Ακρίβεια, ακραία φτώχεια και ενεργειακή ένδεια καθορίζουν το πολιτικό σκηνικό

Μπορεί άραγε η ελληνική οικονομία να ανακάμψει με δυο – τρεις κινήσεις ή παρεμβάσεις όπως ισχυρίζονται στο σύνολό τους τα κόμματα της ελληνικής Βουλής (εξαιρουμένου του ΚΚΕ); Αν παρακολουθήσει, ένας ψύχραιμος παρατηρητής, προσεκτικά τον συλλογισμό του πολιτικού προσωπικού στη χώρα μας θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως αν μειώσουμε τον ΦΠΑ στα τρόφιμα, την φορολογία στα καύσιμα και πάμε τον κατώτατο μισθό στα 800 ευρώ η χώρα θα μετατραπεί σε «παράδεισο». Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Είναι τόσο εύκολα τα πράγματα για μια χώρα με δυσθεώρητο δημόσιο χρέος η οποία εξακολουθεί να μην παράγει πλούτο εδώ και δεκαετίες;

Η απάντηση έρχεται αβίαστα: Όχι. Σε καμία περίπτωση με τέτοιες παρεμβάσεις δεν πρόκειται να επέλθει κανονικότητα. Αφήστε δε που το πρωτεύον ζήτημα είναι να ορίσουμε τι εννοούμε «κανονικότητα» και πώς φανταζόμαστε τον όρο «επιστροφή στην κανονικότητα». Ένα από τα βασικά ζητήματα είναι ότι πλέον – εντός πλαισίου ευρωζώνης - δεν υπάρχει αυτό που λέμε «εθνική οικονομία». Μιας Ευρώπης που δεν έχει καμία απολύτως στρατηγική προς ένα βιώσιμο ενεργειακό μέλλον που θα της επέτρεπε να είναι ενεργειακά αυτόνομη. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σέρνεται εδώ και χρόνια πίσω από τις αποφάσεις της Γερμανίας η οποία πρωτίστως διασφαλίζει τις δικές τις ανάγκες προστατεύοντας παράλληλα ένα χρηματοοικονομικό διευθυντήριο που της επιτρέπει να είναι συνομιλητής άλλοτε της Δύσης και άλλοτε της Ανατολής. Οι εθνικές κυβερνήσεις των κρατών μελών της Ένωσης απλά ακολουθούν τις δημοσιονομικές αποφάσεις της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης οι οποίες στηρίζονται σε ένα φαύλο κύκλο δανεισμού τύπου «πυραμίδας». Οι λαοί της Ευρώπης και συνεπώς και ο ελληνικός εξαρτώνται από το αν η ΕΚΤ θα συνεχίσει να αγοράζει τα ομόλογα. Μπορεί αυτή η δημιουργική λογιστική να οδηγήσει σε απτά αποτελέσματα;

Πάνω σε αυτό τον καμβά γίνεται αντιληπτό ότι τα περιθώρια της ελληνικής κυβέρνησης για ανάκαμψη στην ελληνική οικονομία είναι περιορισμένα. Εν μέσω σφοδρής ενεργειακής κρίσης και ακρίβειας η Ελλάδα περιμένει τις εξελίξεις για τους δημοσιονομικοί κανόνες που θα έρθουν την Πρωτοχρονιά του 2023. Άπαντες ευελπιστούν ότι θα υπάρξει μια συμφωνία σημαντικής χαλάρωσης των κανόνων δημοσιονομικής σταθερότητας με παράλληλη διαγραφή των χρεών της πανδημίας από την εξίσωση, αν και πολιτικά κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από πουθενά.

Προσέξτε, την ίδια ώρα που όλοι ελπίζουν σε μια χαλάρωση των κανόνων, οι αποκαλούμενοι «θεσμοί» το μόνο που συζητούν και ζητούν από την χώρα μας είναι να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις. Τι εννοούν με τον όρο μεταρρυθμίσεις; Να προχωρήσουν οι διαδικασίες αποπληρωμής του ιδιωτικού χρέους και οι πλειστηριασμοί ακινήτων.

Η νομενκλατούρα των Βρυξελλών δεν ενδιαφέρεται διόλου αν η μέση ελληνική οικογένεια θα έχει να πληρώσει το ρεύμα, το νερό, το ενοίκιο, τα βασικά είδη διατροφής. Ενδιαφέρεται να μειώσει περεταίρω την ιδιοκτησία ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα και να εισπράξει ζεστό χρήμα από τα χρεόγραφα που η ίδια πουλούσε όλα αυτά τα χρόνια μέσω πιστωτικών καρτών καταναλωτικής πίστης. Αν μπορούσαμε να το αποτυπώσουμε πιο λαϊκά θα λέγαμε ότι η γραφειοκρατία των Βρυξελλών ζητάει πίσω ζεστό χρήμα για τις κάρτες που δάνειζε τόσα χρόνια στους πολίτες. Κάρτες και δάνεια χωρίς νομισματικό αντίκρισμα, γεμάτες με «αέρα κοπανιστό».

Η ακρίβεια, το ενδεχόμενο δημιουργίας συνθήκων ακραίας φτώχειας, ο εφιάλτης της ενεργειακής κρίσης δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα με το οποίο θα οδηγηθούμε και εμείς εδώ στην Ελλάδα σε εθνικές εκλογές. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, ούτε λεφτόδεντρα… Η πολιτική κόντρα η οποία φουντώνει και θα φουντώσει ακόμα περισσότερο όσο πλησιάζουμε στις κάλπες είναι για την τιμή των όπλων.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.