Βρε μπας και δεν θέλει να κυβερνήσει κανείς;

Πλην του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος έχει βουλιάξει μέσα στα προβλήματα και επιμένει να ζητάει ισχυρή αυτοδυναμία, δεν βλέπω από τα κόμματα εξουσίας να υπάρχει ζέση για διακυβέρνηση.

Ναι μεν συζητούν τα σενάρια κυβερνήσεως συνεργασίας και εθνικής ενότητας, αλλά δεν ψελλίζουν τίποτα για ισχυρές αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Και πολύ φοβάμαι ότι όλο αυτό δεν έχει μόνο να κάνει με τα ποσοστά που θα τους δώσει η απλή αναλογική. Ίσως έχει να κάνει με τα δύσκολα που έρχονται και εδώ που φτάσαμε μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Η διάχυση της ευθύνης μεταξύ 2 ή 3 εταίρων ίσως να ελαφρύνει το πολιτικό κόστος. Όπως λέει κι ο λαός η λύπη όταν μοιράζεται στα δύο είναι μισή…

«Στρίβειν δια του αρραβώνος» λοιπόν. Αυτό βλέπω εγώ στο πολιτικό σκηνικό. Διάχυση ευθυνών και αποφυγή όλων των παικτών να βγουν μπροστά και να πουν «εγώ αναλαμβάνω τη χώρα». Θα μου πείτε ο Μητσοτάκης γιατί επιμένει; Διότι πολύ απλά έχει εγκλωβιστεί γύρω από τους αστάθμητους παράγοντας που ούτε ο ίδιος δεν είχε προβλέψει. Είναι απολύτως μόνος του στη σκακιέρα – χωρίς κανέναν εταίρο – και με όλα τα προβλήματα του κόσμου συσσωρευμένα απέναντί του. Δεν έχει δηλαδή καμία δυνατότητα επιλογής όπως έχουν οι άλλοι δύο παίκτες Τσίπρας και Ανδρουλάκης. Είναι «καταδικασμένος» να χορέψει στο ταψί μέχρι τέλους.