«Θεέ μου βοήθα με», όταν θέλω…;

Τι σας φαίνεται αστείο; Πάμε στοίχημα πως ο δρόμος του μυαλού σας είναι σχεδόν ταυτόσημος με εκείνον του Χριστιανισμού. Για παράδειγμα, σε πρόδωσε, σε ταπείνωσε, έπαιξε μαζί σου και σε παράτησε. «Θα τον διαλύσω», σκέφτεσαι! Ρουφάς θυμό και μαγειρεύεις σχέδια εκδίκησης. Μέχρι εδώ καλά; Μια χαρά. Και για την θρησκεία μας , το σενάριο είναι αποδεκτό. Είμαστε άνθρωποι, ούτε θεάνθρωποι, ούτε Θεοί. Παρόλο που έχουμε θεϊκό στοιχείο μέσα μας λόγω της πλάσης μας, χρησιμεύει μονάχα για καλό. Ο διάβολος θα τρυπώσει και τις σκέψεις σου θα μολύνει. Αν η ιδέα γίνει πράξη, τότε φοράει τα ρούχα της αμαρτίας. Αυτό ορίζει η θρησκεία μας αλλά το πιστεύει και ένας νοήμον άνθρωπος θαρρώ. Άρα ταυτιζόμαστε .

Πάμε παρακάτω. Παραγγέλνεις σπίτι, θολωμένος από την λαιμαργία , μερίδα τριών ατόμων. Κατεβαίνεις να πετάξεις ότι περίσσεψε, μην ποτίσει το σπίτι κρεμμυδίλα. Δίπλα στον κάδο συναντάς ένα συμπολίτη σου , ταλαιπωρημένο. Καθισμένος οκλαδόν , γέρνει το πρόσωπο του δεξιά, και το βλέμμα του κουτουλάει το δικό σου. Μακραίνοντας το χέρι του, ψιθυρίζει δειλά «μπορώ»; Τι θα κάνεις; Είμαι σίγουρη πως αντί να πετάξεις το φαγητό θα του το αφήσεις. Αυτό λέει η θρησκεία μας. Να βοηθούμε τον συνάνθρωπο μας . Αυτό κάνεις κι εσύ. Άρα, ξανά ταυτίζεσαι.

Αν εμβαθύνεις στα γεγραμμένα θα αντιληφθείς πως ο Χριστιανισμός έχει μονάχα αγάπη να δώσει. Αυτοαγάπη και αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Κατανόηση συναισθημάτων ακόμη και ακραίων . Άπλετη συγχώρεση, μηδενική τιμωρία. Μα και αποδοχή των συνεπειών σε κάθε μας πράξη. Όταν παραβλέπουμε τα πρότυπα, επεμβαίνουμε σε εκείνα , όταν καθορίζουμε ζωές τρίτων, όταν μοναρχικά αποφασίζουμε , οφείλουμε να δεχτούμε το τίμημα.

Στο βιβλιοπωλείο μόλις διαλέξεις ένα βιβλίο, πηγαίνοντας στο ταμείο , αγοράζεις κάθε σελίδα. Έτσι το να ζητάς βοήθεια από το κρεβάτι του πόνου , να παρακαλάς για την υγεία σου, να επικαλείσαι το όνομα της Παναγίας όταν φοβάσαι, ακούγεται εγωιστικό. Μονόπλευρο. Πνιγμένα στην λατρεία για τον άνθρωπο ήταν τα λόγια του Κυρίου. Εφόσον τον θέλουμε στο πλευρό μας, το μόνο που ζητάει είναι να κάνουμε το βήμα νοητά, έμπρακτα, και να σεβαστούμε όσα σε εμάς μοίρασε.

Ουσίες, παιδεραστές, δολοφόνοι, ανώμαλοι, κουτσομπολιό, ανθρωποφαγία τραβούν το μανίκι της κοινωνίας. Ενός κόσμου που αν πίστευε πραγματικά , θα ονειρευόταν στην θέση όσων προανέφερα , την προσφορά, την εξέλιξη, την καλοσύνη, την δοτικότητα και την αγάπη.