«Όμορφη και παράξενη πατρίδα» - Ψήφος στον ελληνισμό

Όταν από το 1827 και εντεύθεν δημιουργήθηκε το πρώτο μικρό και ασθενικό ελλαδικό κρατίδιο, , ένας διάβολος, μπήκε ανάμεσα σε όσους ασπάζονταν αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο. Οι μόνιμοι κάτοικοι του ασθενικού μικρού κράτους, διαμαρτύρονταν τότε διότι δεν ήταν κυρίαρχοι του τόπου τους. Διότι καλοί οι Έλληνες της απανταχού οικουμένης, αλλά έξω από την παράγκα. Διότι η στενή πατρίδα ήταν μόνο δική τους.

Λίγο αργότερα στα χρόνια του Όθωνα, οι αυτόχθονες αρνούνταν ακόμη και την παρουσία των μορφωμένων ετεροχθόνων στο μηχανισμό λειτουργίας του νέου κράτους.

Τα χρόνια πέρασαν. Επαναστάσεις, πόλεμοι με τους Οθωμανούς και εντέλει ένας ετερόχθων, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, βγαλμένος μέσα από τη φωτιά του πολέμου, ηγείται του τριπλασιασμού της χώρας. Μεγάλη Ιδέα και εκσυγχρονισμός δυτικού τύπου, οι οδικοί χάρτες με τους οποίους πορεύθηκε αντάμα για το φτιάξιμο της πατρίδας.

Οι αντίπαλοί του, έδιναν γη και ύδωρ για μια Ελλάδα μικρά πλην τίμια. Την ίδια στιγμή οι διάδοχοί του στις νέες ελληνικές χώρες, εγκαθιστούσαν παλαιοελλαδίτη αστυνόμο, δάσκαλο, δεσπότη και παπά μόνο και μόνο για να διαδηλώσουν την αμφισβητούμενη εθνική καταγωγή των νέων Ελλήνων.

Αναφέρθηκα στον διάβολο της διχόνοιας. Νομίζω πως ο παραλληλισμός με το θέμα μας είναι πολύ σχετικός. Διότι όπως τότε οι αυτόχθονες ζητούσαν τη δύναμη που εκπορευόταν από κάποιον ομογενή Ζαρίφη, Βαρβάκη, κτλ. έτσι και σήμερα, εμείς, οι γηγενείς αναζητούμε συχνά αυτό που, ναι, η κυρία Τζάκρη, πολύ εύστοχα χαρακτήρισε ως πολλαπλασιαστή ισχύος από την ομογένεια, την υπεράσπιση αυτής της «όμορφης και παράξενης πατρίδας».

Όμορφης... Δεδομένο...Παράξενης όμως...

Να ζητάς τη δύναμη της ελληνοαμερικανικής ομογένειας, του λόμπυ και του αρχιεπισκόπου των ΗΠΑ (οι οποίοι βρίσκονται πάντα σε ανοιχτή επικοινωνία με την κυβέρνηση τους, προς όφελος των συμφερόντων της πατρίδας σου), αλλά όταν αυτός ο πολλαπλασιαστής ισχύος θελήσει να έχει λόγο στις εκλογές, στην κυβέρνηση, στη βουλή, οι αυτόχθονες τους βλέπουν ως ξένους οι οποίοι δεν κατοικούν εδώ και δεν γνωρίζουν τα προβλήματά μας, ή τους συνέλληνες των οποίων όμως η ψήφος δεν μπορεί να να προσμετράται ισάξια με των αυτοχθόνων .

Πώς λοιπόν απαντούμε στους Έλληνες της Διασποράς; Πώς στεκόμαστε απέναντι στα προσδοκίες τους για μια στενότερη σχέση με τη μητέρα πατρίδα; Μια σχέση αμοιβαία επωφελή σε όλα τα επίπεδα στηριγμένη σε δικαιώματα και υποχρεώσεις, τέτοια που να καθιστά την Ελληνική Διασπορά μέρος του Ελληνικού γίγνεσθαι;

Αυτό που οφείλει να είναι και το διαρκές πολιτικό μας πρόσταγμα. Επιτέλους! Ας πάψουμε να πασχίζουμε για τον αποχαρακτηρισμό της ιδιαίτερη ταυτότητα μας. Ας πάψουμε να καταδολιεύουμε το όποιο μας εθνικό καταπίστευμα κι ας αναδείξουμε στο μέγιστο βαθμό την οικουμενική διάσταση του αποδήμου ελληνισμού η οποία συνιστά βασικό άξονα της πολιτικής μας αυτοσυγκρότησης.

Γιατί να αναζητούμε τις εξαναγκαστικές εκείνες υποχρεώσεις που αποδομούν τον Ελληνικό εαυτό και που τελικά είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι κόντρα στην ιστορικότητα, στην οικουμενική ελληνικότητα και τον ιδιαίτερο αυτοπροσδιορισμό μας;.

Η πολιτική αναμόχλευση το τελευταίο διάστημα κατατείνει τουλάχιστον σε τούτο, ότι αρχίζουμε να συλλαβίζουμε την γλώσσα της χαμένης ελληνικής οικουμένης. Μέσα στην όποια κατάρρευση των εννοηματώσεων της εθνικής ταυτότητας είναι πρόδηλη η ανάγκη να σκεφτούμε σαν Έλληνες. Ποίοι είμαστε; Πού βρισκόμαστε; Και τι θέλουμε;

Είναι λοιπόν μεγάλο το στοίχημα και μεγαλύτερο το ελληνικό πρόσταγμα σήμερα. Να απαλλαγούμε από τις προκρούστιες κομματικές κλίνες οι οποίες στεγανοποιούν την αυτοσυνειδησία μας και ακρωτηριάζουν τον ελληνισμό μας. Εκτός και αν ,πραγματικά έχουμε θέμα με τον αυτογνωρισμό μας, εκτός και αν, αποφασίσαμε να βάλουμε τέλος στην ιστορικότητα μας εκτός και αν, οι βλάβες του παρελθόντος είναι μόνιμες και αθεράπευτες Μα έτσι σκοτώνουμε και την ελπίδα!

Η ψήφος των αποδήμων είναι ελπίδα και όχι πρόβλημα. Κι αν κάτι προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να απασχολεί όλους εμάς, το σύνολο της Βουλής, δεν είναι παρά μόνο η Μη ψήφος των γηγενών Ελλήνων, αυτών που στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις με την εκκωφαντική αποχή τους σε μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος, κατέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας το σοβαρό έλλειμμα εμπιστοσύνης στο πολιτικό μας σύστημα.

Διχασμός τότε, Διχασμός σήμερα, σε μια Ελλάδα φοβική, οπισθοδρομική και σκοτεινή αλλά και σε μια Ελλάδα λουσμένη στο φως, την αισιοδοξία και τη δημιουργία. Η μικρά πατρίς των επαγγελματιών της απάτης που επαγγέλλεται την μικρά και έντιμη πατρίδα απέναντι στη κυβέρνηση Μητσοτάκη που αναζητώντας τη χαμένη οικουμενικότητα και αξιοπρέπεια μας , με σταθερό βηματισμό οραματίζεται την έξοδο από την μιζέρια και την απαισιοδοξία.

Όμορφη και παράξενη χαρακτηρίζει ο ποιητής την πατρίδα…. Παράξενη πατρίδα όντως...

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.