Το παλιό πέθανε και το καινούργιο έχει ήδη (ξανα)γεννηθεί

Οι τελευταίες ευρωεκλογές κατέδειξαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως οι Ευρωπαίοι, σε μια περίοδο που η Ευρώπη υποχωρεί επικίνδυνα σε όλα τα επίπεδα, αναζητούν πολιτικές απαντήσεις και στιβαρούς ηγέτες. Θέλουν κράτος αποτελεσματικό, ενοποιητικό, με κανόνες ίσους για όλους.

Το μοντέλο γραφειοκρατικής πολιτικής των τελευταίων δύο δεκαετιών τελείωσε. Οι πολίτες δεν θέλουν διαχειριστές της πολιτικής, «λογιστές» και influencers σε θέσεις ευθύνης.

Το είδαμε στη Γαλλία, τη Γερμανία, στον ιστορικό δηλαδή «πυρήνα» της Ευρώπης αλλά και στη γειτονική μας Ιταλία.

Η εποχή της επικοινωνίας χωρίς ουσία και περιεχόμενο, της πολιτικής ορθότητας και του δήθεν εναλλακτικού φαίνεται - σταδιακά και σε πολλές χώρες - ότι χάνει έδαφος.

Ποιος θα ξεχάσει τον Μακρόν, να διαπραγματεύεται τηλεφωνικά με τον Πούτιν τον πρώτο καιρό του πολέμου την ώρα που άνθρωποι έχαναν τις ζωές τους, και να έχει τον κάμερα μαν του μέσα στο γραφείο, για να το ποστάρει μετά στα social media.

Οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη σε όλα αυτά.

Απαιτούν ουσιαστικές πολιτικές που στοχεύουν στα πραγματικά προβλήματα και προωθούν λύσεις με σοβαρότητα και υπευθυνότητα.

Το παλιό έχει πεθάνει και το καινούργιο έχει (ξανα)γεννηθεί, για να παραφράσουμε λίγο τον Ιταλό θεωρητικό Αντόνιο Γκράμσι.

Θεωρώ ότι κλείνοντας αυτή η εποχή, ξεκινάει μια καινούργια, που θα είναι ξανά βαθιά ιδεολογική όχι τόσο σε στενά πολιτικά ζητήματα όσο σε ταυτοτικά, κοινωνικά και εθνικά.

Αυτά τα ζητήματα είναι που θα ορίσουν τις νέες διαχωριστικές γραμμές ενώ το παραδοσιακό δίπολο «δεξιά vS Αριστερά» θα βρίσκει πεδίο αναφοράς μόνο σε ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Το τέλος της εποχής που ζούμε, τελειώνει και τους γενικόλογους αφορισμούς που μπαίνουν αβίαστα, απόρροια της επιβολής των μειοψηφιών εις βάρος των σιωπηλών πλειοψηφιών στον βωμό του πολιτικού καθωσπρεπισμού: ομοφοβικοί, συντηρητικοί (αναφορά που συνήθως λαμβάνει αρνητική χροιά) σκοταδιστές...

Τα σύγχρονα διλήμματα είναι εδώ, είναι βαθιά ιδεολογικά, και ξεκινούν από την οικογένεια, τη θρησκεία, το ρόλο του κράτους, μέχρι το περιβάλλον και την τεχνητή νοημοσύνη.

«Είναι σαφές ότι ζούμε την επανεκκίνηση των μηχανών της Ιστορίας, οι οποίες λειτουργούν με διαρκώς επιταχυνόμενο ρυθμό τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και σκληραίνουν τις ταυτότητες, εθνικές, φυλετικές και άλλες" γράφει ο Φ. Φουκουγιάμα, ως mea culpa για την πρόβλεψή του ότι η "παγκοσμιοποίηση είναι νομοτέλεια».

Φτάνοντας στο τέλος αυτού που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε σχηματικά «παγκοσμιοποίηση», να σας δώσω ένα παράδειγμα. Θέλω το παιδί μου στο σχολείο του να κάνει προσευχή.

Να μην ντρέπεται να τραγουδάει τον εθνικό ύμνο και να μαθαίνει ατόφια και γνήσια την ιστορία του έθνους μας, να γίνεται κοινωνός μιας κανονικής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.

Ας αποφασίσει το ίδιο μόνο του στο μέλλον πως θα πορευτεί.

Θέλω ένα αυστηρό θεσμικό πλαίσιο για την ρύθμιση της αλόγιστης χρήσης της τεχνητής νοημοσύνης που από τη μια βοηθάει σημαντικά στην εξέλιξη και από την άλλη θα ισοπεδώσει τις θέσεις εργασίας, την προστασία της ιδιωτικότητας , την ηθική χρήση της τεχνολογίας.

Και βεβαίως, από την άλλη πλευρά θα υπάρχουν αντίστοιχα εκείνοι που θα πιστεύουν και θα υποστηρίζουν τα αντίθετα. Αυτή είναι η ομορφιά της δημοκρατίας. Μια τέτοια ιδεολογική αντιπαράθεση θα χρειαστεί ηγέτες με όλη την έννοια της λέξης.

Ηγέτες, όπως ο Σάρλ ντε Γκωλ, «αρχιτέκτονας» της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας που είχε πει πως «Χωρίς τη συμμετοχή και την εμπιστοσύνη των πολιτών, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να επιτύχει». Και τότε ένα κράτος είναι δυνατό.

Ο Ανδρέας Παπαμιμίκος είναι δικηγόρος