Κρύα Πιάτα

Λένε πως τα κρύα γεμιστά είναι πιο εύγευστα από τα ζεστά. Υποστηρίζουν κάποιοι πως το παστίτσιο στο ψυγείο τελειοποιείται. Σε ένα, όμως, όλοι συμφωνούν: η εκδίκηση για να είναι απολαυστική τρώγεται κρύα.

Χρόνια μπορεί να περάσουν, παιδιά να μεγαλώσουν, μα εκείνος που μαγειρεύει εκδίκηση θα την σερβίρει, όταν ο εχθρός ξεχάσει. Κάτω ή πάνω από τη μέση. Κοιτώντας στα μάτια ή γελώντας στην ατιμωρησία. Στη στροφή του ρολογιού, καμία φωτιά δεν έσβησε.

Καρτερικά περίμεναν λαός και πρώην πρωθυπουργοί να ανοίξουν την πόρτα των σκέψεών τους. Η πρώτη αστραπή έπεσε στις Ευρωεκλογές. Το τέρας της σιγουριάς βρυχήθηκε σε Γαλλία, Γερμανία και Ελλάδα.

Ας κόψουμε πρώτο εισιτήριο με προορισμό τη Γαλλία. Η επικράτηση της Μαρί Λεπέν δεν είναι απλώς μια πολιτική νίκη αλλά μια ευκαιρία για τη Γαλλία να επαναπροσδιορίσει το ρόλο της στην παγκόσμια σκηνή και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις εσωτερικές τις προκλήσεις. Οι πολιτικές της προσφέρουν μία εναλλακτική προσέγγιση που εστιάζει στην εθνική κυριαρχία, την ασφάλεια και την οικονομική ανάπτυξη. Η αποφασιστικότητα της και η σαφήνεια του οράματος της προσφέρουν στη Γαλλία ρεαλιστική και ελπιδοφόρα προοπτική για το μέλλον.

Ο Εμανουέλ Μακρόν συνετρίβη κατακτώντας την τρίτη θέση στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών. Η δεξιά άνθισε εκεί που φύτρωσε το έγκλημα, εκεί που ποτίζονται τα ναρκωτικά, στα προάστια της Γαλλίας. Η Γαλλία δεν είναι μόνο το Παρίσι. Βουτηγμένοι στην απογοήτευση, οι Γάλλοι στράφηκαν δικαίως στην δεξιά. Ξένοι στην ίδια τους τη χώρα και φοβούμενοι για το μεταναστευτικό, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ψήφισαν τη Μαρί Λεπέν. Ιστορική μέρα για την ίδια και την παράταξή της, αφού έγινε το χαστούκι που ο λαός της Γαλλίας, ήθελε να δώσει στον πρόεδρό της. Ο Ε. Μακρόν μάταια προσπαθεί να κόψει το γκάζι της Μαρί Λεπέν. Κάθε του κίνηση ψαλιδίζει τα καλώδια του φρένου της.

Ασπίδα για την χώρα της, η παράταξη της Μαρί Λεπέν φαίνεται να έχει εκθρονίσει τον Γάλλο πρόεδρο. Ξαναγράφεται η λέξη πατρίδα, εκεί που μονοπωλούσε η ανασφάλεια! Ο Ζορντάν Μπαρντελά έγινε το πρόσωπο της αλλαγής. Ο φράχτης στην ασυδοσία των συνόρων. Ο προστάτης της οικογένειας. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου, το συμπέρασμα είναι: ο Εμανουέλ Μακρόν έχει χάσει την αίγλη του και η Γαλλία δεν είναι πλέον η χώρα που βλέπαμε στις ταινίες.

Επόμενος προορισμός η Ελλάδα μας. Το αφήγημα του 41% βούλιαξε και μαζί του κοντοζυγώνει η βύθιση όσων είχαν καβαλήσει καλάμι. Κάτι το οποίο εξαρχής απέφυγε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Μέχρι στιγμής, το πρόβλημα των πολιτών είναι η ακρίβεια. Από την άλλη, η εξίσωση των κομμάτων έπαψε να έχει ως συντελεστές τα όσα απασχολούν τους Έλληνες. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έστρεψαν το βλέμμα τους στα εσωκομματικά. Αν και ο κόσμος τους ψήφισε για να βοηθήσουν στον εκσυγχρονισμό του κράτους, προτίμησαν νωχελικά να πριονίζουν καρέκλες συναδέλφων.

Έφτασε και η ώρα της Νέας Δημοκρατίας. Χρωματίζοντας με τα χρώματα της γαλανόλευκης τους λόγους τους, οι δύο πρώην πρωθυπουργοί εξέφρασαν τις διαφωνίες τους και επέκριναν την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Απέφυγαν τα πολύχρωμα χρώματα. Ή μάλλον ποτέ δεν τα είχαν στη βιβλιοθήκη τους. Και ποτέ δεν θα τα έβαζαν στο γραφείο του κόμματος. Άνοιξαν το πορτοφόλι του λαού και επισκέφτηκαν το σούπερ μάρκετ. Και όταν το μελάνι τελείωνε, το γέμιζαν ξανά με χρώματα της πατρίδας. Πάνω απ’ όλα, πάνω από όλους.

Τρεις σκέψεις κυριαρχούν από χθες: «Γιατί;», «Τι θα γίνει στο μέλλον;», «Μήπως πρέπει να πάμε εμπρός, βάζοντας όπισθεν;».

Ίσως, αν ο λαός είχε ψηφίσει διαφορετικά, τίποτα από αυτά να μην είχε γίνει. Ίσως, ο λαός να έδειξε πως δεν βαστάει άλλο. Ίσως ο λαός να απηύδησε. Να απηύδησε ξέροντας πως είμαστε στο μηδέν, μα πουθενά δεν υπάρχει το ένα.