Εurovision 2024: Το πανηγυράκι του καταχρηστικού δικαιωματισμού και της woke κουλτούρας
Πώς ένας υποτίθεται μουσικός διαγωνισμός μετατράπηκε τα τελευταία χρόνια σε πανηγυράκι του δικαιωματισμού και σε πεδίο υβριδικού πολέμου μεταξύ σκοτεινών διπλωματικών δυνάμεων που προωθούν συγκεκριμένα συμφέροντα επηρεάζοντας και χειραγωγώντας την κοινή γνώμη προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις.
Με δεδομένα τα όσα τραγελαφικά έγιναν και ακούστηκαν με την συμμετοχή του Ισραήλ στον διαγωνισμό, άρχισε να ξεδιπλώνεται προσπάθεια πολιτικοποίησης και εργαλειοποίησης του θεσμού. Πολιτικές δηλώσεις, ανίερες συμμαχίες, αποκλεισμοί χωρών όπως η Ρωσία, καλλιτεχνικοί ακτιβισμοί, συλλήψεις διαδηλωτών, πολιτικό παρασκήνιο και εμπρηστικές αναρτήσεις στα social media, δείχνουν ότι η Eurovision δεν είναι πλέον ένας μουσικός διαγωνισμός, αλλά έχει μετατραπεί σε ένα εργαλείο προπαγάνδας υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων που κινούν τα νήματα σε Δύση και Ανατολή.
Οι ενδείξεις πολιτικοποίησης και διεθνοποίησης του θεσμού ήταν εκεί εξ αρχής, όταν τέθηκε το θέμα συμμετοχής του Ισραήλ, προκαλούν αλγεινή εντύπωση καθώς ουδέποτε δημιουργήθηκε τέτοιος ντόρος όταν αποκλείστηκε η Ρωσία λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, ούτε βεβαίως εξεμάνη κανείς όταν το 2022 - εντελώς τυχαία - τον διαγωνισμό των κέρδισε η Ουκρανία!
Είναι να απορεί κανείς τι σχέση μπορεί να έχει η Eurovision με την διπλωματία. Συμμαχίες, ισορροπία δυνάμεων, σύνδρομα περικύκλωσης, συμφέροντα και ανταγωνισμοί ξεδιπλώνονται μέσα από ένα μουσικό πανηγυράκι που χρησιμοποιείται ως δούρειος ίππος για την ανάδειξη συγκεκριμένων μηνυμάτων προς την μάζα. Στο σύστημα αυτό υπάρχουν, μεγάλες και μικρές δυνάμεις, ισχυρότερα και λιγότερο ισχυρά κράτη, που σχηματίζουν ένα είδος διευθυντηρίου, το οποίο ρυθμίζει με προνομιακό τρόπο όλα τα ζητήματα.
Από αυτές, λοιπόν, τις χώρες οι περισσότερες έχουν προνομιακό status στη Eurovision – η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία – οι οποίες περνούν στον τελικό, δίχως να χρειαστεί να συμμετάσχουν στον ημιτελικό, γιατί είναι μεγάλες δυνάμεις.
Ταυτόχρονα με όλο αυτό το σκοτεινό διπλωματικό παρασκήνιο και ήδη από τις αρχές του 2000. Στη δεκαετία κυριάρχησε το εμπορικό έθνικ φολκλόρ στοιχείο, και κυριάρχησαν τραγούδια με δήθεν κοινωνικοπολιτικά μηνύματα που άρχισαν να αλλοιώνουν το νόημα της διοργάνωσης. Αποκορύφωμα όλων βεβαίως η περίπτωση της Αυστριακής Κοντσίτα Βουρστ, η οποία εμφανίστηκε στη σκηνή με γυναικείο φόρεμα και γενειάδα, μετατρέποντας τον διαγωνισμό σε μέσο προπαγάνδας υπέρ της διαφορετικότητας και της ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητας, περίπου 20 χρόνια μετά τη νίκη της διεμφυλικής Ντάνα Ιντερνάσιοναλ για το Ισραήλ.
