Όποιος προσπάθησε να φτιάξει το κράτος τα τελευταία 200 χρόνια, τον έφαγε η «μαρμάγκα»

Του Δημήτρη Σταθακόπουλου

Σεισμούς, πυρκαγιές , πλημμύρες, άρα προβλέψιμα λόγω της επανάληψης και όχι " απρόβλεπτα " ( sic). Κάποιοι εξ αυτών ήταν / είναι υπουργοί, μαζί με τους κληρονομούντες τα αξιώματα πρωθυπουργούς , κατά ψήφο επικυρούμενους "μονάρχες" ( εκλόγιμη μοναρχία και κομματοκρατία , εξωγενώς εξαρτημένη, όπως είναι το ελληνικό πολίτευμα).

Σημειωτέον, πως τη Δημόσια διοίκηση την στελεχώνουν πολίτες, που κάνουν ή δεν κάνουν τη δουλειά τους , μαζί με τους διορισμένους ή/και εκλεγμένους πολίτες Προϊσταμένους τους. Αλλά και οι ιδιωτικές εταιρείες με τους υπαλλήλους τους, δεν είναι άμοιρες της συμμετοχής της λειτουργίας του κράτους, αφού πρέπει να βοηθούν στην οικονομία και την εξυπηρέτηση των πολιτών/ πελατών και όχι μόνον να κερδίζουν. Ο κάθε επιστήμονας και ελεύθερος επαγγελματίας ομοίως, κατά το μέτρο της αναλογίας του.

Για να λειτουργήσει ένα κράτος , δηλ. η νομική μορφή της έννοιας πατρίδα (ήθη- έθιμα) χρειάζεται παιδεία, αγωγή, ενσυναίσθηση . Χρειάζεται τον Πολίτη , ό,τι ειδικότητα , ιδιότητα και να έχει . Δημόσιου λειτουργού ή ιδιώτη . Χρειάζεται πνευματικό όραμα που δίνουν οι Λόγιοι, χρήματα ευεργεσιών και το λαό να βάλει πλάτη, αφού ισχύσουν τα 2 πρώτα . Παρά την τεχνολογική πρόοδο και τη σύγχρονη νομοθεσία, τα διπλώματα μας, ο κόσμος συνεχίζει να είναι η Νιτσεϊκή ζούγκλα, απλά σε νέα μορφή.

Εν κατακλείδι, η Πολιτεία (πολιτικοί/πολίτες) είμαστε εμείς. Και πάσχουμε σε όλα. Η δυσλειτουργία υπερτερεί της καλής λειτουργίας. Παρά το φιλότιμο κάποιων.

Δεν ξέρω αν η κατάσταση σώζεται με " ζυγοστάθμιση" ή με ολική επαναφορά εκ θεμελίων, πάντως αν συνεχίσει έτσι και με δεδομένη τη δημογραφική παρακμή μας , είμαστε θεατές του τέλους μας , σε λίγα χρόνια.Κάποιοι ίσως το επιδιώκουν , άλλοι αγνοούν, άλλοι αδρανούν και άλλοι θλίβονται ανήμποροι ή κάνουν πράξεις που πάνε όμως στον βρόντο. Δεν πιάνουν τόπο αφού τις καταπίνει το κράτος Λεβιάθαν του Hobbes. H λογική του "όλα ξεχνιούνται ", έχει πρόσφορο έδαφος και δίνει συγχωροχάρτια.

Τα ψευδοδιλήμματα, " τάδε πολιτικός ή χάος " κυριαρχούν και ευνουχίζουν την όποια αλλαγή, καθώς και το " συμβιβασμός με την Τουρκία ή πόλεμος " , που ομοίως οδηγεί σε ενδοτισμό και αναίμακτες ήττες, στο όνομα της " ηρεμίας " που όλο τάχα έρχεται και ουδέποτε είναι παρούσα. Άραγε αλλάζουν και μάλιστα άμεσα όλα αυτά ;Αλλάζουν , αρκεί να θέλουμε: Υπάρχει χώρα, που βρίσκεται στο " στόμα του λύκου " , δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ , ούτε στην Ε.Ε, με ενεργή την ομογένειά της στο εξωτερικό και όλοι την φοβούνται, χωρίς να φοβάται κανέναν. Έχει τον πληθυσμό της Ελλάδας και μικρότερη έκταση.

Έκανε την έρημο καλλιεργήσιμη και υπηρετούν από τα 18 μέχρι τα 68, παράλληλα με τις αστικές και λοιπές ασχολίες τους. Υπάρχει επίσης χώρα στην Κεντρική Ευρώπη, που δεν ανήκει σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, οι πολίτες της, χωρίς απειλές εχθρών, εκπαιδεύονται ετησίως σε κάμπους αμύνης με όπλα και το κυριότερο, το πολίτευμα της είναι γνήσια σύγχρονη άμεση Δημοκρατία στα πρωτότυπα της αρχαίας Αθήνας και όχι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που είναι εφεύρεση των Άγγλων και όχι Ελληνική.

Το θέμα είναι πως στην Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα, αλλά και η πλειοψηφία του λαού, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας , δεν θέλει να αλλάξει. Κυριαρχεί ο "ωχ αδελφισμός" ενώ το φιλότιμο λίγων σπαταλιέται ανώφελα. Αν αυτά δεν αλλάξουν δομικά και ιδεολογικά, αποτέλεσμα δεν θα δούμε.

Επομένως όλα γίνονται, δηλ να έχεις άμεση Δημοκρατία, άμυνα χωρίς ΝΑΤΟ, οικονομία χωρίς ΕΕ, αρκεί να " βρέχεις τον κ@@@ σου για να φας ψάρι " όντας μονίμως σε εγρήγορση , παίζοντας σκληρό χαρτί στη διεθνή σκηνή, να σε έχουν ανάγκη και να μην τους έχεις.

Η Πολιτεία μας ( πολιτικοί / πολίτες) δεν είναι μια τέτοια. Ιδρύθηκε το 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου ως κράτος υπό Επιτροπεία και 200 χρόνια μετά, τέτοιο παραμένει. Όποιος προσπάθησε να το αλλάξει (αγωνιστές, Λόγιοι, πολιτικοί) τους έφαγε η "μαρμάγκα".