«Μπαρμπά-Θόδωρε, από τις Σκουριές συγγνώμη»
Είναι φορές που ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι που ζεις εδώ. Όχι στην Ελλάδα. Στο ελληνικό κράτος.
Toυ Νίκου Συρίγου
Σε ένα μπουρδέλο, όπου μια ζωή θα βασιλεύει το άδικο.
Αυτό που ζούμε από την κούνια μας, όπως λέει και ο ποιητής.
Από την κούνια μας μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Όπως ο μπαρμπά-Θόδωρος.
Ένας άνθρωπος που στα 75 χρόνια, αντί να κάτσει σπίτι του και να βλέπει. Survivor (όπως θέλει το Κράτος) αποφάσισε ότι έπρεπε να αγωνιστεί.
Για τον τόπο του, τα παιδιά και τα εγγόνια του. Στις Σκουριές.
Δεν έχει σημασία αν έχει άδικο ή όχι. Όχι για μένα.
Όταν ένας άνθρωπος στα 75 του βγαίνει στο δρόμο και τα βάζει με θεούς και δαίμονες, με μια διμοιρία ΜΑΤ, με το Κράτος, με το σύστημα, δεν με νοιάζει γιατί το κάνει.
Νιώθω τύψεις και ντρέπομαι που τον αναγκάζω να τον κάνει.
Είτε γιατί ανέχομαι τις επιλογές αυτών που κυβερνούν, είτε γιατί δεν είμαι εκεί στο πλάι του για να τον βοηθήσω. Ή έστω να τον πείσω να μην ανησυχεί. Όχι γιατί το πιστεύω αλλά γιατί είναι ΝΤΡΟΠΗ και ξεφτίλα να βγαίνουν οι γέροντες στους δρόμους.
Στα στερνά τους θα έπρεπε σε αυτή την κωλοχώρα να ξεκουράζονται. Να απολαμβάνουν τη ζωή. Χωρίς ανησυχία, χωρίς φόβο, ούτε για το σήμερα, ούτε για το αύριο...
Ο κυρ-Θόδωρος που λέτε δικάστηκε και καταδικάστηκε. Σε 12 μήνες φυλάκιση με 3 χρόνια αναστολή.
Κρίθηκε ένοχος στην κατηγορία ότι έδειρε μοναχός του. μια διμοιρία των ΜΑΤ. Και οι ΜΑΤατζήδες φαντάζομαι ότι θα γέλασαν μόλις άκουσαν την απόφαση. Το Κράτος που καταπίνει καμήλες και καμήλες όταν το βολεύει, εξάντλησε την αυστηρότητα του στον μπαρμπά-Θόδωρο. Και μην μου πει κανείς ότι δεν θα μπει φυλακή γιατί η ποινή είναι με αναστολή.
Γιατί ο μπαρμπά-Θόδωρος θα ξαναβγεί στο δρόμο. Έτσι ήταν αυτές οι γενιές. Αγωνιστές. Σε σένα το λέω φίλε που με διαβάζεις από τον καναπέ σου. Και σε μένα τα λέω. Και μετά με φτύνω στη μούρη. Γιατί δεν είμαι σαν τον μπαρμπά-Θόδωρο.