Το υποπροϊόν που παράγει η Eurovision κάθε άλλο παρά μουσική δεν είναι. Ο διαγωνισμός έχει πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αυτό που βλέπουμε είναι το απόλυτο κιτς τραγουδιών που ουδεμία σχέση έχουν με την μουσική και που τα... εκτελούν ημίγυμνοι κλόουν ή τέρατα που κραυγάζουν χοροπηδώντας άναρθρες κραυγές!
Άντρες που διαφημίζουν τα οπίσθιά τους, διάφορα υποκείμενα που αυτοπροσδιορίζονται ως άφυλα, τα they/them, οι κατ’ επιλογήν παχύσαρκοι, οι γυμνοί, διάφοροι αποκαλούμενοι σατανιστές, ξεβράκωτοι, ατάλαντοι με μοναδικό προσόν… τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, επιχειρούν να επιβάλλουν την woke κουλτούρα θυσιάζοντας την αξιοπρέπειά τους, τα ήθη και τα έθιμα της γηραιάς ηπείρου δημιουργώντας στρεβλά πρότυπα στη νεολαία που τους ακολουθεί στα social media.
O νικητής του ευρωπαϊκού διαγωνισμού τραγουδιού, το Νemo, αλλά και όσοι βρέθηκαν στις πρώτες θέσεις, δείχνουν ξεκάθαρα ότι φέτος η woke κουλτούρα και η διαφορετικότητα ήταν οι πρωταγωνιστές σε μια Eurovision που παίρνει διαστάσεις σεξουαλικής προπαγάνδας.
Δυστυχώς η πολιτισμική σήψη της Ευρώπης είναι τόσο προχωρημένη πλέον που παράγει περισσότερη κόλαση και από αυτή που μπορεί να καταναλώσει το αδηφάγο ευρωπαϊκό κοινό.
Η Ευρώπη ολοταχώς βουλιάζει στα σκοτάδια του μεσαίωνα και ακόμα πιο πίσω, στις δαιμονικές θρησκείες της αρχαιότητας.
Οδεύουμε ολοταχώς προς μια καθολική αποδόμηση των εννοιών του έθνους, του φύλου και της φυλής. Προς ένα ιδιότυπο σκοταδισμό και μια φανατική προσήλωση στη μη κανονικότητα που παραπέμπει στις πιο σκοτεινές στιγμές ολοκληρωτικών καθεστώτων χωρίς καμία διάκριση μεταξύ των θετικών και αρνητικών στοιχείων του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Για όλα τα παραπάνω υπάρχουν πολλά και καυτά ερωτήματα τα οποία σχεδόν κανείς δεν τολμά να τα θέσει στο δημόσιο διάλογο υπό τον φόβο να χαρακτηριστεί ομοφοβικός ή ρατσιστής.
Είναι άραγε όλο αυτό που ζούμε και βλέπουμε μια θεωρία κατασκευής ταυτοτήτων προοίμιο του μετανθρωπισμού (post-humanism) καθώς ο άνθρωπος στο μέλλον μπορεί να είναι εν μέρει μια τεχνολογική κατασκευή;
Υπάρχει στο υπόβαθρο του woke κινήματος ο στόχος για σταδιακή αντικατάσταση των πληθυσμών της Δύσης από τους λαούς της Αφρικής ή της Ασίας; Ποιος είναι ο σκοπός της επίθεσης στην ετεροφυλόφιλη σεξουαλικότητα που διοχετεύεται μέσα από την εκπαίδευση, τις τέχνες και τα Μ.Μ.Ε. με βασικότερο «δούρειο ίππο» το διαδίκτυο;
Αυτά είναι ερωτήματα που προβληματίζουν και δεν μπορούν να απαντηθούν...
.jpg?t=JsGbkFUnl-tDYFgJw7jG1A)
.jpg)
