Μετά τον κανιβαλισμό έρχεται η απάθεια και ο εθισμός στην τραγωδία
Παρακολουθώντας την τραγική εξέλιξη με το κύκλωμα των βιαστών και των παιδεραστών στην υπόθεση της 12χρονης από τα Σεπόλια μπορεί κανείς να διακρίνει πώς σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης μεταλλάσσεται σε αδηφαγία για κιτρινισμό και κατ’ επέκταση σε εθισμό στο έγκλημα. Δυστυχώς κάθε άτομο γίνεται δέκτης αναρίθμητων πληροφοριών χωρίς εμφανή ουσία, που όμως τονώνουν την τηλεθέαση και επισκεψιμότητα, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν σύγχυση. Όπως έχει συμβεί και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις και εγκλήματα, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μεταφέρεται από το ίδιο το γεγονός και τη σημασία του, σε ανούσιες λεπτομέρειες που δεν προσφέρουν πολλά πράγματα ούτε στην διαλεύκανση της υπόθεσης, ούτε στην ενημέρωση των πολιτών. Λεπτομέρειες που απλά ενισχύουν την ανάγκη της κοινωνίας για «κουτσομπολιό», αποπροσανατολίζουν από το πρόβλημα της παιδεραστίας εν προκειμένω και το ενδιαφέρον μετατοπίζεται σε μια ιδιότυπη «κανονικότητα» την οποία όλοι τείνουμε να συνηθίσουμε.
Ο συνεχής «βομβαρδισμός» τραγικών ειδήσεων και η μετατροπή τους σε μέρος της βιομηχανίας του θεάματος κατευθύνει μεγάλο αριθμό πολιτών στον εθισμό στην «τραγωδία». Ταυτόχρονα, η παρουσίαση απεχθών εικόνων και αποκρουστικών περιγραφών συνηθίζει τις αισθήσεις στη φρικαλεότητα, ιδιαίτερα στις νέες γενιές που γαλουχούνται στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Η δημόσια συζήτηση δεν περιστρέφεται γύρω από την καταπολέμηση όλων αυτών των αρρωστημένων καταστάσεων αλλά οδηγεί στην υιοθέτηση μιας απαθούς συμπεριφοράς. Με τον όρο απάθεια δεν εννοώ την απουσία πάθους και συναισθηματικής φόρτισης, αλλά την απουσία λογικής αντίδρασης σε κρίσιμες καταστάσεις κινδύνου, ατομικού ή συλλογικού.