Μια κανονικότητα μακριά

Το 2021, 452.313 υποθέσεις κακοποίησης ανηλίκων στις ΗΠΑ, βρέθηκαν πάνω στο τραπέζι της αστυνομίας. Το 77% των θυτών, ήταν οι γονείς των παιδιών. Αυτό δεν είναι κανονικότητα.

Το 2019 στις ΗΠΑ, ένα στα πέντε παιδιά δέχτηκε ειδεχθές μπούλινγκ στον χώρο του σχολείου. Ποσοστό που φαίνεται να πολλαπλασιάζεται μέσα στον χρόνο. Οι λόγοι για τους οποίους οι μαθητές δέχονται εκφοβισμό είναι κυρίως η εμφάνιση, η εθνικότητα, τυχόν αναπηρία και η θρησκεία. Αυτό δεν είναι κανονικότητα.

Στην Αττική, μέσα σε δυο μέρες του Νοέμβρη, έγιναν 14 προσαγωγές ανηλίκων λόγω παραβατικής συμπεριφοράς. Αυτό δεν είναι κανονικότητα.

Γονείς σκέφτονται να ωθήσουν το παιδί τους στην παρακολούθηση μαθημάτων αυτοάμυνας, ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν στην βιαιότητα που ανθίζει στα σχολεία. Αυτό δεν είναι κανονικότητα.

Πιτσιρίκια θεωρούν μαγκιά να κουβαλάς όπλο στο τσαντάκι τους, απειλώντας συμμαθητές σου. Κηδεμόνες φαντάσματα, τα καλύπτουν, μην μπορώντας καν να παραδεχτούν την δίκη τους ανικανότητα και αποτυχία! Αυτό δεν είναι κανονικότητα.

Δρόμος που βούλιαξε και δυο παράλληλοι δημιουργήθηκαν, κάθε Κυριακή γίνεται ξανά μονόδρομος για να τρώει όλη η οικογένεια μαζί. Αυτό είναι κανονικότητα.

Το παιδί πρώτη δημοτικού που κλοτσάει, κοροϊδεύει, και καρφώνει μολύβια σε άλλα παιδάκια, καλείται να συναντήσει τις συνέπειες των πράξεων του. Αυτό είναι κανονικότητα.

Στην Μασαχουσέτη, νέο σύστημα ακολουθείται από σχολείο. Τα παιδιά κρατούν στο ντουλάπι τα κινητά, μοστράρουν τις ιδέες τους, μοιράζονται τις απορίες τους, τρώνε με τους καθηγητές, παίζουν, συζητούν. Συνοπτικά ζουν έξω από μια οθόνη. Αυτό είναι κανονικότητα.

Όσα σκαλιά κι αν ανεβάσουμε, όσες λακούβες και αν συναντήσουμε, έχουμε χτίσει μια τόσο ισχυρή γέφυρα μέσα στην οικογένεια, όπου ανά πάσα στιγμή, σε κάθε στροφή καλού ή απρόσμενα κακού συμβάντος τα πρώτα αυτιά που θα μας ακούσουν είναι οι γονείς μας. Αυτό είναι κανονικότητα.

Προστατεύουμε, βοηθούμε, προσφέρουμε, συνεισφέρουμε, εξελισσόμαστε, ακούμε , περιθωριοποιούμε εκείνος που τους αξίζει, υψώνουμε τους μαχητές της ζωής, ζωγραφίζουμε τον καμβά της μέρας με τους ανθρώπους μας και πάνω από όλα σεβόμαστε εμάς και τους γύρω μας.