Από το «δεν ζούμε», περάσαμε στο «σκοτώνουμε ξεχνώντας να ζήσουμε»;

Δεκάδες ώρες κάθε ημέρα μπροστά σε μία οθόνη. Είτε αυτή είναι του υπολογιστή, για τις ανάγκες εργασίας, είτε του κινητού, του τάμπλετ και του λάπτοπ στο σπίτι, είτε ακόμα και της τηλεόρασης, ο σύγχρονος άνθρωπος περνάει μεγάλο μέρος – αν όχι το μεγαλύτερο – της ζωής του μπροστά σε μία οθόνη. Δεδομένα αυτό δημιουργεί αρκετή καταπόνηση στον εγκέφαλό του.

Σε συνδυασμό με την ταχύτητα με την οποία κινείται πια η κοινωνία, είτε αυτό αφορά ρυθμό ζωής και εργασίας, είτε μετάδοσης πληροφορίας, είναι προφανές πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος επηρεάζεται ακόμα περισσότερο. Οι φυσικές αντοχές μειώνονται, η πνευματική ικανότητα γίνεται ακόμα πιο «αργή» στις αντιδράσεις της και τα πράγματα αναμένεται να γίνουν ακόμα «χειρότερα». Ήδη η τεχνητή νοημοσύνη εισβάλει στις ζωές μας και δείχνει να αντικαθιστά σε μεγάλο βαθμό τη σκέψη.

Όλο αυτό το μείγμα που δημιουργείται, προφανώς και οδηγεί τον σύγχρονο άνθρωπο στο να χάνει ολοένα και περισσότερες δεξιότητες. Ένας σύγχρονος άνθρωπος που μαζί με όλα τα παραπάνω έχει να αντιμετωπίσει και σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητας, γεγονός που προσθέτει έξτρα πίεση στον ίδιο. Είναι, λοιπόν, λογικό να αμελεί πράγματα, να ξεχνά ακόμα και βασικές ανάγκες του στη διάρκεια της ημέρας και να φτάσει στο σημείο να αναφωνεί «δεν ζούμε».

Από αυτό, όμως, μέχρι το να φτάσει στο σημείο κάποιος να ξεχάσει το ίδιο του το παιδί στο αυτοκίνητο για ώρες με αποτέλεσμα αυτό να καταλήξει με τραγικό και επώδυνο τρόπο, όπως δυστυχώς συνέβη στην Άρτα, υπάρχει απόσταση. Το θέμα είναι, πόσο μεγάλη είναι αυτή η απόσταση. Πόσο πολύ έχει επηρεαστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, η ανθρώπινη φύση από όλα όσα διαδραματίζονται γύρω μας και στην καθημερινότητά μας με ταχύτητες που μπορούν να χαρακτηριστούν ως και βίαιες;

Το «σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού», που πρώτο το Newsbomb.gr ανέδειξε μετά την τραγωδία της Άρτας, δείχνει ότι αυτή η απόσταση ολοένα και μικραίνει. Σαφώς και αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για ό,τι συνέβη στην Άρτα. Προφανώς και ο 37χρονος πατέρας, είτε φυλακιστεί είτε παραμείνει ελεύθερος, θα ζει για πάντα με το βάρος και τις τύψεις για τον θάνατο του 5,5 μηνών βρέφους του. Το ζητούμενο, όμως, είναι το πού οδηγείται η καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου και αν αυτή η συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα στα πάντα, μπορεί να βρει το «φρένο» που θα ισορροπήσει ανάμεσα στην απαιτούμενη τεχνολογική άνθιση και τη φυσιολογική ζωή.

Ούτως ή άλλως, πολλοί είναι αυτοί που συμφωνούν στο «δεν ζούμε» που αναφωνούν συνάνθρωποί μας. Δεν χρειάζεται, και δεν πρέπει να περάσουμε και στο «σκοτώνουμε ξεχνώντας να ζήσουμε». Ο πατέρας στην Άρτα, ωστόσο, δεν δικαιολογείται ποτέ και για κανέναν λόγο. Ζούμε, όμως, σε μια κοινωνία που μας έχει κάνει ρομπότ, πριν αυτά μας αντικαταστήσουν πλήρως...