Η καθημερινότητα ενός Βολιώτη 

Πως είναι η καθημερινότητα ενός Βολιώτη;

Η φίλη μου έφυγε από την Αθήνα, έχοντας γεμίσει το αυτοκίνητο της εμφιαλωμένα νερά, γαλότσες, φτυάρια με σκοπό να φτάσει στην οικογένεια της στον Βόλο. Πλησιάζοντας, αντίκρισε μια πόλη που έμοιαζε περισσότερο σε εμπόλεμη παρά σε πλημμυρισμένη.

Αφού πέρασε εκεί μια μέρα, της τηλεφώνησα να μάθω νεότερα. Δίνοντας μου ένα παράδειγμα, κατάλαβα ότι είμαστε πολύ μικροί, να κρίνουμε τις συμπεριφορές των πλημμυροπαθών. Πριν 20 μέρες μια οικογένεια, είδε το σπίτι της να μετατρέπεται σε ποτάμι. Οι συγκεκριμένοι αναγκάστηκαν να πετάξουν τα έπιπλα τους , καθώς πέρα από λάσπη , είχαν πάνω κόπρανα από τους βόθρους που «έσκασαν». Έδωσαν 600€ ώστε να γίνει απολύμανση στο σπίτι, αφού τα κουνούπια πλέον, ήταν περισσότερα από τους κατοίκους του Βόλου. Πλήρωσαν ακόμη 400€ , για να ξηλώσουν τις ταπετσαρίες του αυτοκινήτου, το οποίο ήταν πλέον υποβρύχιο, θέλοντας να το ανακατασκευάσουν . Κι αφού ήταν έτοιμοι να αρχίσουν το μπάλωμα των τρυπών , φτάνει η δεύτερη καταιγίδα. Τι να κάνουν τώρα;

Κάθονται στο δρόμο και κοιτούν. Ποιο δρόμο θα αναρωτηθείτε ; Πλέον θα λέμε λασπόλουτρα και θα σκεφτόμαστε τον Βόλο και όχι την Αιδηψό. Όπως με ενημέρωσε η φίλη μου, το τελευταίο πρόβλημα είναι τα βουνά λάσπης και μπαζών, που έχουν σχηματιστεί. Αργά ή γρήγορα θα απομακρυνθούν. Αν και έξω από την πόλη, υπάρχουν δεκάδες φορτηγά γεμάτα με τέτοιου είδους απορρίμματα , από την πρώτο φαινόμενο, περιμένοντας οδηγίες για το που να κατευθύνουν.

Το χειρότερο, δεν είναι η βρώμα, που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ζεις σε υπόνομο. Αφού έτσι και αλλιώς, υπόνομοι και πόλη έχουν γίνει ένα. Δεν είναι τα τρωκτικά που σουλατσάρουν. Ούτε «η κατάληξη της τουαλέτας» , που βγήκε στην επιφάνεια και έχει στολίσει τους τοίχους των σπιτιών! Οι αρρώστιες τους τρομάζουν! «Δοκίμασε μια μέρα», μου απευθύνθηκε η φίλη μου, «να ξυπνήσεις και οτιδήποτε κάνεις που να απαιτεί νερό, να χρησιμοποιήσεις εμφιαλωμένο. Θα σου σπάσουν τα νεύρα». Πόσο πίσω μας πήγε η εικόνα, όπου συνάνθρωποι μας περίμεναν για ένα μπουκάλι νερό , ώρες στην ουρά.

Και η οικονομία; Αυτό το σκέφτηκε κανείς. Ποιος θα βγει Σαββατόβραδο για ποτό; Για το καθιερωμένο τσίπουρο μετά την δουλειά; Ποιος θα πάει για ένα χαλαρό καφέ; Θα χαζέψει στις βιτρίνες; Ουδείς! Σε πόσο καιρό , οι πλημμυροπαθείς κάτοικοι, θα νιώσουν ασφάλεια; Θα διακρίνουν το λευκό στους τοίχους; Θα περπατούν σε πεζοδρόμια; Θα κατοικούν σε καθαρά σπίτι; Θα πλένονται ; Θα διασκεδάσουν; Το χέρι σηκώνεται μόνο για βοηθήσει σε τέτοιες περιπτώσεις! Αλλά η φωνή θα υψωθεί! Τσακωμός θα ξεκινήσει. Οι άνθρωποι χτυπήθηκαν δύο συνεχόμενες φορές, από τον θυμό της φύσης. Αντί λοιπόν να κρίνουμε ακραίες συμπεριφορές, ας καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση μας και ας συνεχίσουμε να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας!