Βρείτε μου ένα πλήθος αγανακτισμένων να βγω… μπροστά
Απλά τους λες «εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος» και είσαι μέσα να’ούμε. Είναι το λεγόμενο κίνημα της πλατείας που στο παρελθόν έβγαλε και κυβερνήσεις με ένα απλό τάισμα σανού.
Όταν βέβαια η μάζα κατάλαβε ότι έτρωγε σανό, ήταν πλέον πολύ αργά. Όταν κατάλαβε ότι δεν υπήρχε ούτε ψήγμα πολιτικής ουσίας, δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. Πήγαμε κατευθείαν στον τοίχο με 200 χιλιόμετρα την ώρα.
Βλέπετε, τα μεγάλα ψέματα είναι πάντα πιο πιστευτά από τα μικρά. Επίσης, όταν βρεις το πλήθος έτοιμο και καταπονημένο δεν χρειάζεται να βρεις ιδέες, οράματα, ιδανικά. Σου αρκεί η μιζέρια της κλάψας. Δεν χρειάζεται δηλαδή να παράγεις πολιτική, να παράγεις πλούτο, ΑΕΠ…
Σου αρκεί μια πλατεία δυσφορίας και κανα-δυο «ήρωες» της φαντασιακής επανάστασης, πάντα κατατρεγμένοι κι αδικημένοι από την άτιμη την κοινωνία.
Να βγάζουνε να ‘ούμε τη δέουσα δυστυχία και αυτοθυματοποίηση που απαιτούν οι περιστάσεις.
Καβαλάς το κύμα και όλα πάνε πρίμα. Όσο τα σκυλιά αλυχτάνε η δουλίτσα πάει μια χαρά, το καραβάνι θα προχωράει. Αυτή είναι σχολή πολιτικής σκέψης, δεν είναι παίξε - γέλασε.
Μα έτσι ξέρω κι εγώ να κάνω πολιτική ρε φίλε… Το μόνο που χρειάζομαι είναι μπόλικο σανό και κλάψα...
Δώσ'μου κλάψα και γίνομαι πρωθυπουργός ρε μάγκα...
Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.