Τράπερ, τάπερ, Χαρούλα και Πάριος

Θυμάσαι τότε που έφυγε; Έμεινες να κοιτάς με φόβο πως μόνο στις φωτογραφίες θα την αγγίζεις. Όσο μεγάλο κι ας ήταν το σπίτι, τεράστιος ο πόνος σου για να περιοριστεί στα τετραγωνικά. Πήρες το αμάξι, άνοιξες το ραδιόφωνο και άκουσες… «Μες το μαγαζί διακόσια πενήντα μπουκάλια, μπαίνω με την ομάδα τα κάνω 'τανα, ρεμάλια, μπαρίγκες, κλέφτες, αλητάκια». Ώπα ώπα. Που είναι ο Γιάννης Πάριος; « Είσαι ο τελευταίος μου σταθμός, φεύγεις και με πιάνει πανικό».

Πως θα νιώσουμε το κενό της απώλειας να βροντάει ανεξέλεγκτα μέσα μας; Με τραπ;

Θυμάσαι εκείνο το φιλί; Είχες ιδρώσει προσπαθώντας να κουμπώσεις την φούστα. Από την αγωνία σου, νωρίς να φτάσεις, έσκισες το καλσόν. Άρπαξες την τσάντα, μπήκες στο αυτοκίνητο και θέλοντας να συντροφεύσεις την διαδρομή σου, από τα ηχεία ξεπηδά… «Η ζωή μου σα να 'χω βρει λιχνάρι, πάει να flexαάρει, θα του δείξω να μάθει». Τόσο πολύ άλλαξε το «όλα τα σ´αγαπώ, αξίζεις να στα πω», του Νότη;

Τώρα θα αναφωνήσετε, «όπως εσύ κατακρίνεις αυτό το είδος μουσικής, κι άλλοι απεχθάνονται τη δική σου επιλογή». Καταρχάς και εγώ ακούω Τραπ. Εκτιμώ επίσης , πολλούς τραπερς οι οποίοι κατάφεραν σταδιακά να χτίσουν τη δική τους αυτοκρατορία , μέσα σε ένα παραμύθι που γεννήθηκε από τους εφιάλτες τους. Παρόλαυτα απεχθάνομαι τους περισσότερους στίχους. Κυρίως τα νοήματα που κρύβουν από πίσω.

Το συναίσθημα δεν έχει ηλικία. Εξελίσσεται όμως. Πως είναι δυνατόν να παθιαστείς, να φωνάξεις, να κλάψεις χωρίς να ακούσεις Χάρις Αλεξίου; Με ποια λόγια η νέα γενιά θα ταυτιστεί , για να βιώσει το χωρισμό ή την ένωση; Και πάνω απ’ όλα αν στραγγίξουμε τα τραγούδια των τραπερ, σαν μια υγρή πετσέτα, και στο νεροχύτη απομακρυνθεί η παράνομη οπλοκατοχή, η αίσθηση της επιβολής, η βία, τότε πράγματι θα κυριαρχήσει μήνυμα, όμοιο με την λαχτάρα της ζωής.

Αφού με μόχθο κατάφεραν να είναι πρότυπο ας προσπαθήσουν να περιορίσουν παραβατικές συμπεριφορές. Ας μη προωθούν μηνύματα όπως είναι , συνάντηση για ανταλλαγή γροθιών, υβριστικά σχόλια κατά συναδέλφων ή ακόμα και κομπίνες για την απόκτηση εύκολου χρήματος. Θα μου πείτε γιαπί να αλλάξουν. Δεν εννοώ να μεταλλαχθούν. Προτείνω απλά , αυτά να τα κρατήσουν για τον εαυτό τους. Και στην νέα γενιά, που φανατικά τους ακολουθεί, μαζί με κάλαντα φέτος να μέλπουν λόγια σαν…, «Από το μηδέν στην κορυφή μπορείς να φτάσεις, αρκεί στα δύσκολα να μη διστάσεις και να πιστέψεις βαθιά , πως όλα είναι δυνατά»