Ανθρωποκτονία ή «γυναικοκτονία»; Χωρούν άραγε φυλετικές διακρίσεις στο έγκλημα κατά της ζωής;

Γράφει η δημοσιογράφος Μαίρη Ζαρκαδά

Χωρούν δηλαδή φυλετικές κυρίως ή άλλες διακρίσεις στην αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής; Γιατί τείνει να «υιοθετηθεί» με επιπολαιότητα - ως νομικός- ο όρος «γυναικοκτονία» -ως κοινωνιολογικός και εγκληματολογικός; Υπάρχει κάποια ανάγκη επ’ αυτού; Δεν μας καλύπτει ο όρος ανθρωποκτονία; Έχει μεγαλύτερη αξία η ζωή μιας γυναίκας από ενός άλλου ανθρώπου;

Τους τελευταίους μήνες, λόγω των αλλεπάλληλων ανθρωποκτονιών κατά γυναικών στη χώρα μας, με βίαιο και ειδεχθή τρόπο αναφέρω ενδεικτικά: Τοπαλούδη, Καρολάιν στα Γλυκά Νερά και πρόσφατα της Γαρουφαλλιά στη Φολέγανδρο, χρησιμοποιείται κατά κόρον στο δημόσιο λόγο ο όρος γυναικοκτονία, προφανώς για να τονιστεί η ραγδαία αύξηση της έμφυλης βίας, αλλά σύμφωνα με εγκληματολόγους, κοινωνιολόγους και όλους τους ειδικούς επί θεμάτων ανθρωποκτονιών και προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, είναι λάθος να διαχωρίζουμε τις «γυναικοκτονίες» από τις άλλες ανθρωποκτονίες, γιατί εστιάζουμε στο δέντρο και χάνουμε το δάσος, που δεν είναι άλλο, από την αύξηση της εγκληματικότητας και τα αίτια της και όχι τις… αφορμές της!

Και ακόμη, δίνεται έμφαση και προβολή ΜΟΝΟ σε ανθρωποκτονίες κατά γυναικών ενώ περνούν στα… ψιλά ανθρωποκτονίες ανδρών από γυναίκες. Προς επίρρωση αυτού του ισχυρισμού, ουδεμία αναδρομή και αναφορά όλο αυτό τον καιρό σε ανθρωποκτονίες γυναικών κατά ανδρών!

Θυμίζουμε, ενδεικτικά, την αποκαλούμενη «μαύρη χήρα» στην περιοχή της Αργολίδας, που σκότωσε τον καπετάνιο σύζυγό της, την Κάτια Γιαννακοπούλου που σκότωσε τον αρχιμανδρίτη εραστή της κ.ο.κ.

Σύμφωνα με τις βιβλιογραφίες και τα διεθνή συνέδρια, που αφορούν στο έγκλημα κατά της ζωής, είναι κοινή διαπίστωση ότι ναι μεν ο άνδρας λόγω της σωματικής του υπεροχής μπορεί ευκολότερα να διαπράξει μια … γυναικοκτονία, η οποία μπορεί να είναι και εν βρασμώ αλλά η γυναίκα, λόγω της έλλειψης σωματικής δύναμης, αναγκάζεται να σχεδιάσει το έγκλημά της και άρα να το προμελετήσει, και το έγκλημα εκ προμελέτης είναι νομικός όρος, έχει δηλαδή αυστηρότερη ποινική μεταχείριση γιατί ως σχεδιαζόμενο δεν έχει το στοιχείο του στιγμιαίου και του αυθόρμητου, παράδειγμα , «θόλωσε το μάτι του»!

Ακόμα και να σκοτώσει έναν άνδρα στον ύπνο του και αυτή η ανθρωποκτονία έχει δόλο! Και αυτό είναι επιβαρυντικό της ποινής. Οι προαναφερόμενες ανθρωποκτονίες, κατά ανδρών, έγιναν με όπλο και αυτό επιβεβαιώνει την χρήση εύκολων και αποτελεσματικών για τη γυναικεία φύση, τρόπων, διάπραξης φόνου!

