Οι αναμνήσεις ξαναγυρνάνε

Η ζωή, λένε, πως είναι δίκαιη. Δεν μπορώ ακόμη να πείσω τον εαυτό μου για αυτή τη φράση. Σίγουρα όμως, ό,τι δίνεις κάποια στιγμή, σαν φίδι θα τρυπώσει στα σωθικά σου και μέσα σου θα φωλιάσει, είτε είναι καλό είτε είναι κακό.

Εγώ, δυστυχώς, όλο και περισσότερο βλέπω οικογένειες που απλά συμβιώνουν μεταξύ τους. Θυμάστε στον κορονοϊό που κυκλοφορούσε μια φωτογραφία με λεζάντα: "Τώρα γνώρισα τους γονείς μου. Καλοί τύποι μου φαίνονται". Αν και πολλοί το ανέβαζαν για χιούμορ, είναι η σκληρή πραγματικότητα. Οι πολύωρες συζητήσεις με τους γονείς μας, τα κυριακάτικα τραπέζια, οι εξομολογήσεις, έχουν πάει στον κάδο των απορριμμάτων του κινητού μας. Εκείνης της συσκευής που ξερίζωσε την επαφή μας με τον έξω κόσμο.

Κάθε πράξη, λοιπόν, έχει και μια συνέπεια. Η συνέπεια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι να βλέπεις παιδιά να εκτροχιάζονται. Θα μου πείτε, κάποιοι γονείς δεν νοιάζονται καν γι' αυτό. Είμαι σίγουρη πως κάποιοι από τους 30 γονείς των παιδιών που ήταν παρόντες στην εξύβριση και τον ξυλοδαρμό του 14χρονου κοριτσιού στη Γλυφάδα, θα αδιαφορήσουν για το περιστατικό. Οι γονείς των θητών δεν θα δώσουν την πρέπουσα σημασία. Εδώ, θα σκεφτείτε, δεν την έδωσαν όταν τα παιδιά τους την είχαν ανάγκη, τότε, που έπλαθαν τη συμπεριφορά τους.

Το παιδί που μεγαλώνει στη γωνία του σπιτιού, παρατηρώντας τους κηδεμόνες του να φυτεύουν ασέβεια στη μεταξύ τους σχέση, είναι αναμενόμενο να αναπτύξει μια διαταραγμένη συμπεριφορά. Ένα παιδί που οι γονείς του έχουν αποκοιμηθεί στη μανία της ματαιοδοξίας θα ξυπνάει με εφιάλτες στα παιδικά του χρόνια. Και όταν πλέον θεωρείται μαγκιά να κοροϊδεύεις και να περιγελάς τους ανθρώπους, αναρωτιέμαι τι αναμνήσεις θα φτιάξουν αυτά τα παιδιά. Τι παιδιά θα φέρουν στον κόσμο; Τι πεποιθήσεις θα δωρίσουν στις επόμενες γενιές;

Πραγματικά, είμαι τόσο τυχερή που έχω να περιγράψω στιγμές με τους γονείς μου, με τους φίλους μου. Ανέμελες στιγμές. Εκείνα τι θα λένε άραγε; "Πήγα και έδειρα, έβρισα και έγδυσα ένα κοριτσάκι στην πλατεία"; Εγώ θα ντρεπόμουν να ακούσω κάτι τέτοιο από τον πατέρα μου.

Δυστυχώς, δεν ξέρω αν είναι αργά ή πάρα πολύ αργά για να αλλάξει κάτι. Από ό,τι φαίνεται, το πρόβλημα έχει βάλει τις βάσεις του βαθιά μέσα στη γη. Και μόνο με πολλή αγάπη και ευαισθησία μπορεί κάποιος να το υπερνικήσει.

Λυπάμαι για αυτά τα παιδιά και μπορώ να φανταστώ εικόνες που ίσως βλέπουν στο σπίτι τους. Ίσως ακόμα να έχουν γίνει και εκείνα να ήταν μάρτυρες σε σκηνές βίας. Λυπάμαι που αντί να είναι προτεραιότητα η οικογένειά μας, ασχολούμαστε με την επιφάνεια. Φοβούμενοι πως αν σκαλίσουμε το βάθος μας, οι πληγές των πεπραγμένων μας, θα μας στοιχειώνουν μια ζωή.