Ελεύθερη Παλαιστίνη, η μόνη ελπίδα ειρήνης και επιβίωσης του κράτους του Ισραήλ
Οι κοινωνίες έχουν αλλάξει -γενικά προς το καλύτερο, αλλά ειδικά και σε κάποιες πτυχές της προς το χειρότερο- από το 1948, οπότε και ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ. Το κράτος αυτό επιβίωσε από όλες τις επιθέσεις και τους πολέμους τους οποίους διεξήγαγε, αφού συμμάχησε με τον ισχυρό διεθνή παράγοντα, «στρατιωτικοποίησε» την κοινωνία του -όλοι υπηρετούν, άνδρες-γυναίκες και γνωρίζουν ότι όταν χρειαστεί, θα πολεμήσουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα, καθώς όπως μας έλεγαν έφεδροι στο Ισραήλ που ευχαρίστως παράτησαν για λίγο -ή για πολύ, ή για πάντα- την γενικά άνετη, καλή και «δυτική» ζωή τους, για αυτούς «δεν υπάρχει άλλη χώρα, θα πεθάνουμε ευχαρίστως για να κρατήσουμε αυτήν εδώ».
Το ίδιο όμως σκέφτονται και οι γύρω τους, οι Παλαιστίνιοι, που έγιναν πρόσφυγες από τα πατρογονικά τους εδάφη και έκτοτε ζουν σε ένα καθεστώς ανελευθερίας, καταπίεσης και πολλές φορές γίνονται θύματα των όποιων ισραηλινών «αντιποίνων», που χτυπούν κατά δικαίων και αδίκων. Είχαμε την ευκαιρία το 2015 να πραγματοποιήσουμε οδοιπορικό στην Παλαιστίνη, τη Δυτική Όχθη και πίσω από το τείχος, και διαπιστώσαμε την κατάσταση αλλά και το πώς αισθάνεται ολόκληρος ο πληθυσμός.
Η αδικία τους πνίγει και όσο τους πνίγει, τόσο πιο φανατικοί θα γίνονται, τόσο θα τροφοδοτείται και θα γιγαντώνεται το μίσος, και τα αποτελέσματα θα είναι σαν κι αυτά που είδαμε στις 7 Οκτωβρίου. «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη», μας είπε ο παλαιστίνιος Σεβασμιότατος Θεοδόσιος στον Πανάγιο Τάφο, και δικαιοσύνη είναι η Παλαιστίνη να έχει κράτος. Δίπλα στο εβραϊκό, που στην πραγματικότητα δεν έχει να χάσει σε τίποτα από αυτό.
Θα ήταν όμως τόσο απλό, κι αν είναι, γιατί κανείς Ισραηλινός δεν έχει ρίξει νερό στο κρασί του; Δεν βαρέθηκαν να ζουν με την απειλή, με το Iron Dome και τις ρουκέτες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να διαλύσουν όλη τους τη ζωή, μια τυχαία μέρα, κάπου στον δρόμο ή μέσα στην κρεβατοκάμαρά τους, όπως διαπιστώσαμε κι εμείς οι ίδιοι από τις λίγες ημέρες παραμονής εκεί;
Κι εδώ δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Υπάρχει όμως μια εύλογη φοβία, ότι αυτό μπορεί τελικά και να μην λειτουργήσει. Είπαμε, οι κοινωνίες αλλάζουν και όχι πάντα προς το καλύτερο.
Κουμάντο στην Παλαιστίνη από το 2008 και έπειτα κάνει η Χαμάς – ξαδελφάκι του φριχτού Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάιντα. Και η Χαμάς δεν θέλει ειρήνη, ακόμα και με ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος. Προσοχή, οι Παλαιστίνιοι θέλουν – η Χαμάς δεν θέλει. Η Χαμάς είναι σαφές τι θέλει: Εκδιωγμό και εξόντωση του κάθε απίστου και ίδρυση Χαλιφάτου – αυτό είναι το «καταστατικό» της, αυτό προσπάθησε να κάνει το ξαδερφάκι της σε Συρία και Ιράκ και παραλίγο να το πετύχει – στην πορεία, η προσπάθεια αυτή άφησε πίσω της χιλιάδες πτώματα και δυστυχία, πολλές χιλιάδες.