Η συζήτηση που άνοιξε εδώ και καιρό, για την θεσμοθέτηση του όρου «γυναικοτονία», που αποσκοπεί στην αυστηρότερη ποινική μεταχείριση, συζήτηση για να καθιερωθεί ως νομικός όρος και να προβλέπεται αυστηρότερη ποινική μεταχείριση. Πόσο αυστηρότερη βέβαια μπορεί να γίνει, αφού για την ανθρωποκτονία, προβλέπεται η μέγιστη των ποινών, τα ισόβια!

Όμως και πάλι, είναι πολύ δύσκολο και επικίνδυνο να μπούμε σε τέτοιου είδους διαχωριστικές γραμμές, διότι όπως επισημαίνουν όλοι οι ειδικοί και μελετητές χρόνων, η κάθε ανθρωποκτονία έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, που είναι η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής όπως και από όποιον και αν έχει διαπραχθεί και τα αίτιά της. Η ρίζα του κακού δηλαδή, βρίσκεται στην διαπαιδαγώγηση, στην παιδεία και τις κοινωνικοοικονομικοπολιτικές συνθήκες, μιας κατά τα άλλα, ευνομούμενης πολιτείας!

Και ακόμη, η θεσμοθέτηση αυστηρότερων μέτρων καταστολής, αποδείχθηκε στα ποινικά χρονικά ότι δεν βοηθά στη μείωση της εγκληματικότητας, αντιθέτως αυξήθηκε και αυτό οφείλεται εν πολλοίς, όπως επισημαίνεται σε αρθρογραφίες, έρευνες κ. λ. π. στην έλλειψη σωστής διαπαιδαγώγησης αγοριών –κοριτσιών, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι καταλυτικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση παίζει η μάνα και αυτή είναι γένους θηλυκού!

Στην κακή ποιότητα παιδείας , ενώ θα πρέπει να επισημανθεί και ο αρνητικός ρόλος των ΜΜΕ στην προβολή των εγκλημάτων, τα οποία για μερικά νούμερα τηλεθέασης, δεν περιορίζονται στην ειδησεογραφία και την καταγραφή του γεγονότος, με σεβασμό και ήθος σε αυτούς που μένουν πίσω αλλά προβαίνουν σε λεπτομέρειες και περιγραφές ατελείωτες, με τις οποίες σύμφωνα με τους ειδικούς, αφενός κάνουν «ήρωες» εμμέσως τους δράστες, μειώνουν τις γυναίκες ως προσωπικότητες ( αδύναμο φύλο) και το χειρότερο, συμβάλλουν στην εκμάθηση εγκληματικών συμπεριφορών. Γιατί, σύμφωνα με εγκληματολόγους, ψυχολόγους κ.λ.π οι εγκληματικές συμπεριφορές, μπορούν να … «διδαχθούν»!

Από τις απόψεις ειδικών, διακεκριμένων στον τομέα τους, που ακολουθούν, διαπιστώνεται ότι:

Στις απόψεις που διατύπωσαν μιλώντας στο Newsbomb.gr ειδικοί για το σχετικό ζήτημα και διακεκριμένοι επιστήμονες στον τομέα τους, διαπιστώνεται ότι, ακόμη και αν διαφωνούν στην θεσμοθέτηση ως νομικού, του όρου «γυναικοκτονία», ομοφωνούν πως η αυστηροποίηση των ποινών, οι οργανώσεις κατά της έμφυλης βίας και προστασίας της γυναίκας και του παιδιού και άλλα πολλά, δεν πρόκειται να συμβάλλουν στην μείωση της εγκληματικότητας, το αντίθετο μάλιστα. Αν δεν αλλάξει η διαπαιδαγώγηση, η ποιότητα της παιδείας αλλά και της …πληροφορίας –είδησης, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από τα ΜΜΕ και όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν πρόκειται να περιοριστούν τα φαινόμενα.

