Ο Γιούνκερ, το Brexit και η συγγνώμη κατόπιν εορτής στην Ελλάδα
«Λυπάμαι για την έλλειψη αλληλεγγύης όταν ξέσπασε αυτό που ονομάσαμε ελληνική κρίση. Δεν ήμασταν αρκετά αλληλέγγυοι με την Ελλάδα», υπογράμμισε ο Γιούνκερ, εκφράζοντας παράλληλα την ικανοποίησή του που «η Ελλάδα, όπως και η Πορτογαλία και άλλες χώρες έχουν βρει μια θέση, ίσως όχι στον ήλιο, αλλά ανάμεσα στις υγιείς χώρες».
Ο κ. Γιούνκερ λυπάται…
Αυτό το συναίσθημα μοιάζει με την ίδια ακριβώς λύπη που δείχνει πως αισθάνεται ένας κατά συρροή δολοφόνος, όταν επιχειρεί, ενώπιον των φυσικών δικαστών του, να μεταμεληθεί για τα εγκλήματά του.
Μόνο που η Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης των τελευταίων σχεδόν 11 ετών αποδεικνύει αβίαστα το αντίθετο και στέκει αδιάψευστος μάρτυρας: η «οικονομική δολοφονία» χωρών όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία διαπράχθηκε με μέθοδο και τρόπο αδίστακτο.
«Χειρουργήθηκαν» με το κοφτερό νυστέρι της λιτότητας χωρίς αναισθησία, αλλά με την ενσυναίσθηση εκείνων που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν πολίτες ευρωπαϊκών χωρών ως πειραματόζωα.
Γι’ αυτές τις χώρες δεν θα υπήρχε ποτέ ο ήλιος, αλλά μια υποτυπώδης «υγιής» θέση, μια επίφαση νομιμότητας. Αυτό είναι το επιχείρημα αυτού του εκπληκτικού «φιλέλληνα» που κομπορρημονεί και επιχαίρει για το πόσο πολύ… βοήθησε την Ελλάδα.
Φαίνεται πως ο ίδιος λησμονεί πως το Διαδίκτυο έχει τη δική του καταγραφή, και τα γραπτά μένουν.
Και σίγουρα, δεν θα ήθελε επ’ ουδενί να του «φρεσκάρει» κανείς απότομα τη μνήμη: Για τα «μαργαριτάρια» που έλεγε στα δύο πρώτα Μνημόνια, για τα αστειάκια της οκάς που έλεγε στον Τσίπρα με τις γραβάτες, για τα τσιμπήματα στα μαγουλάκια του πρωθυπουργού και τις παραινέσεις του να αφήσει τις ακροαριστερές (sic) ιδέες του και να ασπαστεί την κανονικότητα και την πολιτική ορθότητα των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Ο άνθρωπος που δήθεν λυπάται και τώρα χτυπά φιλικά στην πλάτη τον κ. Τσίπρα, είναι ο ίδιος που εφαρμόζει πιστά τις διαταγές του «Διευθυντηρίου»: Για τους φίλους μας τα πάντα, για τους εχθρούς μας τίποτα και για τους ξένους ο νόμος…
Σε αυτή τη χρονική στιγμή, ο ξένος είναι η Βρετανία. Η συντριπτική ήττα της Τερέζα Μέι το βράδυ της Τρίτης (15/01/2019) στο βρετανικό κοινοβούλιο οδηγεί σε ένα οδυνηρό «no deal» για το Brexit. Κι εκεί ο κ. Γιούνκερ λυπάται, αλλά κουνά το χέρι ως τροχονόμος.
Κανείς δεν παραιτείται, κανείς δεν ανησυχεί και ο καβγάς πάντοτε για τα μάτια του κόσμου. Η Αγία Καρέκλα. Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό…
Θλιβερές πολιτικές και τεχνοκρατικές καρικατούρες που απλώς μιλούν, αλλά χωρίς ουσία. Πείθουν για ένα και μόνο πράγμα: το χρήμα πάνω απ’ όλα και το ζέσταμα της καρέκλας.
Αυτή, όμως, θα είναι και η καταστροφή τους: Η Ευρώπη που οραματίστηκαν οι Μονέ και Σουμάν, πεθαίνει. Ίσως πλέον πιο γρήγορα απ’ όσο κάποιοι εκτιμούν.
Όταν συγκεντρώνεται το χρήμα στον κορβανά μιας μονοκρατορίας, τότε οι σκελετοί και τα ζόμπι ξεπροβάλλουν από την ντουλάπα. Και τρέφονται ως άλλα αδηφάγα πλάσματα με μίσος ανακατεμένο με οργή και εξαθλίωση.
Και τότε, ακριβώς, είναι αργά πια για δάκρυα και συγγνώμες.