Και «αν κερδίσει η Χαμάς, είστε οι επόμενοι», μας είπε Ραβίνος της Ιερουσαλήμ, και βλέποντας τη στάση του Ερντογάν, τον ακραίο φανατισμό και τους… στόχους ζωής των τζιχαντιστών, θα λέγαμε ότι δεν είναι και τόσο ακραία κινδυνολογική η άποψή του… Δεδομένου δε, ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι παραπάνω… Ισχυροί θύλακες τζιχαντιστών υπάρχουν εντός και εκτός κυβέρνησης και λαού σε Ιράν, Πακιστάν, τις άλλες χώρες του Κόλπου, όπως και στο κυβερνώμενο επισήμως από τους Ταλιμπάν Αφγανιστάν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε κάτι διαφορετικό -όπως διεθνές δίκαιο, ειρήνη κι άλλα τέτοια- παρά μόνο σε ότι θεωρούν οι ίδιοι, ότι γράφουν οι σούρες του Κορανίου.
Κι αυτό το καταλαβαίνουν με όρους όπως κατάκτηση, «άπιστοι», τζιχάντ, αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας… Όλες αυτές οι έννοιες που όπως τις αντιλαμβάνεται μια κρίσιμη μάζα στις χώρες αυτές, θα οδηγούσε πολύ εύκολα και πολύ καταστροφικά, σε έναν νέο πόλεμο που θα μπορούσε να γίνει παγκόσμιος, και με την Ελλάδα εκ των πρωταγωνιστών σε αυτόν…
Τι μπορεί να κάνει το Ισραήλ λοιπόν, αφού με ή χωρίς Χαμάς, αυτή η πανάρχαια ρίζα του έθνους τους, δεν έτυχε να είναι η… Ελβετία. Καταρχάς, όχι αυτό που με τόση αποτυχία στο αποτέλεσμα αλλά και στην ανθρωπιστική δικαιοσύνη κάνει εδώ και πολλά χρόνια. Στη «σφαλιάρα» που δέχεται, ας μας επιτραπεί ο παραλληλισμός, απαντά μόνιμα με «πυροβολισμό». Αυτές τις μέρες, δε, ο αριθμός των νεκρών, στην πλειοψηφία τους αμάχων στη Γάζα, είναι ο πενταπλάσιος από αυτόν των νεκρών Ισραηλινών από τη φριχτή και άνανδρη επίθεση της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου. Λες και οι βομβαρδισμοί αυτοί θα φέρουν το τέλος της Χαμάς, κι όχι απλά μια νέα γενιά, ακόμα πιο φανατική από την προηγούμενη…
Μπορεί λοιπόν, το Ισραήλ να διαπραγματευθεί ειλικρινά και να επιτρέψει την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967 για παράδειγμα, και φυσικά να ακυρώσει τους παράνομους εποικισμούς. Νίκη θα είναι, όχι ήττα. Του ισραηλινού και του παλαιστινιακού λαού.
Θα φέρει αυτό τη μόνιμη ειρήνη; Αυτή θα ήταν μια πολύ αισιόδοξη, ίσως και ρομαντική, τοποθέτηση, αν λάβουμε υπόψη μας τα παραπάνω και από ποιους είναι περικυκλωμένο το Ισραήλ και τον τρόπο που σκέφτονται… Αυτό που θα φέρει όμως, είναι το «δίκαιο» σθεναρά προς τη μία πλευρά και, σε μεγάλο βαθμό, θα αποκοπεί η «αφορμή και η αιτία» για τις επιθέσεις που δέχεται και μάλλον θα συνεχίσει να δέχεται το Ισραήλ, για τα μάτια της κοινής γνώμης, του πολιτισμένου κόσμου και των μετριοπαθών μουσουλμάνων που εκτιμούν την ειρήνη ως αυτό που είναι, το υπέρτατο αγαθό.
Και ίσως, μακροπρόθεσμα, να φέρει και τη σταθερή ειρήνη, που όπως είπαμε, δεν υπάρχει χωρίς δικαιοσύνη. Τόλμη χρειάζεται, και αρετή, όπως κι η Ελευθερία. Αλλιώς, κερδίζουν σταθερά αυτοί που στέλνουν τις βόμβες που θάβουν στα ερείπια παιδάκια και οι υπάνθρωποι που σφάζουν μωρά και καίνε ζωντανούς συμμετέχοντες σε πάρτι για την ειρήνη…