Απολογισμός τηλεμαχίας: Τι συνέβη, τι αλλάζει...
Συνήθως οι τηλεμαχίες υποψηφίων δεν δίνουν στον νικητή τίποτα παραπάνω από την ευχαρίστηση μιας επικοινωνιακής νίκης επί του αντιπάλου. Σπάνια γίνονται καθοριστικός παράγοντας μιας εκλογικής μάχης, όπως το 1988 με την τηλεμαχία Μπους-Δουκάκη, ή την πιο πρόσφατη, αυτή του Ιουνίου μεταξύ Τραμπ και Μπάιντεν η οποία και αποδείχθηκε αρχή του τέλους για τον νυν πρόεδρο των ΗΠΑ. Σε μια όμως τόσο κλειστή μάχη όπως αυτή του Τραμπ με την Χάρις ακόμα και οι μικρές διαφορές έχουν σημασία.
Με βάση την πρότερη ιστορία των δύο υποψηφίων τρία ήταν τα βασικά ερωτήματα στα οποία περιμέναμε απαντήσεις. Το πρώτο ήταν εάν η Χάρις θα μπορέσει να ανταπεξέλθει. Η τηλεμαχία του 2020 καθώς και το γεγονός πως έχει δώσει σε πενήντα ημέρες μία μόλις συνέντευξη (κι αυτή κονσέρβα) δημιουργούσε εάν θολό τοπίο όσον αφορά τις ικανότητές της. Το δεύτερο ήταν το εάν θα γίνουμε σοφότεροι όσον αφορά τις πραγματικές πολιτικές θέσεις της Χάρις σε μια σειρά από ζητήματα. Διότι οι τοποθετήσεις της πηγαίνουν ανάλογα το κοινό από τη μια θέση στην άλλη αλλά και οι απαντήσεις της δεν είναι ευθείς. Τρίτη ερώτηση ήταν εάν ο Τραμπ θα κατάφερνε να μείνει σοβαρός και προσκολλημένος στην ουσία των θεμάτων που τον ευνοούν: οικονομία, μεταναστευτικό, εγκληματικότητα.
Η Χάρις ομολογουμένως πήγε πολύ καλύτερα των προσδοκιών. Ήταν πολύ διαβασμένη, προσπάθησε να απευθυνθεί στους ψηφοφόρους και να τους πει πως εκείνη εργάζεται για αυτούς ενώ ο Τραμπ για τους λίγους. Σε αυτό που ήταν εξαιρετική ήταν στο να καταφέρνει να εκνευρίζει τον Τραμπ σε θέματα «δικά του» (πχ μεταναστευτικό) κάνοντας επίθεση στο μεγάλο εγώ του. Με αυτό κατάφερνε αρκετές φορές και να βγάλει τον Τραμπ εκτός γραμμής ώστε να μην εστιάσει στην ουσία αλλά στο να επαναφέρει το εγώ του στη θέση του, αλλά και να πάει τη συζήτηση σε κάποια σημεία στα χαρακτηριστικά προσωπικότητας, κάτι που ευνοεί την ίδια. Οι εκφράσεις όμως του προσώπου της όταν μιλούσε ο Τραμπ έδιναν έναν τόνο αλαζονείας και απαξίωσης που ναι μεν κάνουν τη βάση να χαίρεται αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι την ίδια χαρά θα έχουν και οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι. Δεν μείναμε γίναμε επίσης σίγουρα σοφότεροι όσων αφορά τις θέσεις της Χάρις σε μια σειρά ζητημάτων. Δεν ανοίχτηκε σε απαντήσεις ξεκάθαρες διότι γνώριζε πως αυτές θα σήκωναν ερωτήσεις και θα έπρεπε να επιλέξει πλευρά (μετριοπαθείς ή ακροαριστερούς), γεγονός που θα τη δημιουργούσε πρόβλημα. Αυτό που κέρδισε η Χάρις είναι πως κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί πως δε μπορεί να σταθεί σε τηλεμαχία.
Από την άλλη ο Τραμπ φαινόταν σαν να είχε ελλιπή προετοιμασία. Τσίμπησε το δόλωμα που του πέταξε η Χάρις αρκετές φορές και επίσης έχασε πολλές ευκαιρίες να καταφέρει σημαντικά χτυπήματα στην αντίπαλό του σε θέματα που είναι σημαντικά για τους ψηφοφόρους του, όπως οικονομία και μεταναστευτικό. Δεν αναφέρθηκε πολύ στον πληθωρισμό και στο έργο των Μπάιντεν και Χάρις και δεν ταύτισε αρκετά, παρά μόνο στο τελευταίο λεπτό, τη Χάρις με τα 3,5 χρόνια της προεδρίας Μπάιντεν. Αναλώθηκε εξαιτίας του εκνευρισμού που του προκάλεσε η Χάρις στο να απαντά επι προσωπικού σε θέση άμυνας αντί να βγει στην επίθεση πάνω στα σημαντικά αυτά θέματα που και είχε τη δυνατότητα και θα του έδινε πόντους. Δεν είναι ότι ήταν κακός, ήταν όμως κατώτερος του αναμενομένου.
Έπαιζε όμως είναι η αλήθεια σε εχθρικό περιβάλλον. Οι δημοσιογράφοι έκαναν fact check στον ίδιο πέντε φορές έναντι καμίας της Χάρις (ενώ και η Χάρις είπε αρκετά ψέμματα). Επίσης, όταν ο Τραμπ απαντούσε γενικά προσπαθώντας να αποφύγει μια ερώτηση την έφερναν ξανά. Κάτι που δεν έκαναν ποτέ στην Χάρις, και που εάν το είχαν κάνει θα την έφερναν σε πολύ δύσκολη θέση. Τέλος, οι ερωτήσεις τους δεν ήταν ισορροπημένες.
Η ξεκάθαρη νίκη Χάρις σε αυτήν την τηλεμαχία θεωρώ πως θα φουσκώσει πάλι το «Joy» και θα δώσει ελπίδες στους Δημοκρατικούς τη στιγμή που φαινόταν πως η καμπάνια τους ξεφούσκωνε. Μπορεί να κρατήσει αυτό πενήντα πέντε ημέρες, μέχρι τις εκλογές δηλαδή; Σαφώς και όχι. Θα πρέπει να βρούνε και άλλα στοιχεία να το φουσκώνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Πράγμα δύσκολο.