Η «χρυσή βίζα» λύση για το δημογραφικό;

Επειδή έχουμε συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες να βλέπουμε ολόκληρους τομείς να καταρρέουν, μας φαίνεται σχεδόν αναμενόμενο.

Ωστόσο δε θα έπρεπε να είναι και σίγουρα μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Θα μου πείτε, τι να κάνουμε; Μα, να εντοπίσουμε τις αιτίες του προβλήματος και να βοηθήσουμε να επιλυθεί. Μια βασική αιτία είναι βεβαίως η οικονομική αδυναμία των νέων ζευγαριών και το υψηλό οικονομικό κόστος της ζωής. Κι εδώ ακριβώς έρχεται η διεθνής εμπειρία να βοηθήσει και μάλιστα με τρόπους δοκιμασμένους, σε άλλους τομείς, και στον τόπο μας.

Βλέπετε, παρόμοια κατάρρευση είχαμε πριν λίγα χρόνια, επίσης λόγω εσφαλμένων πολιτικών, στα ακίνητα, τόσο στις κατασκευές όσο και στις αξίες. Δε θα μπω στις λεπτομέρειες του πώς ο λαϊκισμός οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και την υπερδεκαετή κρίση, τα γνωρίζετε. Θα μιλήσω όμως για το πώς καταφέραμε να τη βγάλουμε απο τον οικονομικό βάλτο.

Χρησιμοποιήθηκε τότε, πριν από δέκα περίπου χρόνια, μια μέθοδος που βοήθησε πολλές οικονομίες της Ευρώπης να ξεπεράσουν την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος του 2008 και να αναπτυχθούν εντυπωσιακά προσελκύοντας το απαραίτητο καύσιμο, δηλαδή τα ξένα κεφάλαια. Η μέθοδος αυτή είναι η κατασυκοφαντημένη σήμερα «χρυσή βίζα» που δίνει άδεια παραμονής και μετακινήσεως σε ξένους επενδυτές.

Δε θα αναφερθώ εκτενώς εδώ ούτε στην προφανή συμβολή του προγράμματος στην οικονομική επιτυχία της χώρας των τελευταίων ετών. Ούτε βέβαια στους λόγους που ό,τι έχει επιτυχία στην ώρα μας γίνεται στόχος επιθέσεων και λάσπης καθώς η κοινωνία μας αρέσκεται σε παραμύθια με κακούς δράκους και τη στοχοποίηση της κατσίκας του γείτονα. Θα περιγράψω όμως απλούς τρόπους που άλλες χώρες έχουν αξιοποιήσει τα αντίστοιχα προγράμματα εις όφελος της κοινωνίας και το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και εδώ. Και δεν εννοώ την πολιτογράφηση των σχετικώς λίγων-ίσως λιγότερο απο 10%- από τους περίπου 20.000 επενδυτές που πήραν βίζα έως τώρα που θέλουν να ζήσουν στη χώρα μας.

Η στέγαση αποτελεί το μεγαλύτερο κόστος για μια οικογένεια. Απο πέρυσι υπήρξαν επιτέλους ξανά προγράμματα που βοήθησαν κάποιους νέους να μπουν στην αγορά ακινήτων, κάτι που απετέλεσε και προσωπική μου σταυροφορία. Ωστόσο τα προγράμματα αυτά όπως εν τέλει υλοποιήθηκαν, ήταν πανάκριβα για τον κρατικό προϋπολογισμό κι έτσι είναι δύσκολο να επαναληφθούν ενώ ευνόησαν κυρίως νέους με προσωπικές αποταμιεύσεις ή οικογενειακή βοήθεια. Άφησαν έτσι απέξω τους λιγότερο οικονομικά ισχυρούς που δεν είχαν το ποσό της προκαταβολής και των λοιπών εξόδων. Κι εδώ ακριβώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τη διεθνή εμπειρία για να βοηθήσουμε τις νέες οικογένειες να αποκτήσουν το πρώτο τους σπίτι. Κάθε «χρυσή βίζα» των 250.000€ σήμερα φέρνει στα δημόσια ταμεία περι τις 10.000€, απο το φόρο μεταβίβασης 3% και το ειδικό τέλος. Αν αντί να αυξήσουμε τα όρια αυξάναμε στις 12.000€ το ειδικό τελος υπέρ ενός ειδικού ταμείου για την αρωγή στέγης σε νέες οικογένειες, θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε περίπου 20.000€ ως άτοκο δάνειο για κάθε νέα οικογένεια με παιδί, χωρίς πρόσθετο δημοσιονομικό κόστος.

Αν μάλιστα σκεφτούμε πιο τολμηρά, μπορούμε να χαρίσουμε αυτό το ποσό στις οικογένειες που θα κάνουν δεύτερο παιδί, όπως επίσης γίνεται σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι όχι μόνο θα ανακουφίσουμε το δημογραφικό πρόβλημα με βιώσιμο και δημοσιονομικώς αειφόρο τρόπο, αλλά θα αντιληφθεί και η κοινωνία πως η προσέλκυση ξένων επενδύσεων και όχι η ανακυκλούμενη μιζέρια είναι η λύση.

Σκεφθείτε ότι με αυτό το πρόγραμμα και με μέσο όρο ετήσιων ξένων επενδύσεων στις 5.000 ακίνητα, μιλάμε για πάνω απο 100.000.000€ υπέρ των νέων οικογενειών. Αν μάλιστα καταφέρουμε να προσελκύσουμε διπλάσιους επενδυτές, μιλάμε για 200.000.000€ υπέρ της ανακουφίσεως του δημογραφικού. Τα κεφαλαία υπάρχουν, είναι εκεί έξω και έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε να τα προσελκύσουμε. Το θέμα είναι θα μπορέσει το πολιτικό σύστημα να καινοτομήσει αντί να παρασύρεται απο τις σειρήνες του λαϊκισμού;

*Ο Κοσμάς Θεοδωρίδης είναι Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Μεσιτών PAC/CEPI, Αντιπρόεδρος Συλλόγου Mεσιτών Aθηνών