Η ελπίδα μας χάθηκε μαζί με τα δύο παιδάκια στην Ανδραβίδα

Γιατί η ελπίδα έχει χαθεί πλέον. Δεν γίνεται να υπάρχει ελπίδα σε μία χώρα που ένας «άνθρωπος» πνίγει δύο παιδιά στον ύπνο τους επειδή οι γονείς τους χρωστούσαν κάποια ενοίκια. Δεν γινεται να ακούς μια τέτοια είδηση και να μην έχει γυρίσει ο κόσμος τούμπα.

Θα μου πεις πάντα γίνονταν εγκλήματα, γιατί κόπτεσαι τώρα;

Γιατί η συχνότητά τους και η προβολή από τα ΜΜΕ είναι τέτοια, που πλέον δεν μας τρομάζει τίποτα. Δολοφονήθηκαν (ξανά) δύο παιδιά και απλά είναι Σάββατο. Διαβάζουμε τις ειδήσεις τόσο μηχανικά που πλέον θεωρώ ότι δεν μας σοκάρει τίποτα.

Θα βρίσουμε δυο, τρεις μέρες στα social, θα το συζητήσουμε με τους ανθρώπους μας με την απορία «ποιος είναι ο πάτος του βαρελιού της κοινωνίας» και μετά η κανονικότητα θα επιστρέψει. Πρόσφατα αυστηροποιήθηκαν οι ποινές, αλλά νομίζω δεν φτάνει. Τα ισόβια πρέπει να μετατραπούν σε πραγματικά ισόβια για τέτοιου είδους εγκλήματα.

Θα σωφρονιστούν ποτέ αυτά τα τέρατα που κάνουν τέτοιες πράξεις; Όχι. Για αυτούς η φυλακή δεν πρέπει να είναι μέσο σωφρονισμού αλλά τιμωρία. Βαριά τιμωρία μέχρι να πεθάνουν σε ένα κελί στα βαθιά τους γεράματα. Περίεργο κείμενο, λίγο απότομο, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, αλλά κάποια πράγματα δεν μπορεί να τα χωνέψει ο ανθρώπινος νους. Ας κάνουμε κάτι τώρα.

Διαβάστε επίσης:

Εικόνες από την αποθήκη του «μακελάρη της Ανδραβίδας» - Το σχέδιο του 60χρονου και η αποκάλυψη