Φρέντι Μπελέρη, μια μεγάλη συγγνώμη από την πατρίδα που λάτρεψες κι αυτή σε εγκατέλειψε

Οι δολοφονίες Ελλήνων (Γκούμας, Κατσίφας), το γκρέμισμα των σπιτιών τους, η ακραία καταπίεση από εποχής Χότζα μέχρι και σήμερα, του γηγενή λαού της Βορείου Ηπείρου, μιας προαιώνια ελληνικής περιοχής που απελευθερώθηκε τρεις φορές τον τελευταίο αιώνα από τον ελληνικό στρατό αλλά και τις τρεις, για διάφορους λόγους που δεν σχετίζονται απαραίτητα με το δίκαιο και τα συμφέροντα του λαού της περιοχής, παρέμεινε υπό ξένη κυριαρχία, δεν φαίνεται να συγκινεί και πολύ, τη μητέρα πατρίδα, που έχουν στις καρδιές και στις ψυχές τους οι χιλιάδες ομογενείς, με πιο πρόσφατο εκπρόσωπό τους τον Φρέντι Μπελέρη.

Η πιο καταπιεσμένη μειονότητα της Ευρώπης, παραμένει και η πιο παρατημένη: Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρόσφατη επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βόρεια Ήπειρο αποτέλεσε μια λαμπρή… εξαίρεση στον κανόνα του «κανείς δεν ασχολείται» διαχρονικά, μιας και η προηγούμενη ήταν η επίσκεψη του πατέρα του, προ αμνημονεύτων.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Η σοκαριστική αυθαιρεσία του Έντι Ράμα, με τη φυλάκιση χωρίς κανένα ουσιαστικό στοιχείο -αρκεί το γεγονός ότι θα κέρδιζε όπως και έγινε τις τοπικές εκλογές- του Φρέντι Μπελέρη, σε συνδυασμό με τη συστηματική προσπάθεια αφελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, μένουν επίσης διαχρονικά, αναπάντητη.

Κανένα αλβανικό αυτί δεν ιδρώνει από τις διαμαρτυρίες «θα σε πάω στις Βρυξέλλες», «η Αλβανία χάνει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της» κι όλα τα άλλα που… έκανε ότι έκανε -ή μάλλον είπε, γιατί δεν έκανε- η ελληνική κυβέρνηση για να αντιδράσει σε αυτό το έγκλημα κατά της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης και της δημοκρατίας, εις βάρος του δικού της λαού.

Θα ήταν μια -κακή- δικαιολογία, η προεκλογική περίοδος και η συμβουλή των πολιτικών αναλυτών προς τον πρωθυπουργό ότι καλύτερο θα ήταν να δώσει έμφαση στο προεκλογικό του πρόγραμμα και στις επιθέσεις κατά του αντιπάλου, αλλά πολύ φοβάμαι ότι και σε κανονική περίοδο δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό.

Μάλλον πρόκειται για το μοναδικό ιστορικό και γεωπολιτικό παράδειγμα, κατά το οποίο ο ανίσχυρος αυθαιρετεί -με σοκαριστικό και φασιστικό τρόπο- κατά των πολιτών του ισχυρού, και ο ισχυρός νίπτει τας χείρας του και απαντά ότι «θα τα πει όλα στην Ευρώπη». Ας φανταστούμε λίγο το Μεξικό να φέρεται κάπως… αυθαίρετα σε Αμερικανούς πολίτες, ή οποιοδήποτε άλλο παράδειγμα μπορείτε να φανταστείτε, και έχετε την απάντηση για την εγκληματική αναλγησία του ελληνικού κράτους απέναντι στην ιστορία της και, ουσιαστικά, κατά του ίδιου της του λαού, που έτυχε απλάνα γεννηθεί στην απέναντι πλευρά των συνόρων.

Θα μπορούσε η Ελλάδα να αποτρέψει ή να αντιδράσει αποτελεσματικά απέναντι στην εγκληματική και αυθαίρετη φυλάκιση του εκπροσώπου της ομογένειάς της, ελάχιστα χιλιόμετρα πάνω από τα συνόρά της;

Φυσικά, με την αλβανική οικονομία να βασίζεται -όχι απλά να εξαρτάται- στη χώρα μας, εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανούς μετανάστες να ζουν οι ίδιοι και ολόκληρες πόλεις πίσω στην Αλβανία χάρη στις δυνατότητες που τους έχουν δοθεί εδώ – το «ευχαριστώ» είναι η επίσημη εκμάθηση στα σχολικά βιβλία της γείτονας για τα περί «Μεγάλης Αλβανίας» και το πώς οι Έλληνες κατέχουν παράνομα την Τσαμουριά, και τα αλβανικά σύνορα θα έπρεπε να φτάνουν μέχρι την Πρέβεζα. Σίγουρα θα υπήρχαν πάρα πολλοί τρόποι η Ελλάδα να φερθεί ως Ελλάδα απέναντι στους καταπιεσμένους και άδικα φυλακισμένους πολίτες της.

Αλήθεια, όλοι αυτοί οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «αντιφασίστες», που κλείνουν το Σύνταγμα για τα δικαιώματα κάποιου στο Μπανγκλαντές ή στην Παλαιστίνη ή για οποιονδήποτε άλλον, που είναι για την υπόθεση Μπελέρη; Ρητορική ερώτηση, την απάντηση την γνωρίζουν και οι ίδιοι, τη γνωρίζουν κι όλοι οι υπόλοιποι...

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο σερβικός στρατός συγκεντρώνεται στα σύνορα με το Κόσοβο, για κάποια αντίστοιχη αυθαιρεσία κατά της μειονότητας της κλεμμένης περιοχής από το σερβικό έθνος, την οποία και η χώρα μας ορθά δεν έχει αναγνωρίσει (αν και τελευταία πολλές «αγάπες» παρατηρούμε με το παράνομο για εμάς καθεστώς). Σίγουρα, η στρατιωτική απειλή δεν αποτελεί ούτε κουλτούρα ούτε το μέσο για μια χώρα που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται δημοκρατική, δυτική και μοντέρνα, για την επίλυση της οποιασδήποτε διαφοράς με τον γείτονά της, ακόμα κι όταν αυτός την γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι, και φέρεται στην μειονότητά της περίπου όπως θα έκανε κι ο Χίτλερ, πριν τον πόλεμο, αν ένιωθε ότι κάποιος Εβραίος μπορεί να εκλεγόταν στη Ρηνανία αντί για Γερμανό.

Αυτό το ντροπιαστικό, αδιάφορο κι αναποτελεσματικό «θα τα πω όλα στην Ευρώπη», ωστόσο, σίγουρα προσβάλλει πρωτίστως τους ομογενείς μας, που θα περίμεναν κάτι περισσότερο -ή και όχι, τελικά, γιατί κατά κάποιον τρόπο συνήθισαν να κάνουν τον Λεωνίδα που φυλάει Θερμοπύλες, σε έναν αγώνα χαμένο πριν ξεκινήσει καν. Όχι επειδή έχουν απέναντί τους τον υπέρτερο στρατό του Ξέρξη, όμως, αλλά διότι αυτοί τους οποίους υπερασπίζονται, αποφάσισαν για ακόμη μια φορά να τους εγκαταλείψουν.

Ντροπή. Φρέντι Μπελέρη, μια μεγάλη συγνώμη και ένα «κράτα γερά», που μάλλον δεν θα το ακούσεις ποτέ από εκεί που πρέπει.