Τι είναι το αντι-Συριζα μέτωπο

Τι υποδηλώνει αυτός ο όρος; Την έμμεση ή άμεση σύμπραξη πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων εναντίον του κόμματος που αποτελεί -είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι- τον δεύτερο πόλο του δικομματισμού εδώ και σχεδόν μια δεκαετία.

Οι βασικοί πυλώνες του «αντισυριζα μετώπου» είναι η Νέα Δημοκρατία και ένα μεγάλο κομμάτι του ΚΙΝΑΛ, ενώ δίπλα τους συντάσσονται και κομμάτια της κρατικής μηχανής, αλλά και μερίδα επιχειρηματικών συμφερόντων.

Το ενδιαφέρον σε αυτό το σχήμα, έγκειται στο πως δεν υπάρχει κάποια αγεφύρωτη στρατηγική ιδεολογική διαφορά ανάμεσα τους, που να καθιστά «λογικό» αυτό το «μίσος» που αισθάνονται για τη Κουμουνδούρου, ΝΔ και ΚΙΝΑΛ.

Παρά τις κατά περιόδους αντικομμουνιστικές «κραυγές» που ακούγονται από διάφορα στελέχη της «γαλάζιας» παράταξης, κανείς δεν πιστεύει πραγματικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα με κομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Ούτε καν εκείνοι που τα λένε.

Χρησιμοποιούν αυτή την αστεία ρητορική που θυμίζει χωροφύλακα της δεκαετίας του’50, απλά και μόνο για να βολευτούν στο δικομματικό παιχνίδι. Και για να μην ξεχνούν τον πραγματικό τους εχθρό, που δεν είναι άλλος από το οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εντάσσεται στο ίδιο μεγάλο στρατόπεδο με τα δύο άλλα κόμματα. Δεν αμφισβητεί την αστική εξουσία. Την υπερασπίζεται. Δεν αμφισβητεί τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της χώρας. Τον εμβάθυνε ως κυβέρνηση.

Επίσης, αν είναι τόσο μεγάλες οι ιδεολογικές διαφορές, όπως θέλουν να μας πείσουν ότι είναι, πως γίνεται η ΝΔ να ψήφισε το 60% των νομοσχεδίων της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα; Πως ψήφισε -και με τα δύο χέρια- το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ;

Η άρνηση της να στηρίξει τη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν είχε σε καμία περίπτωση να κάνει με το αν συμφωνούσαν ή όχι με το περιεχόμενο της, αλλά καθαρά με το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης. Δείτε με τη θέρμη την εφαρμόζει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Σε λίγες μέρες, άλλωστε, θα κληθούν να ψηφίσουν και τα μνημόνια συνεργασίας που τη συνοδεύουν. Και εκείνη η στιγμή θα έχει μεγάλη πλάκα.

Το ίδιο κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση. Έχει ψηφίσει περισσότερα από τα μισά νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ. Για να μην υπάρξει κάποια παρεξήγηση, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ίδιοι. Σημαίνει ότι συμπλέουν στρατηγικά.

Επομένως, προς τι το μένος κατά του ΣΥΡΙΖΑ; Για έναν απλούστατο λόγο. Γιατί τους πήρε -πρόσκαιρα- αυτό που θεωρούσαν δικό τους προνόμιο, την εξουσία, για την οποία πιστεύουν ότι τους ανήκει σαν «δικαίωμα». Και κάποιες φορές, κληρονομικό.

Αυτός είναι ο λόγος που διαστρεβλώνουν, απομονώνουν και παραποιούν τις θέσεις και τον λόγο των στελεχών του κόμματος. Γι αυτό και τόσο ξεδιάντροπα υπερασπίστηκαν τους διεφθαρμένους μηχανισμούς του αστικού κράτους, τους οποίους «απείλησε» να «εκκαθαρίσει» ο Δημήτρης Τζανακόπουλος στη δεύτερη φορά Αριστερά. Γιατί στη πρώτη, δεν τόλμησε να τους αγγίξει. Τους άφησε στη θέση τους να αλωνίζουν.

Ίσως γιατί δεν μπόρεσε. Ίσως γιατί δεν πρόλαβε. Ίσως γιατί να επιχείρησε να τους πάρει υπό τη σκέπη του. Την πραγματική απάντηση δεν μπορούμε να την ξέρουμε. Άλλωστε, στη πολιτική μικρή σημασία έχουν οι υποθέσεις. Το μόνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Και εκεί, σε μία ακόμα περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ τα έκανε μαντάρα.