κάτι τέτοιο; Ο πατέρας είναι εξορισμού βλαπτικός για το παιδί του; Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει σε αυτό;
- Το επί δεκαετίες επιχείρημα των δικαστών «κύριε εργάζεστε πως θα αναλάβετε ευθύνες;», είναι ή δεν είναι αστείο όταν πλέον οι περισσότερες μητέρες εργάζονται και «παρκάρουν» τα παιδιά στους παππούδες;
-Είναι δυνατόν να λέμε ότι είναι υγιές για την ψυχοσύνθεση του παιδιού να βλέπει τον πατέρα του μόνο για 5 ώρες την Παρασκευή το απόγευμα;
-Στα αλήθεια υπάρχουν μητέρες που δεν θέλουν να χαίρονται τα παιδιά τους την πατρική αγάπη και την παρουσία;

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η… νομική ακινησία. Να συνομολογούμε όλοι μας ότι όλα γίνονται για το καλό των παιδιών και παρόλα αυτά να προχωράμε με ρυθμούς χελώνας καθυστερώντας και βάζοντας εμπόδια στην αλλαγή του νομικού πλαισίου.

Αν όντως κάποιοι αγαπάτε τα παιδιά όπως λέτε, εμπιστευθείτε τον πατέρα και αφήστε τον να κάνει το καθήκον του. Το χρωστάτε στα παιδιά σας, το χρωστάμε στα παιδιά μας.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Η συνεπιμέλεια και η γονεϊκή αποξένωση

Άρθρο του Εφέτη Παναγιώτη Κατσικερού για την συνεπιμέλεια και την γονεϊκή αποξένωση