Συμβιβάζεται ο πατριωτισμός; 

Στη ζωή αναγκαζόμαστε να κάνουμε συμβιβασμούς. Όχι όλοι. Ο ψυχρός δε συμβιβάζεται. Αδιαφορεί αν χάσει αυτό που έχει. Λιποτάκτης στο τάνγκο του έρωτα. Εκείνος όμως που καρτεράει το ταίρι του, κοντά του να έχει, συμβιβάζεται. Στο πιάνο δεν παίζει το «όλα ή τίποτα» του Μ. Χατζηγιάννη αλλά το «ζήτα μου ότι θες, πάρε με όπου θες» της Χ. Αλεξίου.

Με το να συμβιβάζεσαι χάνεις την αξιοπρέπεια σου, μα κερδίζεις δόσης φαινομενικής αναγκαιότητας στην καθημερινότητά σου. Αν ρισκάρεις ίσως μακροχρόνια βγεις νικητής. Ίσως πάλι βυθιστείς στον απύθμενο απατηλό καταρράκτη της διεκδίκησης.

Ωραία τα του έρωτα, τι γίνεται, όμως, με την πατρίδα; Σαν βελόνα στην καρδιά σκάει η ονομασία «βόρεια Μακεδονία» από τους Σκοπιανούς. Οι Σκοπιανοί τότε βέβαια, δεν καταδέχονταν τίποτα λιγότερο από την ονομασία Μακεδονία. Ο τότε πρωθυπουργός της Ζ. Ζάεφ είχε αντιμετωπίσει εμπόδια στο να αποδεχθούν οι σκοπιανοί την λέξη «βόρεια»

Φοβούμενοι τότε για τυχόν προσκόλληση των Σκοπίων στην Τουρκία, ήθελαν οι πολιτική της χώρας μας, να συμβιβαστούν. Πιέσεις φαίνονται να είχαν ασκηθεί και άνωθεν, καθώς ήταν απαραίτητο για κάποιους, τα Σκόπια να μπουν στο ΝΑΤΟ, ώστε να αποφευχθεί κάθε πιθανή τους σχέση με τη Ρωσία. Αν και ο Ζ. Ζάεφ είχε προειδοποιήσει ότι η επόμενη κυβέρνηση θα αψηφά την συμφωνία και θα σταθμεύσει στην λέξη «Μακεδονία».

Εν τέλει από το Μιχάλη Χατζηγιάννη κι εμείς φαίνεται πως την κ. Αλεξίου επιλέξαμε. Ξεχάσαμε επίσης, να επισημάνουμε ότι οι πολίτες τους δεν θα έπρεπε να λέγονται Μακεδόνες σκέτο, ούτε η γλώσσα τους μακεδονική. Όπως αποδείχτηκε ο Ζ. Ζάεφ είχε δίκιο και πλέον τα Σκόπια εντός των συνόρων τους αυτοαποκαλούνται Μακεδονία. Μπορούμε να κάνουμε κάτι εφόσον δεν τηρείται η συμφωνία; Ναι. Θα έχει, όμως, κάποιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα για εμάς;

Παρόμοιο δίλημμα έχει χτίστηκε για τα διπλά τα γλυπτά του Παρθενώνα . Ο πρωθυπουργός μας Κυριάκος Μητσοτάκης πράγματι, προσπαθεί χρονιά με πυγμή και αποφασιστικότητα να γυρίσουν τα μάρμαρα σπίτι τους. Από την άλλη φαίνεται πως το βρετανικό μουσείο που έχει κακώς, τον πρώτο λόγο, ξεστομίζει τη λέξη «συνεργασία». Τι σημαίνει αυτό; Πριν χρόνια ο Ε. Βενιζέλος είχε ξεκινήσει τον διάλογο με στόχο να δανειστούμε τα γλυπτά, για μια μακρά περίοδο.

Παρόμοια και η συζήτηση του σήμερα, μόνο που η χρονική περίοδος έχει μειωθεί κατά πολύ. Αν γίνει πράξη η πρόταση, και αποδεχτούμε τους ισχυρισμούς των Βρετανών, πως τα γλυπτά είναι ιδιοκτησία τους, τελειώσαμε. Αυτή θα είναι και η ταφόπλακα για τον πολιτισμό της χώρας μας. Από την άλλη αν δε συνεργαστούμε η συζήτηση αυτή θα σέρνεται και τα γλυπτά θα στέκουν μακριά από το χώρο τους.

Η μόνη λύση είναι να τα δανειστούμε χωρίς κανείς να αναφερθεί σε ποιον ανήκουν. Η συγκεκριμένη πρόταση φυσικά μαχαίρι γίνεται στο δέρμα μας μα αποτελεί μία πρόταση. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι η νέα κυβέρνηση της Αγγλίας, γιατί όπως όλα δείχνουν ο Ρ.Σούνακ θα χάσει, θα προτίμησε να μην πάρει θέση στο θέμα. Ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος από την μεριά της Μεγάλης Βρετανίας ανήκει στο μουσείο. Από την μεριά της ιστορίας και της αλήθειας στους Έλληνες.