Γιάννης Πανούσης, καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ασαφείς έννοιες με άγνωστες συνέπειες

«Η βία έχει γίνει δυστυχώς μέρος του πολιτισμικού μας κεκτημένου κι όχι μόνον του εγκληματικού γίγνεσθαι. Η ενδοοικογενειακή βία, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, έχει αυξηθεί κατά τη διάρκεια της Πανδημίας, καθώς προϋπάρχουσες τριβές βρήκαν χρόνο για να εκδηλωθούν. Εσχάτως όμως εμφανίστηκαν και περιπτώσεις δολοφονίας γυναικών, όπου τα θύματα απρόκλητα κι αναίτια[τουλάχιστον με τις μέχρι σήμερα μαρτυρίες κακοποιήθηκαν και δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους/συζύγους των. Μολονότι κάθε ανθρωποκτονία έχει τον δικό της ερμηνευτικό κώδικα και μολονότι η υπόθεση των Γλυκών Νερών δεν ταυτίζεται εγκληματολογικά με την υπόθεση της Φολεγάνδρου, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις τα θύματα ήσαν ανυπεράσπιστες γυναίκες.

Ο διάλογος που έχει από καιρό ανοίξει για τη χρήση του όρου «γυναικοκτονία», πέραν των κρίσιμων συμβολισμών, ενέχει τον κίνδυνο να δημιουργήσει περιπλοκές στο ποινικό πεδίο. Αν η πατροκτονία, η μητροκτονία, η αδελφοκτονία, ακόμα και η συζυγοκτονία έχουν ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο κι αν η παιδοκτονία έχει και μία επιεικέστερη ποινική αντιμετώπιση, ο όρος «γυναικοκτονία» επαναλαμβάνω στο πεδίο της ποινικής αντιμετώπισης αλλά και της εννοιολόγησης, παραμένει σχετικά μετέωρος. Π.χ. ο «γυναικοκτόνος» θα τιμωρείται αυστηρότερα από τον δολοφόνο ηλικιωμένων ή ανηλίκων; Αν ο δράστης είναι γυναίκα κατά γυναίκας [π.χ περίπτωση απόπειρας ανθρωποκτονίας με βιτριόλι]ή αν το θύμα είναι άτομο διεμφυλικό, πάλι η πράξη θα χαρακτηρίζεται γυναικοκτονία;

Στον δυτικό πολιτισμό και στο δογματικό ποινικό δίκαιο θέλει προσοχή η διάσπαση των εγκλημάτων σε επιμέρους υποκατηγορίες. Μολονότι ως εγκληματολόγος δεν έχω θεωρητική αντίθεση στη χρήση του όρου, επαναλαμβάνω για συμβολικούς λόγους και μέχρι τουλάχιστον να ολοκληρωθεί ο θεσμικός διάλογος, ως πολίτης θεωρώ πιο κρίσιμο θέμα να διαπαιδαγωγούμε τα αγόρια μας που πρόκειται να γίνουν άντρες[κι όχι να το παίζουν ‘αντράκια’]ότι ο σεβασμός στο φύλο του άλλου[στο σώμα και την ψυχή του]είναι ύψιστο αγαθό κι έκφραση αληθινής αγάπης. Όλα τα υπόλοιπα[κακιά στιγμή, μαγκιά κλπ] αφορούν άλλους αιώνες κι άλλους πολιτισμούς!»

Δέσποινα Σβουρδάκου, Δρ. Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου, με ειδικότητα «Ανάλυση προφίλ δραστών»

«Ο ρόλος των γονιών, είναι πολύ καθοριστικός στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Τόσο η μητέρα όσο και ο πατέρας, πρέπει από πολύ μικρή ηλικία να μάθουν στα παιδιά στους, το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, ότι γυναίκες και άνδρες είναι ίσα και έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις και πως η γυναίκα δεν είναι τελικά το ασθενές φύλο. Οι μητέρες ειδικά να μην αναγνωρίζουν στις κόρες τους μόνο το ρόλο της καλής νοικοκυράς και υπάκουης συζύγου, που περιμένει τον πρίγκιπά της ,ούτε και να αναθρέφουν τα αγόρια τους ,ως τους ισχυρούς της κοινωνίας, (λόγω σωματικής ανωτερότητας), που μπορούν να επιβληθούν με το έτσι θέλω. Διότι η βία δεν επισφραγίζει τον ανδρισμό, δεν είναι μαγκιά!

Εξίσου σημαντικός και καθοριστικός ο ρόλο της παιδείας ,στην αντιμετώπιση της εγκληματικότητας. Αν δεν διδάξουμε και στο σχολείο, στα παιδιά μας, την ισότητα και το σεβασμό στον άνθρωπο (γυναίκα και άνδρα), η κοινωνία -μέλη της οποίας θα είναι τα παιδιά - δεν θα τα μάθει ποτέ και άρα δεν θα αποδεχθεί ποτέ ότι και η γυναίκα έχει δικαιώματα. ΄Ότι έχει δικαίωμα να αποχωρεί από μια σχέση, ότι έχει δικαίωμα να διαθέτει τον εαυτός της κατά όπως εκείνη θέλει, αλλά κυρίως να μάθει ότι και η γυναίκα μπορεί να αμύνεται και να διεκδικεί! Αμφότεροι όμως ,αγόρια –κορίτσια ,πρέπει να εκπαιδευτούν να μην ανέχονται, καμιάς μορφής βία, (σωματική, λεκτική, ψυχολογική), γιατί με την ανοχή, οι θύτες μετατρέπονται σε θύματα κάποια στιγμή και το αντίστροφο!

Τέλος, θα πρέπει να επισημάνουμε την επίδραση, αρνητική η θετική- της πληροφορίας στο άτομο και αυτό εξαρτάται από την ποιότητά της, διότι τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παίζουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση προσωπικοτήτων και στην αναπαραγωγή βίαιων και εγκληματικών συμπεριφορών! Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη υπόθεση με την επίθεση στην Ιωάννα με βιτριόλι. Της επίθεσης αυτής ακολούθησαν άλλες δυο τρείς μέσα σε λίγους μήνες.

Από την πολυετή, ερευνητική μου πείρα στο χώρο των φυλακών και συνομιλώντας με πολύ μεγάλο αριθμό κρατουμένων για βαρύτατα αδικήματα, αναφέρθηκαν εκτενώς στην επίδραση που δέχτηκαν παρακολουθώντας σκηνές βίας και εγκλημάτων».

Μαργαρίτα Στενιώτη, Εφέτης, τέως Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων

Έμφυλη βία – Γυναικοκτονία – Τι ισχύσει σε νομικό επίπεδο;

«To έτος 2000 ο ΟΗΕ λαμβάνει απόφαση περί καθιέρωσης της 25ης Νοεμβρίου ως διεθνούς ημέρας εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Στην απόφασή του αυτή μνημονεύεται ένα γυναικοκτονικό γεγονός, η δολοφονία τριών γυναικών, των αδελφών Μιραμπάλ, με ανατίναξη του αυτοκινήτου τους, την 25η Νοεμβρίου του 1960 στον Άγιο Δομίνικο, από τον δικτάτορα Τρουχίλιο. Ήδη, όμως από την προηγούμενη δεκαετία ο όρος γυναικοκτονία εμφανίζεται στο Διεθνές Δίκαιο ενώ τη δεκαετία που ακολουθεί (2000 – 2010) πολλά κράτη της Λατινικής Αμερικής (Μεξικό, Περού, Κολομβία, Χιλή, Νικαράγουα κλπ.) εντάσσουν τη γυναικοκτονία ως αυτοτελές έγκλημα στο Ποινικό τους Δίκαιο, χωρίς να ταυτίζεται η αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος σ’ όλες αυτές τις χώρες λόγω της κοινωνικής και πολιτισμικής διαφορετικότητας. Στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, το έτος 2014, τίθεται σε ισχύ η γνωστή ως Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, δηλαδή η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας και η Επιτροπή των Δικαιωμάτων των Γυναικών και της Ισότητας των Φύλων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου προβαίνει σε δύο ενέργειες: πρώτον καλεί τα Κράτη Μέλη ν’ αναγνωρίσουν νομικά τη γυναικοκτονία, δηλαδή κάθε δολοφονία γυναίκας λόγω του φύλου της και δεύτερον καλεί τα Κράτη Μέλη να μεριμνήσουν για την εξάλειψη του φαινομένου, λαμβάνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα προς προστασία του δικαιώματος των γυναικών να ζουν χωρίς βία στο δημόσιο και ιδιωτικό τους βίο. Το κράτος που ανταποκρίθηκε πρώτο ήταν η Γαλλία, η οποία συνέστησε Ειδική Επιτροπή στο Γαλλικό Κοινοβούλιο, με θέμα συζήτησης και επεξεργασίας την ένταξη του όρου γυναικοκτονία στους νομικούς όρους και την πρόβλεψη αυτής ως αυτοτελούς εγκλήματος στο γαλλικό Ποινικό Κώδικα. Πριν λίγες ημέρες δε σε σχέδιο έκθεσης νομοθετικής πρωτοβουλίας, που εγκρίθηκε από τις δύο επιτροπές Πολιτικών Ελευθεριών και Δικαιωμάτων των Γυναικών της Ευρωβουλής ,οι ευρωβουλευτές – μέλη των επιτροπών καταγγέλλουν τη γυναικοκτονία ως την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, αναφέρουν τις πολλές δυσμενείς επιπτώσεις της έμφυλης βίας σε προσωπικό, κοινωνικό, οικονομικό και δημοκρατικό επίπεδο, επαναλαμβάνουν ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μεταξύ άλλων μέσω της αύξησης των ανισοτήτων, και αιτούνται να συμπεριληφθεί η έμφυλη βία (εντός και εκτός διαδικτύου) ως έγκλημα, στον κατάλογο του άρθρου 83(1) της ΣΛΕΕ, μαζί με τα εγκλήματα τρομοκρατίας, εμπορίας ανθρώπων και γενετήσιας εκμετάλλευσης γυναικών και παιδιών, παράνομης εμπορίας ναρκωτικών, παράνομης εμπορίας όπλων, οργανωμένου εγκλήματος κλπ., ώστε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, να μπορούν να θεσπίζουν ελάχιστους κανόνες για τον ορισμό του άνω αδικήματος και των κυρώσεών του με διασυνοριακή διάσταση και να καταπολεμάται το έγκλημα αυτό σε κοινή βάση. Το παραπάνω αίτημα στηρίχθηκε σε στατιστικά στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία το ένα τρίτο των γυναικών στην ΕΕ έχουν υποστεί σωματική και/ή σεξουαλική βία, στην ιδιωτική σφαίρα, περίπου 50 γυναίκες χάνουν τη ζωή τους κάθε εβδομάδα λόγω ενδοοικογενειακής βίας, ενώ το 75% των γυναικών σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση.

