Γυναίκες μην... μασάτε
Δεν είναι μόνο εκείνος ο άσβεστος και ακατανίκητος θυμός που σε πνίγει. Δεν είναι μονάχα η οργή που σε κατακλύζει και θες να ξεσπάσεις πάνω σε εκείνον από τον οποίο προέρχονται οι λέξεις και οι εγκληματικές πράξεις μίσους και μισογυνισμού. Δεν είναι απλά το απύθμενο «γιατί», που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Είναι όλα αυτά μαζί, αλλά και τρεις μονάχα λέξεις, ως απάντηση στους υπανθρώπους: ντροπή, νέμεση, τιμωρία.
Μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων, των καταγγελιών, των απίστευτων ιστοριών, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να κυκλοφορούν γύρω μας τόσο απαίσια μυαλά, αναλογίζομαι πολλές φορές τι μπορεί να φταίει. Φταίει άραγε η… «φύση» της γυναίκας; Η… «φύση» του άνδρα; Φταίει άραγε η φυσική αδυναμία μας; Ο… «προορισμός» μας; Ή, μήπως, τελικά, φταίει η πολιτεία και τα ελλιπή της μέτρα;
Ξεκινώ από τη… «φύση» μας. Δεν διεκδικώ δάφνες ιστοριογνωσίας, αλλά είναι γνωστό πως σε πολλές κοινωνίες, ακόμα και σε προϊστορικούς χρόνους, η γυναίκα κατείχε πρωταγωνιστικό ρόλο (Μινωική Κρήτη, αρχαία Σπάρτη). Αλλά και στη Ρώμη και στο Βυζάντιο. Πολλές οι αναφορές σε γυναίκες πρωτοπόρους. Ή στον προηγούμενο αιώνα, όπου τίποτα δεν ήταν δεδομένο για τις γυναίκες. Όπως το να γίνεις αστροναύτης (Tereshkava). Ή να φτιάξεις τον κώδικα, με τον οποίο πέταξε το Apollo 11 (Margaret Hamilton). Ή να τρέξεις στο Μαραθώνιο της Βοστώνης (Kathrine Switzer), στο όχι πολύ μακρινό 1967. Μέχρι τις μέρες μας και την παγκόσμια πολιτιστική εκστρατεία της Μελίνας, ή ακόμα πιο πρόσφατα, το Νόμπελ ειρήνης στην 17χρονη από το Πακιστάν (Malala Yousafzai) για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση. Και φυσικά η «ιδρύτρια» του φεμινισμού (Simonde Beauvoir).
Είναι τόσα τα παραδείγματα. Τόσες πολλές οι γυναίκες που βρέθηκαν και βρίσκονται στην πρωτοπορία. Αλλά είναι και κάθε μικρή και μεγάλη ηρωίδα της καθημερινότητάς μας. Από τη γιαγιά που μεγαλώνει τα εγγόνια, μέχρι την εργαζόμενη γυναίκα – μητέρα, με κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζει, ειδικά σε επαγγέλματα που χαρακτηρίζουμε ανδροκρατούμενα και, παρ’ όλ’ αυτά, πετυχαίνει. Κάθε μία ξεχωριστά, κρύβει και μία ιστορία. Κι ας μην πήρε νόμπελ κι ας μην τη γράψει η ιστορία. Είναι όλες εκείνες οι γυναίκες που κάθε μέρα δίνουν τον αγώνα τους.
Συνεπώς, δεν μπορεί να ευθύνεται η… φύση της γυναίκας. Τόσες και τόσες γυναίκες απέδειξαν κι αποδεικνύουν καθημερινά ότι είναι ικανές για όλα.
Τι φταίει τότε; Προφανώς, φταίει το σκοτάδι. Φταίει το βαθύ έρεβος στο μυαλό κάποιων. Κάποιων που τις πιο ανώμαλες ορέξεις τους νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να τις βγάζουν ατιμώρητα πάνω σε εκείνες που θεωρούν «αδύναμες». Ή την δήθεν αγριάδα τους, που νομίζουν ότι δικαιωματικά μπορούν να ασκούν βία στις ψυχές των συνανθρώπων τους, επειδή «έχουν το δικαίωμα», ή επειδή «έτσι γίνεται η δουλειά».
Και η πολιτεία τι κάνει; Πρέπει τώρα και για το μέλλον να βάλει πολύ ψηλά στην ατζέντα την κατάστρωση των εξής μεθόδων και μηχανισμών: κατά πρώτον, αυτών που θα διοχετεύσουν σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας, ακόμα και στην πιο απόμακρη, τη γνώση ότι, κάθε θύμα, δεν θα έχει μονάχα τη στήριξή μας σε κάθε του καταγγελία, αλλά και τη σιγουριά ότι το τελευταίο άδικο που έγινε εις βάρος του, θα είναι αυτό που θα καταγγείλει. Και, κατά δεύτερον, τη γνώση και την σιγουριά ότι η απόδοση ευθυνών θα είναι άμεση και αμείλικτη.
Δυστυχώς, ως πολιτεία, είναι αδύνατον να βάλουμε φραγμό στην αθλιότητα ορισμένων. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διασφαλίσουμε ότι κάθε τέτοιος άθλιος θα λογοδοτεί.
Ως μητέρες, κάθε μία από εμάς, οφείλουμε να εμφυσήσουμε στις κόρες μας και στους γιους μας, ότι ο σεβασμός του άλλου και των επιθυμιών του, είναι αυτό που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα όντα.
Κατά τα άλλα… μη μασάτε. Στείλτε τους άθλιους εκεί που τους αξίζει.
*Η Σοφία Νικολάου, Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής
Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.
Διαβάστε επίσης: