Μέχρι να σου συμβεί…

Η Κέιτ Μίντλετον κολυμπά σε μια θάλασσα, που θαυμάζουμε από τις οθόνες μας. Ζουμάροντας σε κάθε της λεπτομέρεια, προσπαθώντας να νιώσουμε πριγκίπισσες. Με τούτο το παραμύθι μεγαλώσαμε. Αναζητώντας τον πρίγκιπα στο άσπρο άλογο. Φορώντας στις απόκριες το στέμμα, παριστάνοντας στον καθρέφτη πως παρευρισκόμαστε σε σουαρέ.

Αν μια νεράιδα φτερούγιζε στο προσκεφάλι σας φανερώνοντας το τζίνι, τι θα ζητούσατε; Λεφτά; Δόξα; Έρωτα; Οικογένεια; Αμάξια; Ιδιωτικό αεροπλάνο; Θρόνο; Τι άλλο; Όλα τα έχει η Κέιτ Μίντλετον. Τα πάντα. Τον κόσμο να κυλάει στα πόδια της. Ένα γατζάκι, όμως, καρφώθηκε στο παλτό της. Γάτζο με σκουριά. Επικίνδυνο. Κάτι τόσο μικρό, που μόνο όταν μας αρπάξει το θυμόμαστε. Μέσα στα πάντα κρότος έσκασε το τίποτα και έγινε τα πάντα.

Ομολογώ ότι συγκινήθηκα. Στεναχωρήθηκα για την πριγκίπισσα. Ναι. Γιατί είναι μάνα. Και τι να διαχειριστεί; Εμείς παρακαλάμε για λίγα λεπτά δημοσιότητας και εκείνη ψάχνει σκοτάδι στα φλας. Όλος ο πλανήτης θα γράφει ελεύθερα, και εκείνη η ελευθερία αλυσίδα θα γίνει για τα τρία της παιδιά. Κι αν διαβάζοντας κάτι πληγωθούν; Κι αν στο σχολείο ειπωθούν λόγια που επιπλέον βαρίδι θα είναι για την καρδούλα τους; Σκέψεις που κάνει κάθε μάνα, θα γιγαντώνονται για την μάνα- πριγκίπισσα.

Η ανθρώπινη πλευρά της, δικαίως θα σπάει στα σεντόνια της. Εκεί που οι αμφιβολίες πλαγιάζουν. Εκεί που όσα γράφονται σε επηρεάζουν. Εκεί που καταλαβαίνουμε πως η υγεία είναι πάνω από όλα. Ψυχική και σωματική. Στη μάχη παλεύει το μυαλό και η ψυχή με την αρρώστια. Μακάρι μια μέρα με υαλουρονικό να γεμίζαμε καλοσύνη τα χείλη μας και η μηχανή μας, να «έκοβε» ηρεμία για το μέσα μας.