Σήμερα τραυματισμός, αύριο δολοφονία

Άνθρωποι σαν μουλιασμένες πετσέτες παρακολουθούν επεισόδια βίας να εκτυλίσσονται σε φαινομενικούς παραδείσους.

Είναι αργά για να στεγνώσουν. Ούτε οι ακτίνες του πιο δυνατού πλανήτη μπορούν να αποβάλλουν την απάθεια που τους έχει περιβάλλει. Οι δύσμοιροι έκαναν όμοια και τα παιδιά τους. Μετέτρεψαν την αγνότητα σε κόλαση. Αυτό με τρομάζει: η απάθεια και η αδιαφορία των παιδιών στον πόνο ενός μαθητή τους.

Με τρομάζει το χέρι που όπλισε το μυαλό ενός παιδιού. Με τρομάζει η αμνησία που έχει κατοικήσει σε κάθε γωνιά συναισθήματος στο σώμα μας. Με προβληματίζει ότι επικεντρωνόμαστε στις ποινές και όχι στη ρίζα.

Με αγχώνει που κανείς δεν νοιάστηκε να ρωτήσει γιατί οι πρωταγωνιστές της χαράς πήραν μεταγραφή σε ταινίες θρίλερ.

Άραγε, πλησίασε κανείς τους θύτες να μάθει τι τους συμβαίνει, τι σκέφτονται, τι υποκίνησε τις συγκεκριμένες πράξεις;

Σε τι περιβάλλον μεγαλώνουν. Άραγε αύριο θα πάει κοινωνικός λειτουργός να επιβλέψει την ανατροφή εκείνων των παιδιών;

Άραγε οι γονείς θα έχουν συνέπειες; Τι συνέπειες μπορεί να έχει ένας γονιός ο οποίος πιστεύει πως το παιδί του «καλά έκανε» και έδειρε ένα άλλο;

Και αν αντί χέρι υπήρχε μαχαίρι. Και αν αντί δακρύων είχαμε κηδεία. Τότε πάλι ο γονιός θα έλεγε πως το παιδί του «έκανε καλά» και τραυμάτισε ένα άλλο. Ποτέ δεν ξέρεις. Τόσοι νοσηροί άνθρωποι κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μεταδίδουν όλοι τους την αρρώστια στις επόμενες γενιές.

Το δέντρο φουντώνει και φουντώνει, δίχως κανένας να προσπαθήσει να σβήσει αυτή τη φωτιά ή με δρεπάνι να κόψει το δέντρο από τη ρίζα. Επιφανειακά δουλεύουμε, δυστυχώς. Μα τα ζητήματα δεν είναι μόνο στην επιφάνεια.

Ξέρετε, θα φοβάμαι όταν γίνω γονιός για το μέλλον του παιδιού μου. Θα προσπαθήσω με κάθε τρόπο να χτίσω μια σχέση μαζί του, ώστε να μπορεί να μου εμπιστεύεται κάθε προβληματισμό του. Μα και πάλι, όταν θα μπαίνει στο σχολικό, θα φοβάμαι.

Εκεί καταντήσαμε. Να έχουμε κάνει τα παιδιά μας δράστες, δολοφόνους. Την μόνη ελπίδα του μέλλοντος να την έχουμε καταστρέψει. Γιατί, ποτέ δεν γιατρέψαμε το δικό μας τραύμα. Και μεταλαμπαδεύσαμε τα προβλήματα στην πλαστελίνη που στα χέρια μας δόθηκε. Γιατί εμείς πλάθουμε τα παιδιά μας. Εκείνα δίχως αντίρρηση ρουφούν καθετί που βλέπουν και ακούν. Λυπάμαι, τρομάζω και φοβάμαι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η ακρίβεια. Δεν είναι το ρεύμα, δεν είναι τα τρόφιμα. Είναι τι θα απογίνει ετούτη η χώρα.