Πιο καλή η μοναξιά...

Η ανάγκη για συντροφικότητα γλυκαίνει τον συμβιβασμό. Βλέπεις ανθρώπους να καταπίνουν την αλήθεια, μη μπορώντας να αντέξουν τη σιωπή στην κλειδαριά της πόρτας. Μπροστά στο τίποτα, το ελάχιστο μεγαλοποιείται. Αναρωτιέσαι κάποιες φορές: «Πώς θα σταθώ; Τι θα κάνω;». Εύλογο. Έχεις μάθει να κοιμάσαι σε μια αγκαλιά και όχι να συνομιλείς με νωθρές σκιές.

Πώς, όμως, να ζωγραφίσεις την ελπίδα στον ίδιο ουρανό όπου παλεύεις με τις μπόρες; Και αν αλλού πετάξεις, καθετί σου φαίνεται τόσο υποτονικό μπροστά στην ένταση και την περιπέτεια που οι βροντές διεγείρουν. Απειλείς, βάζεις την κόκκινη γραμμή, μα το στυλό μελάνι δεν έχει. Επικαλείσαι λίγο χρόνο για να σκεφτείς. Κάθε άλλο σενάριο που δημιουργείς, χωρίς εκείνο το πρόσωπο πρωταγωνιστή, κόβεται στο δεύτερο επεισόδιο. Έχει πιαστεί το χέρι σου να κάνεις ζάπινγκ, μα απελπισμένο αυτοκτονεί το ενδιαφέρον. Φτάνεις ξανά στο ίδιο σημείο. Σταθερότητα. Χαράζεις λίγη παρηγοριά πάνω σε αναμνήσεις, γκρινιάζεις για να γεμίσουν οι στιγμές και ψηφίζεις την παραμονή.

Βρε Μαριάννα, καλά όλα αυτά, αλλά πού θες να καταλήξεις; Πιθανότατα μέχρι το Πάσχα να έχει δημιουργηθεί κυβέρνηση στη Γερμανία με τη συνεργασία των Χριστιανοδημοκρατών και του κόμματος του Όλαφ Σολτς. Πρώην δηλαδή, γιατί ακόμη κι εκείνος έδειξε τον εαυτό του στον καθρέφτη, ονομάζοντάς τον φταίχτη. Τι να περιμένει άραγε η Ευρώπη; Τη Γερμανία ή μάλλον τις δύο Γερμανίες; Έλαμψε ο διχασμός του βούρκου στον χάρτη της χώρας. Τι να περιμένει λοιπόν, αφού έμεινε στην ίδια σχέση; Τι να περιμένει η Γαλλία, με τη Μ. Λεπέν να καλπάζει πάνω στο άλογο και τον Ε. Μακρόν να κάνει σχέδια με μαρκαδόρους πάνω στα μεγαλειώδη τελάρα του Ν. Τραμπ; Ή από τον Β. Ζελένσκι, που τα πρωινά πολεμάει και τα βράδια συμβιβάζεται;

Έχετε παίξει ποτέ Sims; Θυμάσαι το ανθρωπάκι που καμιά φορά μπλοκάρει και χτυπάει επίμονα το κεφάλι του στον τοίχο; Κάπως έτσι είμαστε και εμείς. Η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει με αέρα ανανέωσης και όχι με μπουρίνι πεισματάρικο, γέρικο. Καλύτερα λοιπόν η μοναξιά, ακόμη κι αν πονάει, ακόμη κι αν ανυπομονείς να ακούσεις ξανά την «καλημέρα». Στάσου πρώτα στα πόδια σου, βάζοντας στα χείλη σου δικά σου, σίγουρα λόγια…