Άκουσε κάποιος το παιδί;

Θυμάστε την πρώτη φορά που είδατε το παιδί σας; Ήταν στην θερμοκοιτίδα μαζί με τα άλλα μωράκια; Το νιώσατε στην αγκαλιά σας, μην ξέροντας πως να το κρατήσετε; Το είδατε να εμφανίζεται από μέσα σας σαν θαύμα; Και μετά;

Όντας ακόμη νεογνό, θα σπεύσει από πάνω του όλο το σόι και οι φίλοι, να το ακουμπούν λες και είναι σταρ του Χόλυγουντ. Όταν πάει σπίτι, το κουδούνι ασταμάτητα θα χτυπάει, με τους γείτονες να θέλουν το μωράκι να δουν. Εκεί ξεκινάει το ζούπιγμα. Τσιμπήματα στα μαγουλάκια, στα μπουτάκια, αγκαλίτσες. Τι πιο σύνηθες, θα πει κάποιος. Βέβαια, αν ερχόταν τώρα ο γείτονας, πειράζοντας μας στο προσωπάκι, χωρίς να μας ρωτήσει, δύσκολα θα αντιδρούσαμε με τον καλύτερο τρόπο.

Ο/η μπέμπης / μπέμπα μεγαλώνει. Καταφθάνουν οι θείοι, που το παίρνουν στα γόνατα τους και το κουνάνε! Και όπως παίζει το παιδάκι, τρέχοντας πάνω κάτω στο σπίτι, με το αθώο του χαμόγελο που ζωή γεμίζει την καθημερινότητα μας, μαζί με την έκφραση «άντε πήγαινε να παίξεις», του δίνουν κάποιοι και ένα χάδι στον ποπό. Ας μην το κάνουμε θέμα τώρα. Ας μη φανταστούμε να περνάει μία γυναίκα από πολυσύχναστο καφέ και ένα ανδρικό χέρι να απλώνεται, δίνοντας της μια στα οπίσθια. Αυτό θα ήταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Το να ακουμπάει όμως, ο καθένας τον πισινό του παιδιού μας αποτελεί κίνηση έκφρασης αγάπης. Πράγματι, πολλές φορές είναι - μα όχι πάντα...

Όσο περνούν τα χρόνια το παιδί συναναστρέφεται με περισσότερα άτομα, μακριά από τα μάτια των γονιών. Σχολείο, δραστηριότητες, σχολικό. Στον Ασπρόπυργο μέρα με τη μέρα πληθαίνουν οι καταγγελίες, κατά γυμναστή δημοτικού. «Μας γαργαλάει στη κοιλιά και στις μασχάλες...». «Μου κατέβασε τη μπλούζα για να δει πού έχω γρατζουνιά...». «Είπε να κάτσω στα πόδια του...». Είναι κάποιες προτάσεις από τα παιδιά που ερχόντουσαν σε επαφή με τον συγκεκριμένο άνδρα. Τώρα θα μου πείτε, να κλείσω το παιδί μου σε γυάλα. Όχι. Να το προστατεύσετε.

Τα τελευταία χρόνια βγαίνουν στο φως ιστορίες από ενήλικες ανθρώπους, που μικροί είχαν αισθανθεί την κακοποίηση από οικεία πρόσωπα. Σε ένα δωμάτιο, πάνω στα γόνατα τους, αλλά φοβήθηκαν να κατηγορήσουν το θείο ή το φίλο του μπαμπά γιατί στο χωριό κανείς δεν θα τους πίστευε. Πιθανότατα, τα ίδια τα παιδάκια να έμπαιναν τιμωρία.

Ας χτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης μαζί τους, ώστε να μη μάθουμε την κακοποίηση τους από τα δελτία ειδήσεων αλλά από το δικό του στόμα, την πρώτη κιόλας στιγμή. Ας πιστεύουμε τα παιδιά μας, ας τους δίνουμε χρόνο να συζητάμε και να τα ακούμε. Γιατί τα μεγαλύτερα ψέματα, οι πιο πίκρες υποκρισίες, οι πιο αισχρές κοροϊδίες, τα πιο σπουδαία παραμύθια από τους ενήλικες έλαμψαν, όχι από τα παιδάκια.