Η επιπολαιότητα στην καθημερινότητά μας
Είμαστε μικροί για να τιμωρούμε, όταν ο Θεός συγχωρεί. Ωστόσο, η κατανόηση δεν πρέπει να συγχέεται με την ανεκτικότητα απέναντι στην αμέλεια. Το πρόσφατο περιστατικό με τον 64χρονο παππού που πήρε κατά λάθος το παιδί από τον παιδικό σταθμό, με τρομάζει βαθιά. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η ρουτίνα μας οδηγεί σε μικρά λάθη και ξεχνάμε απλές λεπτομέρειες. Αυτό θα ήταν ανησυχητικό, αλλά ανθρώπινο. Ωστόσο, το περιστατικό αναδεικνύει κάτι πολύ πιο σοβαρό: την επιπολαιότητα που έχει διεισδύσει ακόμα και στις πιο σημαντικές πτυχές της ζωής μας, εκείνες που αφορούν την ανθρώπινη ασφάλεια και εμπιστοσύνη.
Η καθημερινότητα είναι πράγματι σκληρή, μας καταβάλει με υποχρεώσεις και προβλήματα. Αυτή η πίεση, όμως, δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τη μη τήρηση αυστηρών διαδικασιών ασφαλείας, ειδικά όταν πρόκειται για παιδιά. Το λάθος που έγινε με το παιδί είναι, χωρίς αμφιβολία, ένδειξη μιας σοβαρής αμέλειας. Η αμέλεια αυτή όμως, δεν είναι απλά μια «ατυχής» στιγμή, αλλά μια επιπολαιότητα με δυνητικά επικίνδυνες συνέπειες.
Φανταστείτε την αγωνία της οικογένειας που θα μπορούσε να βρεθεί αντιμέτωπη με την απουσία του παιδιού της. Ή τον κίνδυνο που θα διατρέχει ένα παιδί αν δοθεί σε κάποιον άγνωστο – όχι επειδή κάποιος είχε κακή πρόθεση, αλλά απλώς γιατί κάποιος «ξέχασε» ή «δεν έδωσε σημασία». Είναι τραγικό να φανταστούμε ότι η ανθρώπινη ζωή μπορεί να μπει σε δεύτερη μοίρα λόγω μιας τόσο απλής παραβίασης της ευθύνης που εμπιστεύονται οι γονείς σε αυτούς που φροντίζουν τα παιδιά τους.
Ναι, όλοι κάνουμε λάθη. Κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι αξίζουν κατανόηση. Είμαστε μικροί για να τιμωρούμε, όταν ο Θεός συγχωρεί. Ωστόσο, η κατανόηση δεν πρέπει να συγχέεται με την ανεκτικότητα απέναντι στην αμέλεια, ειδικά σε περιπτώσεις όπου εμπλέκονται ανθρώπινες ζωές. Το γεγονός ότι ένας παππούς, λόγω κακής όρασης, πήρε το λάθος παιδί είναι κατανοητό ως ανθρώπινο λάθος. Αλλά οι εργαζόμενοι του σταθμού έχουν την ευθύνη να επιβεβαιώσουν ότι το σωστό παιδί παραδίδεται στον σωστό κηδεμόνα. Αυτή η ευθύνη δεν είναι κάτι που επιδέχεται συμβιβασμούς ή δικαιολογίες.
Η ασφάλεια και η ζωή ενός παιδιού δεν μπορούν να αφήνονται στην τύχη. Ως κοινωνία, οφείλουμε να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τις ζωές των άλλων, να δημιουργούμε αυστηρούς και αξιόπιστους κανόνες ασφαλείας και να τους τηρούμε ευλαβικά. Σε έναν κόσμο που κινείται όλο και πιο γρήγορα, η προσοχή στην ανθρώπινη ζωή δεν πρέπει ποτέ να παραμελείται. Η πρόκληση για όλους μας είναι να θυμόμαστε ότι πίσω από κάθε πράξη, όσο καθημερινή και αν είναι, υπάρχουν άνθρωποι που μας εμπιστεύονται με κάτι πολύτιμο. Και αυτή η εμπιστοσύνη δεν πρέπει ποτέ να διαψεύδεται.