Στη χώρα μας, ο όρος γυναικοκτονία συναντάται μόνο ως εγκληματολογικός και κοινωνιολογικός όρος. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, όμως, αναπτύσσεται έντονος διάλογος για την εισαγωγή του όρου αυτού και στο Ποινικό Δίκαιο και τούτο λόγω του μεγάλου αριθμού ανθρωποκτονιών με θύματα γυναίκες, της έξαρσης του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας, που πολλές φορές προηγείται της ανθρωποκτονίας, της κακοποίησης γυναικών και της βίας εκτός οικογένειας, είτε αυτή είναι σωματική είτε ψυχολογική είτε οικονομική. Η αφαίρεσης της ζωής μίας γυναίκας δεν συνιστά ένα νέο είδος αδικήματος, συνιστά το έγκλημα της ανθρωποκτονίας, το οποίο, σύμφωνα με το άρθρο 299 παρ. 1 του Ποινικού Κώδικα τιμωρείται με την ανώτατη ποινή της ισόβιας κάθειρξης ή την πρόσκαιρη κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών. Η αφαίρεσης της ζωής, όμως, μίας γυναίκας επειδή είναι γυναίκα, δηλαδή λόγω ειδικών χαρακτηριστικών που σχετίζονται με το φύλο και το ρόλο της, από έμφυλα κίνητρα, σε μία κοινωνία που αποκρύπτει τη βία πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, πρέπει να προβληματίσει περί της αναγκαιότητας νομικής αναγνώρισης του φαινομένου της έμφυλης βίας, όπως αυτό αποτυπώνεται και στις ανθρωποκτονίες γυναικών λόγω της διάκρισης με βάση το φύλο. Η νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας μπορεί να γίνει είτε με την προσθήκη ειδικού άρθρου στον Ποινικό μας Κώδικα, είτε κατά την επιμέτρηση της ποινής να λαμβάνεται υπόψη το φύλο του θύματος, η σχέση του με το δράστη και οι περιστάσεις υπό τις οποίες τελέστηκε το έγκλημα είτε τέλος στο άρθρο 82Α ΠΚ(έγκλημα με ρατσιστικό κίνητρο) να εισαχθεί και η διάσταση του φύλου ως λόγος επιλογής του συγκεκριμένου θύματος. Η αντίθετη άποψη υποστηρίζει ότι η νομική αναγνώριση του όρου της γυναικοκτονίας εισάγει διάκριση υπέρ των γυναικών και προσβάλλει την αρχή της ισότητας των δύο φύλων. Αντίλογο σ’ αυτή τη θέση αποτελεί το γεγονός ότι γυναικοκτονία δεν θεωρείται κάθε ανθρωποκτονία με θύμα γυναίκα – κορίτσι π.χ. στο πλαίσιο μίας ληστείας αλλά η ανθρωποκτονία με θύμα γυναίκα, η οποία στοχοποιείται λόγω του φύλου της, σ’ ένα περιβάλλον άνισου κινδύνου με το θύτη, που αντιμετωπίζει το θύμα ιδιοκτησιακά και ασκώντας εξουσία πάνω του.

Ωστόσο, ο διάλογος που άνοιξε είναι σημαντικό να επικεντρωθεί, πρωταρχικά, στην πρόληψη των φαινομένων έμφυλης βίας και κυρίως στη διαπαιδαγώγηση μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων, απευθυνόμενων σε κορίτσια και αγόρια, στην εκπαίδευση των γονέων στη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών και στην εκπαίδευση των ενηλίκων, ώστε ν’ αλλάξουν βαθιά εμπεδωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και έμφυλα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είναι κατώτερες, υποτελείς στην ανδρική εξουσία, και δυνητικά μπορούν να «τιμωρηθούν», «ελεγχθούν» και «σωφρονιστούν» μέσω της έμφυλης βίας. Η δημιουργία υποστηρικτικού περιβάλλοντος των θυμάτων έμφυλης βίας πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα της πολιτείας καθώς και η επένδυση σε δομές για κακοποιημένες γυναίκες.

Επειδή η γυναικοκτονία δεν αποτελεί «έγκλημα πάθους ή τιμής», όπως παρουσιάζεται αλλά αφαίρεση της ζωής μίας γυναίκας με την επιβολή εξουσίας και δύναμης ο διάλογος που ξεκίνησε πρέπει να συνεχισθεί και να περάσουμε σε δράσεις, με δεδομένο ότι, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, 137 γυναίκες δολοφονούνται κάθε μέρα παγκοσμίως από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους».

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Πέτρος Φιλιππίδης: Το χρονικό της προφυλάκισης - Τι είπε μόλις άκουσε την απόφαση