Πόσο τυχερό θα είναι το παιδί μου

Πρώτα ο Θεός το παιδάκι μου θα γεννηθεί σε κάποιο ιδιωτικό ή δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας. Δίπλα μου θα ειναι γιατροί και νοσηλεύτριες, ώστε να με προφυλάξουν από κάποιο ενδεχόμενο κίνδυνο! Το μωρό αρχικά, θα πίνει είτε γάλα από το στήθος μου, είτε σκεύασμα το οποίο πωλείται στα σούπερ μάρκετ. Αργότερα, μπορεί να πίνει εμφιαλωμένο νερό , ή φιλτραρισμένο από τη βρύση.

Μετά από χρόνια θα φοιτήσει σε κάποιο σχολείο, έχοντας τα βιβλία του, την τσάντα του και πολλούς συμμαθητές για να παίζει μαζί τους. Αν τυχόν ποτέ χτυπήσει, θα μεταφερθεί τάχιστα σε κλινική όπου θα το φροντίσουν μέχρι να πάρει εξιτήριο. Μπορεί βέβαια, το τραύμα να μην είναι βαθύ, και έτσι να αναρρώσει σπίτι του, ξαπλωμένο στο κρεβάτι του.

Μέχρι εδώ σας περιέγραψα τα αυτονόητα στην ζωή ενός παιδιού που τυχαίνει να είναι Ελληνόπουλο. Υπάρχουν δε, δεκάδες δρόμοι και δυνατότητες για να πραγματοποιήσει κάθε του απλή επιθυμία. Αν μεταφερόμασταν στην Παλαιστίνη, τα σχέδια μας θα διέφεραν. Εκεί μια μάνα, δεν ξέρει που θα γεννήσει και αν θα καταφέρει να μείνει ζωντανή μετά την συγκεκριμένη διαδικασία.

Δυσκολεύεται να βρει καθαρό νερό και γάλα ελεγμένο για το βρέφος. Σε χώρες της Αφρικής, τα πιτσιρίκια αγνοούν την ατμόσφαιρα του σχολείου. Πολλά επίσης, μένουν κατά γης και παίζουν με αυτοσχέδιες μπάλες σε λάσπες. Το νανούρισμα των παιδιών συχνά, καλύπτεται από τον εκκωφαντικό ήχο των ρουκετών. Η μόνη έγνοια των γονιών είναι οι απόγονοι τους να μείνουν ζωντανοί.

Τόσο αυτονόητα για εμάς. Μεγάλες πολυτέλειες για εκείνους. Σε έναν κόσμο που υποτίθεται, διανύει την εποχή της αλληλεγγύης και της συνεισφοράς, δίνονται χρήματα σε ανθρώπους για να σκοτώσουν. Ενισχύουμε την επίθεση, φιμώνοντας την ελπίδα της ειρήνης.

Επιλέγουμε εμείς ποιος θα ζήσει ή όχι, όταν την ζωή, μας την έδωσε ο Θεός. Ο Πατέρας μας, που στα μάτια του είμαστε όλοι ίσοι. Στην πραγματικότητα όμως, η ζωή η δίκη μου αξίζει πολλά πολλά περισσότερα από μια ψυχούλα που μεγαλώνει στην Λωρίδα της Γάζας…