Ταξιδιάρικα όνειρα

Αυτό ας κρατήσουμε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες: Αθλητές που με άσθμα δάγκωσαν το χρυσό. Αθλητές που πάνω τους ξέσπασε ρατσισμός, ανέβηκαν στο βάθρο. Αθλητές που σήκωσαν το κεφάλι, το έγειραν ελαφρώς δεξιά και σαν τα μάτια τους το κύμα συνάντησαν με ξύλινο κουπί από πάνω τους πέρασαν. Αθλητές που δίχτυ αδικίας εμπόδιο στα όνειρά τους μπήκε, μα με χαμόγελο ξεχείλωσαν τις τρύπες και από μέσα πέρασαν. Εκεί θα είναι ξανά σε τέσσερα χρόνια.

Αθλητές που κάπου κάποτε τους είπαν ότι η βάρκα τους δεν είναι για πολλά. Καλύτερα στα ρηχά να πλατσουρίζουν γιατί αλλιώς θα πνίγονται. Αθλητές που κρίνονται από ξεκούραστα δάχτυλα τα οποία αρμενίζουν σε σκοτεινά υπόγεια με κουκούλες. Αθλητές που η βάρκα τους τούμπαρε στα μισά, και στην άκρη έκαναν για λίγο. Εκεί στο βράχο κρύφτηκαν, την πενθούσαν, μα από ναύκληροι έγιναν ξυλουργοί. Βούτηξαν ξανά στη θάλασσα και το αεράκι της ανανέωσης, σαν απαγορευτικό μποφόρ, φόρα τους έδωσε.

Κι εσύ λοιπόν γιατί βολεύεσαι; Γιατί ωραιοποιείς καταστάσεις; Για να δικαιολογήσεις την παραμονή σου; Αφού μέσα σου πάντοτε θα σκουντουφλάει η αλήθεια. Ή μήπως φοβάσαι; Τρομάζει περισσότερο το αύριο ή η συνειδητοποίηση πως το χθες σου έμπαζε μιζέρια;

Σε έναν κόσμο βιασμένο από τα social media, σε μια εποχή που πυροβολείται η αγνότητα και η επιβράβευση του εαυτού σου, ψάξε όνειρα και στόχους, όχι like από αγνώστους. Συζήτησε με τα λάθη σου μα μην τα κουβαλάς. Άκουσε τον λόγο που τα γέννησε, μα μην τον κάνεις φίλο. Γίνε Ολυμπιονίκης της ζωής, όχι της φιγούρας. Φόρεσε το μετάλλιο για εσένα και πρώτα αφιέρωσέ το στο άτομο που ο καθρέφτης σου καλημερίζει. Κλείσε του το μάτι και ζήσε. Τόλμα, χωρίς να σταματάς, όπως όλοι οι αθλητές μας. Χαμένος σήμερα και χθες, κερδισμένος αύριο.