ΣΥΡΙΖΑ: Το βαθύτερο πρόβλημα του Κασσελάκη
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ποτέ πρόσωπα. Από τους υπουργούς και υφυπουργούς της διακυβέρνησής του, η μεγάλη πλειοψηφία απουσιάζει από την πολιτική σκηνή σήμερα (Λαφαζάνης, Στρατούλης, Σταθάκης, Μάρδας, Βαλαβάνη μεταξύ πολλών). Πως ένα κόμμα χωρίς πρόσωπα αναρριχήθηκε μέχρι την εξουσία; Η προφανής και μόνη απάντηση είναι, Αλέξης Τσίπρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην εξουσία εξαιτίας ενός προσώπου, για τρεις επί μέρους λόγους αλλά και για έναν βασικό. Γιατί το σύστημα απέτυχε.
Κοιτώντας τα εκλογικά αποτελέσματα του 2015 και τις εισροές ψηφοφόρων είναι δεδομένο πως τόσο νεοδημοκράτες, όσο και πασόκοι, αλλά και πολίτες προερχόμενοι από άλλα κόμματα ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι τρεις επί μέρους λόγοι εκφράζουν τον βασικό:
- Οι Έλληνες ήθελαν απαγκιστρωθούν από τον έλεγχο της Ε.Ε. ο οποίος είχε καταρρακώσει την ανεξαρτησία τους.
- Ήθελαν το κράτος να λειτουργεί με διαφάνεια και ισονομία.
- Ήθελαν να ελπίζουν πως θα μπορούσαν να βρεθούν ξανά εκεί που ήταν πριν την κρίση.
Εικάζω πως σχεδόν κανένας δεν ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί πίστευε πως θα έπαιρνε άμεσα πίσω τον προ κρίσης μισθό του. Τον ψήφισε γιατί πίστευε ότι τουλάχιστον θα άρχιζε να παλεύει για να τον πάρει πίσω, κάτι το οποίο είχε καιρό να νιώσει. Είχε καιρό να νιώσει πως κρατάει την μοίρα του στα χέρια του.
Και ήταν τρεις τραγικοί χειρισμοί πάνω σε αυτά τα τρία ζητήματα που έριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ:
- Οι «Πρέσπες» έδειξαν στο λαό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σέβεται την ανεξαρτησία του, την οποία οι πολίτες ήθελαν καθολικά και όχι μόνο απέναντι στην Ε.Ε.
- Το «Μάτι» έδειξε πως το κράτος θα κάνει τα πάντα για να προστατέψει τον εαυτό του και όχι τον πολίτη.
- Το «ασφαλιστικό» έβαλε οριστικό τέλος στην ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης.
Ο Κασσελάκης μπορεί πράγματι να ανάλωσε περισσότερο χρόνο στο lifestyle απ’ ότι στην πολιτική, μπορεί να ήταν πολύ συγκεντρωτικός και να μη δέχονταν να συνεργαστεί και να συμβιβαστεί, μπορεί να μην ήταν τόσο ειλικρινής όσο έπρεπε αλλά το σημαντικότερο ήταν πως ο Κασσελάκης έκανε το ίδιο λάθος που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη φορά: Έδειξε πως η εναλλακτική «απάντηση» στο κατεστημένο είναι μία κακή απομίμησή του, γεννημένη μέσα από μια άναρχη αντίδραση και όχι από μια ουσιώδη αντίσταση.
Όπως ο συγγραφέας Γκίλμπερτ Κιθ Τσέστερτον μας θυμίζει για την πολιτική αντιδραστική συμπεριφορά, με το παράδειγμα του «φράχτη του»:
«Για λόγους απλότητας, ανεγείρεται ένας φράχτης ή μια πύλη κατά μήκος ενός δρόμου. Ο πιο σύγχρονος τύπος μεταρρυθμιστή προσεγγίζει με ενθουσιασμό και λέει: «Δεν βλέπω τη χρήση αυτού. Ας τον αφαιρέσουμε». Ο πιο ευφυής τύπος μεταρρυθμιστή θα κάνει καλά να απαντήσει: «Αν δεν δεις τη χρήση του, σίγουρα δεν θα σε αφήσω να τον αφαιρέσεις. Φύγε και σκέψου. Μετά, όταν μπορέσεις να επιστρέψεις και να μου πεις ότι βλέπεις τη χρήση του, μπορεί να σου επιτρέψω να τον καταστρέψεις».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε την ελπίδα πως ο φράχτης θα αντικατασταθεί από ένα γερό και στιβαρό τοίχος και εν τέλει απλά έβγαλε τον φράχτη μέχρι να ξαναέλθει η ΝΔ το 2019 και να τον ξαναβάλει.
Ο κόσμος έδειξε πως το κόμμα αυτό που του γέννησε την ελπίδα για αλλαγή το 2015, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, του γεννά πλέον τυφλά το φόβο και αφού τον έβγαλε τελείως από το κάδρο στις εθνικές εκλογές του 2023, έδειξε τα πραγματικά του αισθήματα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ένα χρόνο αργότερα, με τη δημοκοπική κατάρρευση της ΝΔ το 2024.
Ότι και να έκανε ο Κασσελάκης το διάστημα της προεδρίας του, δεν έκανε το πιο σημαντικό: Δεν ανέτρεψε τους 3 λόγους για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ «έπεσε» και δεν έδωσε την ελπίδα πως υπάρχει εναλλακτική λύση απέναντι στο κατεστημένο, σοβαρή και αποτελεσματική και όχι μόνο αντιδραστική.