Ραντίζοντας τον θάνατο συνθήματα

Εμείς οι υγιείς οπαδοί τα τελευταία 20 χρόνια έχουμε να θυμόμαστε φορές, που το χέρι γοργά τινάχτηκε με γκριμάτσα απέχθειας για λάθος σφυρίγματα. Φορές που πάνω από το πεντάγραμμο η φωνή μας έφυγε, όταν η ομάδα μας κέρδισε. Φορές που οι μπαταρίες του τηλεκοντρόλ έπεσαν στο πάτωμα, όταν εκείνο ταξίδευε προς τον τοίχο. Πέρα από κούπες, χαρές, λύπες, 13 καρδιές καρφώθηκαν στην πόρτα του παραδείσου. Παιδιά που απλά αγαπούσαν την ομάδα τους. Νέοι που βρέθηκαν την λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος.

Λάθος μέρος; Λάθος μέρος θεωρείται η φαβέλα στη Βραζιλία. Αν και εκεί πλέον, οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Εκείνο που το αίμα των 13 παιδιών δεν κατάφερε να μεταποιήσει είναι ο χουλιγκανισμός των γηπέδων. Δύο χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγε ο Άλκης. Χθες παιδάκια πήγαν στο σημείο που τελευταία φορά στάθηκε όρθιος. Εκεί συνομίλησα με τον πατέρα του Άλκη. Τι δύναμη ψυχής , πόση πραότητα κυβερνά αυτόν τον άνθρωπο. Έναν πατέρα που βλέπει ελπίδα μέσα στο θάνατο. Πώς , όμως, να γεννηθεί ελπίδα αν με την άφθαρτη αγάπη δεν ζευγαρώσει;

Ένα κοριτσάκι χθες απευθύνθηκε στο μπαμπά του Άλκη λέγοντας, «δεν έχει σημασία τι ομάδα είμαστε, ποια ομάδα αγαπάμε. Σημασία έχει ότι αγαπάμε». Άραγε έχει αλλάξει κάτι δύο χρόνια μετά; Τίποτα. Να προσδοκούμε, όμως; Αν σκεφτεί κανείς ότι πριν λίγες μέρες ένας πιτσιρικάς με μπιμπερό στο χέρι , τραγουδούσε το «χόρτο μαγικό» μπροστά στη θύρα 13, θα καταλήξουμε πως για την θέληση υπάρχει πάντα απλοχωριά.

Παρόλα αυτά, πώς να νουθετήσεις τα αγρίμια που πεινασμένα με μαχαίρια στα χέρια, στάζουν σάλια για ανθρώπινο αίμα; Δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν. Έχουν μεγαλώσει έτσι και φορώντας την στολή μιας ομάδας ζουν σαν παράσιτα σε μόνιμη Αποκριά.

Να τηρηθούν οι νόμοι λοιπόν. Να ενισχυθεί το οικογενειακό κλίμα με ομαδικές δραστηριότητες και όλοι μαζί να συμβιώνουμε. Και θα παθιαστείς, και θα βρίσεις, και θα ψευτο-τσαμπουκαλευτείς. Μα ανάμεσα στον δολοφόνο και τον οπαδό γερά βαστάει ο άνθρωπος!

Για τον Άλκη. Για τη μάνα και τον πατέρα που βλέπουν το γιο τους με κασκόλ της ομάδας να πηγαίνει στο γήπεδο. Για το παιδί που τον πατέρα του ακούει να οδηγεί για να δει τον αγώνα. Ας προσπαθήσει η οικογένεια, το σχολείο, το κράτος να ραντίσει παιδεία και σεβασμό, το πάθος για την ομάδα μας.