Το μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι συνηθίσαμε τις δολοφονίες
Τον γύρο του κόσμου κάνει η δολοφονία ενός 29χρονου φίλου της ΑΕΚ μετά από τα επεισόδια που έγιναν το βράδυ της Δευτέρας (7/8) στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η οπαδική βία, για την ακρίβεια η τυφλή βία στο όνομα του οπαδισμού, για ακόμα μία φορά κατέστρεψε τα πάντα και αφαίρεσε μία ανθρώπινη ζωή. Οι πηχυαίοι τίτλοι με τις αναφορές για «σοκ», για «συγκλονισμένη κοινή γνώμη» και ούτω καθεξής, θα μονοπωλήσουν τα επόμενα 24ωρα την επικαιρότητα. Όπως συμβαίνει κάθε φορά, που υπάρχει ένα θύμα της οπαδικής βίας στην Ελλάδα... Όπως είχε συμβεί το 1986 με τον Χαράλαμπο Μπλιώνα, το 1993 με τον Καρνέζη, το 2007 με τον Φιλόπουλο, το 2011 με τον Ρουσάκη, πριν από έναν χρόνο με τον Άλκη Καμπανό…
Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, είναι ότι κάθε φορά – ειδικότερα όσοι έχουν «ζήσει» και τα προηγούμενα θλιβερά γεγονότα – το όποιο «σοκ», το όποιο «μούδιασμα», είναι διαρκώς μικρότερο. Δυστυχώς… συνηθίσαμε τις δολοφονίες στο όνομα του ποδοσφαίρου ή του αθλητισμού γενικότερα. Πλέον η εκάστοτε οικογένεια που θρηνεί την απώλειά της, είναι αυτή που θα βιώνει το δράμα και την επόμενη ημέρα των όποιων επεισοδίων. Η πλειοψηφία, αν όχι από την επόμενη μετά από μερικές ημέρες θα συνεχίσει τη ζωή της σαν να μην συμβαίνει τίποτα…
Δυστυχώς αυτή τη μορφή έχει πάρει η κοινωνία μας, εδώ και κάποια χρόνια. Είτε «πέφτουμε από τα σύννεφα» με διάφορα περιστατικά, είτε επιλέγουμε το «άσε να μην μπλέξουμε» και το «αστους να σκοτώνονται» σε πολλές περιπτώσεις. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι συνηθίσαμε. Να ανεχόμαστε, ακόμα και στα γήπεδα που θα έπρεπε να είναι χώρος αναψυχής και διασκέδασης, έστω ένας χώρος για να ξεσπάσει κανείς το πολύ-πολύ με τη φωνή του – αν κι αυτό μόνο ελληνικό (έστω Βαλκάνιο) φαινόμενο είναι πια το να θεωρούμε «χώρο ξεσπάσματος» το γήπεδο, τέτοιου είδους συμπεριφοράς.
Κάθε φορά που κάνουμε πίσω σε έναν τραμπουκισμό και δεν ζητάμε την επιβολή του νόμου, όπως αυτός ορίζεται και είναι ίσος προς όλους, δίνουμε ένα ακόμα τετραγωνικό εκατοστό σε διάφορων ειδών εγκληματίες να δράσουν. Και με τον τρόπο που «βολευτήκαμε», όλοι μας, εδώ και δεκαετίες δεν έχουμε δώσει απλά τετραγωνικά εκατοστά, αλλά τετραγωνικά… χιλιόμετρα. Στους χούλιγκαν των γηπέδων, των δρόμων, της ζωής μας γενικότερα. Για αυτό και φταίμε όλοι. Προφανώς αυτό δεν «ξεπλένει», ούτε αφαιρεί το ελάχιστο από τη μεγαλύτερη ευθύνη που ανήκει στην ίδια την πολιτεία, στο κράτος και στα θεσμικά του όργανα. Συνήθισαν και αυτοί, φαίνεται, στο «πάμε παρακάτω» και επαναπαύονται στην «κοντή» μνήμη όλων μας…