Να σου θυμίσω…

Θυμάσαι πως τρύπωνες μέσα στα σπλάχνα της μαμάς σου; Όταν ρυθμικά την κοιλιά της χτυπούσες θέλοντας έξω να ξεπεταχτείς; Θυμάσαι πως ακροβατούσες τους τοίχους για να μην πιεις το φάρμακο όταν σε άρπαζε ο πυρετός, και η μαμά σου με το κουταλάκι σε κυνηγούσε;

Θυμάσαι το κοριτσάκι που κόκκινο σε έβαφε από τον έρωτα καθώς παίζατε στον παιδότοπο;

Θυμάσαι την γιαγιά σου που τις τσέπες σου φούσκωνε για να κεράσεις παγωτό την κοπέλα που σου άρεσε; Θυμάσαι τα δάκρυα που έντυσαν το πρόσωπο σου βλέποντας νύφη την γυναίκα σου; Θυμήσου το πρώτο κλάμα της κόρης σου που στο συρτάρι της ψυχής σου έχεις φυλακίσει. Νιώσε τον ώμο της καλύτερης σου φίλης, που έγειρες να ξαποστάσεις μετά από μια ανηφορική μέρα… γυναίκες… που και που σας ταλαιπωρούμε μα μέτρησε τις στιγμές που φυτεύαμε ουράνια τόξα στην ζωή σας.

Λυπάμαι που ορισμένοι καθορίζουν την αξία της γυναίκας, από το αν ονομάστηκε μαμά. Ξέρετε υπάρχουν γυναίκες που έχουν αποβάλλει. Που προσπαθούν να κάνουν παιδί μα αδυνατούν. Κλείνονται σε δωμάτια χωρίς φως κατηγορώντας τον εαυτό τους και έρχεται ο καθένας να της ρωτήσει, «πότε θα γίνεις μάνα»; Θα έκανε άραγε την ίδια ερώτηση στην κόρη του, αν την έβλεπε να μαραζώνει; Όχι. Αλλά ότι δεν μας αγγίζει, δεν μας αφορά. Γνωρίζετε πως ακόμη και τώρα, αφεντικά παραμερίζουν τις γυναίκες ή δεν τις προσλαμβάνουν σκεπτόμενοι τι θα γίνει αν μείνουν έγκυες; Θα φερόντουσαν έτσι στην μητέρα τους; Όχι. Έχετε ακούσει πόσο σκληρά παλεύουν σε περιβάλλοντα οι γυναίκες να αναδυθούν από τα υπόγεια προκαταλήψεων για να διεκδικήσουν ό,τι τους αξίζει;

Θέλω να είμαι δίκαιη. Το μεγαλύτερο μυστικό των γυναικών είναι πως χωρίς τους άνδρες, θα επιβιώναμε σε χλιαρό τσάι, δίχως μέλι. Όπως λοιπόν ο Ρωμαίος πόθησε την Ιουλιέτα, έτσι και εκείνη λάτρεψε τον ίδιο. Γιατί είμαστε ισάξιοι, και αλληλοσυμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Ας σεβόμαστε λοιπόν τις γυναίκες γύρω μας, όπως την μάνα και την κόρη μας!