Τα λόγια είναι, δυστυχώς, περιττά

Η κακία των ανθρώπων έχει ξεπεράσει τον θάνατο. Η Μαρινέλλα που το χέρι μας έχει κρατήσει σε τόσες συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές της ζωής μας, εισπράττει αγγίγματα από χέρια μαχαίρια.

Με έχουν σοκάρει τα σχόλια όπως, «τι τα ήθελε το ραμολί», «αντί να είναι σπίτι της κάθεται και χορεύει», «τι περίμενε σε τέτοια ηλικία». Θα το πω πολύ απλά. Πάτε καλά; Άδειασε ο ωκεανός της ανθρωπιάς μέσα σε μερικά σχόλια. Αντί να τη χειροκροτούμε που είναι πρότυπο ζωής, ξερνάμε δίχως δισταγμό κάθε ηλιθιότητα που έχουμε συμπυκνώσει μέσα μας. Η Μαρινέλλα μας, που πρώτα ο Θεός όλοι ευχόμαστε να είναι σύντομα κοντά μας, διδάσκει το φως.

Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει; Να κλειστεί σπίτι της, με τη ρόμπα μπροστά από την τηλεόραση, και να σέρνεται από τον καναπέ στο κρεβάτι; Σας λυπάμαι αν το πιστεύετε. Γιατί όχι μόνο ζείτε στη θλίψη σας, αλλά τη βάφετε και με ζήλεια. Το μπρίο, το χαμόγελο, το κέφι της θα έπρεπε να είναι παράδειγμα που θα δείχναμε στα παιδιά μας.

Και μιας και είπα παιδιά, μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν σέβονται. Γιατί βρίζουν τους συνομήλικους. Γιατί τους χτυπούν. Όταν ακούς τον γονιό στο σπίτι να πυροβολεί έναν άνθρωπο που παλεύει για τη ζωή του, τι περιμένεις.

Έγινε βόθρος η κοινωνία και μυρίζουν παντού ακαθαρσίες που θα έπρεπε να έχουν μαζευτεί. Ντροπή! Στην ασυδοσία του πληκτρολογίου, υπάρχει το όριο της ανθρωπιάς. Χαρίστε αγάπη και λουστείτε με κουβά συναισθημάτων. Αφήστε τους στίχους της Μαρινέλλας, να γαληνέψουν την καρδιά σας. Ταξιδέψτε με τη φωνή της, μήπως πατήσετε τον διακόπτη και από το σκοτάδι πηδήξετε στο φως.

Γλυκιά μας Μαρινέλλα, εμείς ζούμε πάντα στον δικό σου ουρανό, κι όχι καμία φορά. Σε περιμένουμε ξανά, να σε δούμε στο Ηρώδειο. Εκείνοι που ξεστομίζουν κακίες, τσαλάκωσαν κάθε τους ευκαιρία. Αλίμονο σε εκείνους που δεν ξεδιψούν με την φωνή σου. Αλίμονο σε εκείνους που δεν ερωτεύονται και δεν πόνους πονούν μαζί σου. Αλίμονο σε εκείνους, που οσονούπω στην λακκούβα κακιάς που δημιούργησαν, θα σκοντάψουν…